عبدالعلی69

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ وَ الْعَنْ مَنْ عَادَاهُم‏
یا علی صلی الله علیک
یا علی

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ وَ الْعَنْ مَنْ عَادَاهُم‏
یا علی صلی الله علیک
یا علی

پست 3163
http://www.iranclubs.org/forums/show...55542&page=211
چطور با «إیّاک نستعین» منافاتی ندارد؟ از صدر تا ذیلش منافات است.
یاللعجب! با همین ملاک، اگر به اعداء الله هم عرض حاجت کنید و از سلطان جائر هم درخواست کنید، چون پاسختان را می‌دهد، پس منافات با در خواست «فقط از خدا» ندارد!!!!
--------------

خیر. ما که از اول مشکلی نداشتیم و برای ما حل است. تو ادعا کردی و همینطور چیزی پرانده‌ای و حاضر نیستی نه استدلال کنی بر ادعای خود و نه دست برداری و وقتی هم کم می‌آوری می‌گویی به من ربط ندارد. اگر ربط ندارد، اشتباه می‌کنی وارد میدان بحث و استدلال می‌شوی در حالی که از حداقل‌های روش تحقیق و استدلال عقلایی بی‌بهره‌ای.
-----------------------

و اما یکی از چیزهایی که جعل کرده بود، مفهوم «مدعوّ غیبی» و استعانت از او بود، که تذکر داده شد که ربطی به آیه مورد بحث ندارد و در ادامه آن را مختص خدای متعال دانست که با تعریفی که پیشتر از این واژه مجعول داشت، وهن مقام پروردگار بود:

چون جواب نمی‌دهید، مجبورم مجدداً تکرار کنم و البته می‌دانم جوابی ندارید که بدهید و لافی زده‌اید و خود در آن درمانده‌اید:

در یک جا مدعو غیبی را تعریف کردید به آنها که ما را نمی‌بینند، صدایمان را نمی‌شنوند و نفع و ضرری به ما نمی‌رسانند! و اکنون می‌گویید این استعانت (استعانت از مدعو غیبی) فقط مخصوص خداست! آیا این خصوصیات را در خدا می‌بینید؟ من از شما نخواستم که مدعای خود را تکرار نمایید، بلکه خواستم استدلال کنید و بگویید از کجا؟ به چه دلیل منطقی؟ صرف ادعای شما که چیزی را اثبات نمی‌کند که یک واژه جعل کنید و آن را تعریف کنید و بعد هم انحصار مشکل را در آن بدانید.
----------------------
یکی دیگر از موضوعاتی که مدعی مطرح کرده، نسبت دادن بی‌خبری به حضرت مسیح - علی نبینا و آله و علیه السلام - و نسبت دروغ یک مکالمه به ایشان بود که در اینجا معلوم می‌شود کج فهمی خود او نسبت به قرآن بوده و این شخص از اولیات استظهار هم بی‌بهره است:

ما آیات قرآن را باور داریم اما آیه قرآن این را نمی‌گوید و شما دارید سفسطه می‌کنید.
در آیه شریفه، به هیچ وجه آنچه شما ادعا کردید نیامده است و شما دارید به قرآن دروغ می‌بندید و اوهام و سوء برداشت‌های خود را به کتاب خدا نسبت ناروا می‌دهید.
وَإِذْ قَالَ اللَّهُ يَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ أَأَنْتَ قُلْتَ لِلنَّاسِ اتَّخِذُونِي وَأُمِّيَ إِلَهَيْنِ مِنْ دُونِ اللَّهِ قَالَ سُبْحَانَكَ مَا يَكُونُ لِي أَنْ أَقُولَ مَا لَيْسَ لِي بِحَقٍّ إِنْ كُنْتُ قُلْتُهُ فَقَدْ عَلِمْتَهُ تَعْلَمُ مَا فِي نَفْسِي وَلَا أَعْلَمُ مَا فِي نَفْسِكَ إِنَّكَ أَنْتَ عَلَّامُ الْغُيُوبِ ﴿۱۱۶﴾

مَا قُلْتُ لَهُمْ إِلَّا مَا أَمَرْتَنِي بِهِ أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ رَبِّي وَرَبَّكُمْ وَكُنْتُ عَلَيْهِمْ شَهِيدًا مَا دُمْتُ فِيهِمْ فَلَمَّا تَوَفَّيْتَنِي كُنْتَ أَنْتَ الرَّقِيبَ عَلَيْهِمْ وَأَنْتَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ ﴿۱۱۷﴾

«شهید» بودن، با «خبر داشتن» به یک معنا نیستند و ایشان هم در اینجا بحث نشنیدن یا بی‌خبر بودن را مطرح نکرده‌اند.
-----------------------

معلوم شد که با وجودی که دم از آیات می‌زنید اما چنان سرسری نگاه می‌کنید و رد می‌شوید و چنان درهم و برهم کلمات را به هم می‌ریزید که خودتان هم متوجه نمی‌شوید.
باز هم دروغ نسبت می‌دهید به مسیح - علی نبینا و آله و علیه السلام - و به آیات قرآن نسبت ناروا می‌دهید. این کج فهمی شماست و ناشی از ندانستن حداقل‌هایی از ادبیات و روش تفسیر که اینقدر اشتباهات عجیب و غریب می‌کنید و وقتی هم تذکر داده می‌شود توجه نمی‌کنید.

----------------------

در بحث شهادت در فقه، به کسی که برای رویدادی در جایی حاضر می‌شود و جهت مراجعه بعدی، در آن رویداد حاضر می‌شود و به نوعی جزئی از آن رویداد می‌شود و مسؤولیتی در قبال آن به عهده می‌گیرد، شاهد گفته می‌شود. طبیعی است که اگر شخصی بر رویدادی شاهد گرفته نشود، به معنی بی‌خبری او از رویداد نیست و چه بسا افراد بسیاری از یک رویداد اطلاع یابند، اما بر آن به عنوان گواه گرفته نشوند.

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا تَدَايَنْتُمْ بِدَيْنٍ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى فَاكْتُبُوهُ وَلْيَكْتُبْ بَيْنَكُمْ كَاتِبٌ بِالْعَدْلِ وَلَا يَأْبَ كَاتِبٌ أَنْ يَكْتُبَ كَمَا عَلَّمَهُ اللَّهُ فَلْيَكْتُبْ وَلْيُمْلِلِ الَّذِي عَلَيْهِ الْحَقُّ وَلْيَتَّقِ اللَّهَ رَبَّهُ وَلَا يَبْخَسْ مِنْهُ شَيْئًا فَإِنْ كَانَ الَّذِي عَلَيْهِ الْحَقُّ سَفِيهًا أَوْ ضَعِيفًا أَوْ لَا يَسْتَطِيعُ أَنْ يُمِلَّ هُوَ فَلْيُمْلِلْ وَلِيُّهُ بِالْعَدْلِ وَاسْتَشْهِدُوا شَهِيدَيْنِ مِنْ رِجَالِكُمْ فَإِنْ لَمْ يَكُونَا رَجُلَيْنِ فَرَجُلٌ وَامْرَأَتَانِ مِمَّنْ تَرْضَوْنَ مِنَ الشُّهَدَاءِ أَنْ تَضِلَّ إِحْدَاهُمَا فَتُذَكِّرَ إِحْدَاهُمَا الْأُخْرَى وَلَا يَأْبَ الشُّهَدَاءُ إِذَا مَا دُعُوا وَلَا تَسْأَمُوا أَنْ تَكْتُبُوهُ صَغِيرًا أَوْ كَبِيرًا إِلَى أَجَلِهِ ذَلِكُمْ أَقْسَطُ عِنْدَ اللَّهِ وَأَقْوَمُ لِلشَّهَادَةِ وَأَدْنَى أَلَّا تَرْتَابُوا إِلَّا أَنْ تَكُونَ تِجَارَةً حَاضِرَةً تُدِيرُونَهَا بَيْنَكُمْ فَلَيْسَ عَلَيْكُمْ جُنَاحٌ أَلَّا تَكْتُبُوهَا وَأَشْهِدُوا إِذَا تَبَايَعْتُمْ وَلَا يُضَارَّ كَاتِبٌ وَلَا شَهِيدٌ وَإِنْ تَفْعَلُوا فَإِنَّهُ فُسُوقٌ بِكُمْ وَاتَّقُوا اللَّهَ وَيُعَلِّمُكُمُ اللَّهُ وَاللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ (بقرة/۲۸۲)
در بحث شهادت که در فقه معروف است، چند نکته به نظر بنده می‌رسد که وجود داشته باشد (یا در تمامی موارد یا به صورت اغلبی):
۱- حضور شاهد در رویداد
۲- جزئی از رویداد شدن شاهد
۳- قبول مسؤولیت شاهد نسبت به رویداد
۴- تحمل شهادت برای رجوع در رویداد خاصی بعد از وقوع رویداد مورد نظر (مثل رجوع در محکمه)
۵- ملاحظه شرایط محکمه
۶- لزوم احراز شرایط درونی خاصی برای شاهد (مثل عدالت)
۷- شهادت از روی حس عادی
۸- افرادی که نسبت به آنها گواهی له یا علیه داده می‌شود
۹- حضور حسی شاهد برای مشهود علیهم یا مشهود لهم

و اما آیه مورد بحث:
مَا قُلْتُ لَهُمْ إِلَّا مَا أَمَرْتَنِي بِهِ أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ رَبِّي وَرَبَّكُمْ وَكُنْتُ عَلَيْهِمْ شَهِيدًا مَا دُمْتُ فِيهِمْ فَلَمَّا تَوَفَّيْتَنِي كُنْتَ أَنْتَ الرَّقِيبَ عَلَيْهِمْ وَأَنْتَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ (مائدة/۱۱۷)

با ملاحظه آیاتی از این قبیل، معلوم می‌شود که شهادت جایگاه و مقام خاصی است و در خصوص رسولان الهی، گویا به معنای حجت و راهنما و گواه حاضر به کار می‌رود:


وَيَوْمَ نَبْعَثُ فِي كُلِّ أُمَّةٍ شَهِيدًا عَلَيْهِمْ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَجِئْنَا بِكَ شَهِيدًا عَلَى هَؤُلَاءِ وَنَزَّلْنَا عَلَيْكَ الْكِتَابَ تِبْيَانًا لِكُلِّ شَيْءٍ وَهُدًى وَرَحْمَةً وَبُشْرَى لِلْمُسْلِمِينَ ﴿نحل/۸۹﴾

فَكَيْفَ إِذَا جِئْنَا مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِيدٍ وَجِئْنَا بِكَ عَلَى هَؤُلَاءِ شَهِيدًا ﴿نساء/۴۱﴾

وَكَذَلِكَ جَعَلْنَاكُمْ أُمَّةً وَسَطًا لِتَكُونُوا شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ وَيَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهِيدًا ... ﴿بقرة/۱۴۳﴾


وَنَزَعْنَا مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ شَهِيدًا فَقُلْنَا هَاتُوا بُرْهَانَكُمْ فَعَلِمُوا أَنَّ الْحَقَّ لِلَّهِ وَضَلَّ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يَفْتَرُونَ ﴿قصص/۷۵﴾


وَيَوْمَ نَبْعَثُ مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ شَهِيدًا ثُمَّ لَا يُؤْذَنُ لِلَّذِينَ كَفَرُوا وَلَا هُمْ يُسْتَعْتَبُونَ ﴿نحل/۸۴﴾

وَجَاهِدُوا فِي اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ هُوَ اجْتَبَاكُمْ وَمَا جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ مِلَّةَ أَبِيكُمْ إِبْرَاهِيمَ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمِينَ مِنْ قَبْلُ وَفِي هَذَا لِيَكُونَ الرَّسُولُ شَهِيدًا عَلَيْكُمْ وَتَكُونُوا شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ فَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَاعْتَصِمُوا بِاللَّهِ هُوَ مَوْلَاكُمْ فَنِعْمَ الْمَوْلَى وَنِعْمَ النَّصِيرُ ﴿حج/۷۸﴾


وَأَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّهَا وَوُضِعَ الْكِتَابُ وَجِيءَ بِالنَّبِيِّينَ وَالشُّهَدَاءِ وَقُضِيَ بَيْنَهُمْ بِالْحَقِّ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ ﴿زمر/۶۹﴾


وَالَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ أُولَئِكَ هُمُ الصِّدِّيقُونَ وَالشُّهَدَاءُ عِنْدَ رَبِّهِمْ لَهُمْ أَجْرُهُمْ وَنُورُهُمْ وَالَّذِينَ كَفَرُوا وَكَذَّبُوا بِآيَاتِنَا أُولَئِكَ أَصْحَابُ الْجَحِيمِ ﴿حدید/۱۹﴾


وَمَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَأُولَئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِينَ وَحَسُنَ أُولَئِكَ رَفِيقًا ﴿نساء/۶۹﴾

بر اساس آنچه گذشت و سیاق آیات و همچنین در نظر گرفتن معنای شاهد در فقه اسلامی، اینکه شهید بخواهد به صرف خبر داشتن تقلیل داده شود، قطعاً دور از اعتبار است.

---------------------

باز هم که از جیب خود، به دروغ چیزی را به قرآن بستید و نسبت دادید. شرم نمی‌کنید؟ کجای آیه تصریح به این چیزی که شما نوشتید دارد؟ بلکه آیه ذیل، ظهور در خلاف آن دارد:
(سوره مبارکه نساء)
وَقَوْلِهِمْ إِنَّا قَتَلْنَا الْمَسِيحَ عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ رَسُولَ اللَّهِ وَمَا قَتَلُوهُ وَمَا صَلَبُوهُ وَلَكِنْ شُبِّهَ لَهُمْ وَإِنَّ الَّذِينَ اخْتَلَفُوا فِيهِ لَفِي شَكٍّ مِنْهُ مَا لَهُمْ بِهِ مِنْ عِلْمٍ إِلَّا اتِّبَاعَ الظَّنِّ وَمَا قَتَلُوهُ يَقِينًا ﴿۱۵۷﴾
و گفته ايشان كه ما مسيح عيسى بن مريم پيامبر خدا را كشتيم و حال آنكه آنان او را نكشتند و مصلوبش نكردند ليكن امر بر آنان مشتبه شد و كسانى كه در باره او اختلاف كردند قطعا در مورد آن دچار شك شده‏ اند و هيچ علمى بدان ندارند جز آنكه از گمان پيروى مى كنند و يقينا او را نكشتند (۱۵۷)


بَلْ رَفَعَهُ اللَّهُ إِلَيْهِ وَكَانَ اللَّهُ عَزِيزًا حَكِيمًا ﴿۱۵۸﴾
بلكه خدا او را به سوى خود بالا برد و خدا توانا و حكيم است (۱۵۸)
-------------------------

این شخص که عادت دارد از این شاخه به آن شاخه بپرد و نسبت به دیگران و عقاید و رفتارهایی که نزد آنان محترم است، توهین کند، اقدام به تکیه بر شایعه‌ای کرد که طی آن مدعی شده بود که فلان امام‌زاده واقعاً در فلان محل نبوده و تکلیف آنان که به زیارت او می‌رفته‌اند چیست؟ که پاسخ داده شد که آنان که به زیارت او رفته‌اند، حقیقتاً و بالأصالة خدای متعال را می‌خوانند و فقط به خاطر امر پروردگار بر تعظیم این خاندان مکرم، به آنان مراجعه و بزرگداشت آنان را بر خود لازم می‌دانند:

اینگونه برداشت کردن شما از عبارات واقعاً جای تعجب دارد.
آنچه نوشته شد، این بود که اساس مطلب، آن است که بنده به واسطه آنان که خدا مراجعه و توسیط ایشان را و تکریم آنها را بر ما لازم کرده، از خدای متعال بخواهد و البته جهت انتساب مکان یا زمان، به لحاظ عرفی، در نظر گرفته می‌شود.
مثل اینکه شما به واسطه کلماتی خدا را می‌خوانید که در عرف برای معانی خاصی قرارداد شده‌اند، اما اگر زمانی معلوم شد که بعضی از آن کلمات در اصل برای چیز دیگری قرارداد شده بوده و به اشتباه در مدت زمانی نزد عرف عام برای آن معنایی که شما قصد کرده بودید به کار می‌رفته‌اند، آیا باید بگویید که هرآنچه پیش از این خدا را خوانده‌اید به باد رفته؟ یا اینکه فوراً بگویید پس مهم نیست که معنای یک کلمه چه باشد و برای چه معنایی قرارداد شده باشد؟
قطعاً هر انسان عاقلی پس از آنکه عرف، به اشتباهی که مرتکب شده بود پی برد، از الفاظ صحیح استفاده خواهد کرد و همه هم می‌دانند که در آنچه پیشتر استعمال شده، مقصود و نسبت عرفی کافی بوده و آن استعمال هم عقلایی بوده است.

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ وَ الْعَنْ مَنْ عَادَاهُم‏
یا علی صلی الله علیک
یا علی

قال الله عزوجل "
إِنَّ الْمُنافِقينَ فِي الدَّرْكِ الْأَسْفَلِ مِنَ النَّارِ وَ لَنْ تَجِدَ لَهُمْ نَصيراً (145)سوره مبارکه نساء
بدرستیکه منافقین در پائین ترین درکه (طبقه ) جهنمند وهرگز یاوری نمی یابی برای منافقین

الكافي (ط - الإسلامية) ؛ ج‏2 ؛ ص290

8- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه واله وسلم
‏ ثَلَاثٌ مَنْ كُنَّ فِيهِ كَانَ مُنَافِقاً-وَ إِنْ صَامَ وَ صَلَّى وَ زَعَمَ أَنَّهُ مُسْلِمٌ
مَنْ إِذَا ائْتُمِنَ خَانَ
وَ إِذَا حَدَّثَ كَذَبَ
وَ إِذَا وَعَدَ أَخْلَفَ
إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ قَالَ فِي كِتَابِهِ‏ إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ الْخائِنِينَ‏
وَ قَالَ‏ أَنَّ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَيْهِ إِنْ كانَ مِنَ الْكاذِبِينَ‏
وَ فِي قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ إِسْماعِيلَ إِنَّهُ كانَ صادِقَ الْوَعْدِ وَ كانَ رَسُولًا نَبِيًّا


أصول الكافي / ترجمه مصطفوى ؛ ج‏3 ؛ ص398

8-
رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود: سه صفت است كه هر كه داشته باشد منافق است، اگر چه اهل نماز و روزه باشد و خود را مسلمان پندارد:
1- كسى كه چون امانت بدو سپارند خيانت كند 2
2- چون خبرى دهد وسخن گوید دروغ گويد
3- هر گاه وعده دهد خلف كند،
خداى عز و جل در كتابش فرموده است:
«خدا خيانتكاران را دوست ندارد، 58 سوره 8»
و فرموده:
«لعنت خدا بر او اگر از دروغگويان باشد 7- سوره 24»
و فرموده:
«اسماعيل را در كتاب ياد كن، همانا او درست وعده و رسول و پيغمبر بود.
54 سوره 19».


تحف العقول ؛ النص ؛ ص173
وصیت مولا علیه السلام به کمیل

يَا كُمَيْلُ إِنْ لَمْ تُحِبَّ أَخَاكَ فَلَسْتَ أَخَاهُ إِنَّ الْمُؤْمِنَ مَنْ قَالَ بِقَوْلِنَا فَمَنْ تَخَلَّفَ عَنْهُ قَصَّرَ عَنَّا وَ مَنْ قَصَّرَ عَنَّا لَمْ يَلْحَقْ بِنَا وَ مَنْ لَمْ يَكُنْ مَعَنَا فَ فِي الدَّرْكِ الْأَسْفَلِ مِنَ النَّارِ

يَا كُمَيْلُ كُلُّ مَصْدُورٍ يَنْفِثُ‏ فَمَنْ نَفَثَ إِلَيْكَ مِنَّا بِأَمْرٍ أَمَرَكَ بِسَتْرِهِ فَإِيَّاكَ‏ أَنْ تُبْدِيَهُ وَ لَيْسَ لَكَ مِنْ إِبْدَائِهِ تَوْبَةٌ وَ إِذَا لَمْ يَكُنْ تَوْبَةٌ فَالْمَصِيرُ إِلَى لَظَى‏

يَا كُمَيْلُ إِذَاعَةُ سِرِّ آلِ مُحَمَّدٍ صلی الله علیه واله وسلم لَا يُقْبَلُ مِنْهَا وَ لَا يُحْتَمَلُ أَحَدٌ عَلَيْهَا وَ مَا قَالُوهُ فَلَا تُعْلِمْ إِلَّا مُؤْمِناً مُوقِناً

تحف العقول / ترجمه كمره‏اى ؛ متن ؛ ص168
يَا كُمَيْلُ إِنْ لَمْ تُحِبَّ أَخَاكَ فَلَسْتَ أَخَاهُ إِنَّ الْمُؤْمِنَ مَنْ قَالَ بِقَوْلِنَا فَمَنْ تَخَلَّفَ عَنْهُ قَصَّرَ عَنَّا وَ مَنْ قَصَّرَ عَنَّا لَمْ يَلْحَقْ بِنَا وَ مَنْ لَمْ يَكُنْ مَعَنَا فَ فِي الدَّرْكِ الْأَسْفَلِ مِنَ النَّارِ

(1) اى كميل اگر برادرت را دوست ندارى برادرش نباشى زيرا مؤمن كسى است كه معتقد بعقيده ما باشد و هر كه خلاف آن كند در باره ما مقصر است و هر كه در باره ما مقصر است با ما نيست و هر كه با ما نيست در درك اسفل دوزخ است.
.......................
يَا كُمَيْلُ كُلُّ مَصْدُورٍ يَنْفِثُ‏ فَمَنْ نَفَثَ إِلَيْكَ مِنَّا بِأَمْرٍ أَمَرَكَ بِسَتْرِهِ فَإِيَّاكَ‏ أَنْ تُبْدِيَهُ وَ لَيْسَ لَكَ مِنْ إِبْدَائِهِ تَوْبَةٌ وَ إِذَا لَمْ يَكُنْ تَوْبَةٌ فَالْمَصِيرُ إِلَى لَظَى‏

اى كميل هر كه دردى در سينه دارد از دمش اثرى برآيد، هر كه درد محبت ما را بتو اظهار كرد و بتو فرمان داد نهانش دارى مبادا پديدارش كنى كه از پديداريش توبه ميسر نيست و چون توبه نيست سرانجام بآتش فروزانست.
..........................
يَا كُمَيْلُ إِذَاعَةُ سِرِّ آلِ مُحَمَّدٍ صلی الله علیه واله وسلم لَا يُقْبَلُ مِنْهَا وَ لَا يُحْتَمَلُ أَحَدٌ عَلَيْهَا وَ مَا قَالُوهُ فَلَا تُعْلِمْ إِلَّا مُؤْمِناً مُوقِناً

اى كميل فاش كردن سر آل محمد صلی الله علیه وآله وسلم قابل جبران و گذشت نيست و از كسى تحمل نميشود و آنچه گويند جز با مؤمن موفق با هوش مگو.

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ وَ الْعَنْ مَنْ عَادَاهُم‏
یا علی صلی الله علیک
یا علی

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ وَ الْعَنْ مَنْ عَادَاهُم‏
یا علی صلی الله علیک
یا علی

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ وَ الْعَنْ مَنْ عَادَاهُم‏
یا علی صلی الله علیک

التفسير المنسوب إلى الإمام الحسن العسكري عليه السلام ؛ ؛ ص328

184 وَ قَالَ عَلِيُّ بْنُ مُوسَى الرِّضَا علیه السلام ‏ [فِي هَذِهِ الْآيَةِ] إِلَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ الطَّيِّبُ‏:
[قَوْلُ‏] لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ عَلِيٌّ وَلِيُّ اللَّهِ، وَ خَلِيفَةُ مُحَمَّدٍ رَسُولِ اللَّهِ حَقّاً، وَ خُلَفَاؤُهُ خُلَفَاءُ اللَّهِ،
وَ الْعَمَلُ الصَّالِحُ يَرْفَعُهُ‏ عِلْمُهُ فِي قَلْبِهِ بِأَنَّ هَذَا [الْكَلَامَ‏] صَحِيحٌ- كَمَا قُلْتُهُ بِلِسَانِي‏ «6».
______________________________
(6). عنه البحار: 70- 198 و ص 211 ضمن ح 33. و أورده في تنبيه الخواطر: 2- 108 و تأويل الآيات: 2- 479 ح 4 و فيه: و العمل الصالح يرفعه إليه، فهو دليله و عمله و اعتقاده الذي في قلبه ... و البحار: 24- 358 ح 76، و البرهان: 3- 358 ح 2 مرسلا عنه عليه السلام. و روى القمي في تفسيره: 544 عن الصادق عليه السلام مثله، و فيه العمل الصالح الاعتقاد بالقلب إن هذا هو الحق من عند الله تعالى، لا شك فيه من رب العالمين.
حسن بن على عليه السلام، امام يازدهم، التفسير المنسوب إلى الإمام الحسن العسكري عليه السلام، 1جلد، مدرسة الإمام المهدي عجل الله تعالى فرجه الشريف - ايران ؛ قم، چاپ: اول، 1409 ق.

الكافي (ط - الإسلامية) ؛ ج‏1 ؛ ص430
کتاب حجت
بخش ایات در باب اهل البیت علیهم السلام
85- عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدٍ وَ غَيْرُهُ عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنْ يَعْقُوبَ بْنِ يَزِيدَ عَنْ زِيَادٍ الْقَنْدِيِّ عَنْ عَمَّارٍ الْأَسَدِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام ‏ فِي قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- إِلَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ‏ الطَّيِّبُ وَ الْعَمَلُ الصَّالِحُ يَرْفَعُهُ‏ «2»
وَلَايَتُنَا أَهْلَ الْبَيْتِ وَ أَهْوَى بِيَدِهِ إِلَى صَدْرِهِ فَمَنْ لَمْ يَتَوَلَّنَا لَمْ يَرْفَعِ اللَّهُ لَهُ عَمَلًا.
أصول الكافي / ترجمه مصطفوى ؛ ج‏2 ؛ ص306
85-
امام صادق عليه السلام راجع بقول خداى عز و جل: «سخنان پاك بسوى او بالا رود و كار شايسته را بالا برد- 10 سوره 35-» فرمود:
ولايت ما خانواده مقصود است، و با دست اشاره بسينه خود نمود-
و فرمود: كسى كه ولايت ما را نداشته باشد، خدا هيچ عملى را از او بالا نبرد.
تا شهادت ثالثه در کنار آن دوشهادت نیاید
هیچ عملی وقولی واعتقادی اعتبار ندارد و.....

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ وَ الْعَنْ مَنْ عَادَاهُم‏
یا علی صلی الله علیک

التفسير المنسوب إلى الإمام الحسن العسكري عليه السلام ؛ ؛ ص328

184 وَ قَالَ عَلِيُّ بْنُ مُوسَى الرِّضَا علیه السلام ‏ [فِي هَذِهِ الْآيَةِ] إِلَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ الطَّيِّبُ‏:
[قَوْلُ‏] لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ عَلِيٌّ وَلِيُّ اللَّهِ، وَ خَلِيفَةُ مُحَمَّدٍ رَسُولِ اللَّهِ حَقّاً، وَ خُلَفَاؤُهُ خُلَفَاءُ اللَّهِ،
وَ الْعَمَلُ الصَّالِحُ يَرْفَعُهُ‏ عِلْمُهُ فِي قَلْبِهِ بِأَنَّ هَذَا [الْكَلَامَ‏] صَحِيحٌ- كَمَا قُلْتُهُ بِلِسَانِي‏ «6».
______________________________
(6). عنه البحار: 70- 198 و ص 211 ضمن ح 33. و أورده في تنبيه الخواطر: 2- 108 و تأويل الآيات: 2- 479 ح 4 و فيه: و العمل الصالح يرفعه إليه، فهو دليله و عمله و اعتقاده الذي في قلبه ... و البحار: 24- 358 ح 76، و البرهان: 3- 358 ح 2 مرسلا عنه عليه السلام. و روى القمي في تفسيره: 544 عن الصادق عليه السلام مثله، و فيه العمل الصالح الاعتقاد بالقلب إن هذا هو الحق من عند الله تعالى، لا شك فيه من رب العالمين.
حسن بن على عليه السلام، امام يازدهم، التفسير المنسوب إلى الإمام الحسن العسكري عليه السلام، 1جلد، مدرسة الإمام المهدي عجل الله تعالى فرجه الشريف - ايران ؛ قم، چاپ: اول، 1409 ق.

الكافي (ط - الإسلامية) ؛ ج‏1 ؛ ص430
کتاب حجت
بخش ایات در باب اهل البیت علیهم السلام
85- عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدٍ وَ غَيْرُهُ عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنْ يَعْقُوبَ بْنِ يَزِيدَ عَنْ زِيَادٍ الْقَنْدِيِّ عَنْ عَمَّارٍ الْأَسَدِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام ‏ فِي قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- إِلَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ‏ الطَّيِّبُ وَ الْعَمَلُ الصَّالِحُ يَرْفَعُهُ‏ «2»
وَلَايَتُنَا أَهْلَ الْبَيْتِ وَ أَهْوَى بِيَدِهِ إِلَى صَدْرِهِ فَمَنْ لَمْ يَتَوَلَّنَا لَمْ يَرْفَعِ اللَّهُ لَهُ عَمَلًا.
أصول الكافي / ترجمه مصطفوى ؛ ج‏2 ؛ ص306
85-
امام صادق عليه السلام راجع بقول خداى عز و جل: «سخنان پاك بسوى او بالا رود و كار شايسته را بالا برد- 10 سوره 35-» فرمود:
ولايت ما خانواده مقصود است، و با دست اشاره بسينه خود نمود-
و فرمود: كسى كه ولايت ما را نداشته باشد، خدا هيچ عملى را از او بالا نبرد.
تا شهادت ثالثه در کنار آن دوشهادت نیاید
هیچ عملی وقولی واعتقادی اعتبار ندارد و.....