عبدالعلی69

يك روز پيش

"

نقل قول:

در اصل توسط کنجکاو1 نوشته شده است حَتَّى إِذَا جَاءَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ رَبِّ ارْجِعُونِ ﴿۹۹﴾ تا آنگاه كه مرگ يكى از ايشان فرا رسد مى‏ گويد پروردگارا مرا بازگردانيد (۹۹) لَعَلِّي أَعْمَلُ صَالِحًا فِيمَا تَرَكْتُ كَلَّا إِنَّهَا كَلِمَةٌ هُوَ قَائِلُهَا وَمِنْ وَرَائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ ﴿۱۰۰﴾ شايد من در آنچه وانهاده‏ ام كار نيكى انجام دهم نه چنين است اين سخنى است كه او گوينده آن است و پشاپيش آنان برزخى است تا روزى كه برانگيخته خواهند شد (۱۰۰) فَإِذَا نُفِخَ فِي الصُّورِ فَلَا أَنْسَابَ بَيْنَهُمْ يَوْمَئِذٍ وَلَا يَتَسَاءَلُونَ ﴿۱۰۱﴾ پس آنگاه كه در صور دميده شود [ديگر] ميانشان نسبت‏ خويشاوندى وجود ندارد و از [حال] يكديگر نمى ‏پرسند (۱۰۱) هرگاه سخن از برزخ به میان می آید معتقدان به زندگی مردگان در برزخ به آیه 99 سوره مومنون استناد می کنند و می گویند اگر در برزخ مردگان زندگی نمی کنند و از چیزی آگاه نیستند پس چرا می گویند مارا به دنیا بازگردانید ارجعون و با این آیه می خواهند نشان دهند که مابین این دنیا و آخرت عالمی هست بنام برزخ که ارواح مردگان به آنجا میروند و از آنجا از همه وقایع این دنیا با خبرند و بعضی وقتها هم به این دنیا رفت وآمد می کنند . درصورتی که این درخواست زمانی صورت می گیرد که هنوز انسان نمرده و در حال سکرات است اما دیدش بینا شده و حقیقت را می تواند درک کند . خداوند در آیه 19 سوره ق می فرمایند : وَجَاءَتْ سَكْرَةُ الْمَوْتِ بِالْحَقِّ ذَلِكَ مَا كُنْتَ مِنْهُ تَحِيدُ ﴿۱۹﴾ و سرانجام سكرات مرگ به حق فرا مي‏رسد (و به انسان گفته مي‏شود) اين همان چيزي است كه از آن مي‏گريختي! (۱۹)

نقل قول:

در اصل توسط کنجکاو1 نوشته شده است https://www.youtube.com/watch?v=vw0BMpncrNk این کلیپ رو حتما ببینید . این شرکیات که درقالب شعر و مداحی می گویند در نسلهای بعدی می شود اعتقاد . همانطور که سخن نسلها گذشته برای یه عده شده اعتقاد مثل حاکم ومالک روزقیامت علی یا فرمانروای هستی علی و.... این چه مکتبیه که اعتقادتون غلو یا شرک و کفر گویی می شود رضای خداوند و مخالف آن می شود حرامزاده ودشمن خداو پیغمبر . درخت را باید از میوه اش شناخت . میوه درخت شما اینه هرکس برخلاف عقیده شما حرفی بزند می گویید حرامزاده امثال بنده علی فکر می کنند با حرامزاده گفتن و دشنام دادن می تواند مارا از ادامه راه مایوس کند برعکس نه تنها میدانرا برای این اشخاص خالی نمی کنیم بلکه باعث می شود چهره واقعیه مذهبتان را دیگران ببینند مذهبیکه دشنام دادن و شرک وکفرگوویی درآن باعث رضای خدا و پیغمبرمی شود و وسیله ای می شود برای تقرب به الله

نقل قول:

در اصل توسط کنجکاو1 نوشته شده است با سلام حناب علوی کسایی را خطاب قراردادم . که به چنین سخنانی باوردارند و باشنیدن چنین سخنانی شادی می کنند و کف می زنند . آیا قبول دارید چنین سخنانی شرک و کفر است یا نه ؟ این گوی و این میدان شما زحمت بکشید و از کلیپهای شرک آمیز اهل سنت بیاورید تا شرک گوییهای آنها مشخص شود .

ای فضولیها به توی یهودی ناصبی دشمن قران نرسیده

نقل قول:

در اصل توسط کنجکاو1 نوشته شده است به احتمال زیاد در کودکیت زیاد به تو گفته اند. گه نخور بچه مابون زنیم .بخاطر همین است که عقده کودکی را داری به سردیگران خالی می کنی تازمانی هم که اینظوری هستی وبدنبال عقده گشایی هستی کسی حاضر نیست یاتو گفتگو کند

فبهت الذی کفر
هرگز جواب نداری از این گهی که خوردی

نقل قول:

در اصل توسط کنجکاو1 نوشته شده است جواب چی رو بدم وقتی قبلا در باره این با جناب حسین مفصل گفتگو داشتم . من که بر طبق آیات قرآن گفتم تمام آیات قرآن محکمات هستند . اما جناب حسین نمی دونم از کدام منبع فهمیدن تمام آیات قرآن از متشابهات هستند . البته جناب حسین چون نتوانست آیات محکمات و متشابهات را نشان دهد خیال خود را راحت کرد و گفتن تمام آیات قرآن از متشابهات هستند حالا خود ت بگو کدام آیات محکمات هستند کدام متشابهات ؟ البته میدانم بجای جواب از منطق جوابگویی پیشوایانت استفاده می کنی

مابون زنیم یهودی که فقط برای تمسخر ایات قران اومدی
گه زیادی خوردی که خلاف قران حرف می زنی
خداوند متعال می فرماید قسمتی از ایات قران کریم متشابهه هست
هُوَ الَّذي أَنْزَلَ عَلَيْكَ الْكِتابَ مِنْهُ آياتٌ مُحْكَماتٌ هُنَّ أُمُّ الْكِتابِ وَ أُخَرُ مُتَشابِهاتٌ فَأَمَّا الَّذينَ في‏ قُلُوبِهِمْ زَيْغٌ فَيَتَّبِعُونَ ما تَشابَهَ مِنْهُ ابْتِغاءَ الْفِتْنَةِ وَ ابْتِغاءَ تَأْويلِهِ وَ ما يَعْلَمُ تَأْويلَهُ إِلاَّ اللَّهُ وَ الرَّاسِخُونَ فِي الْعِلْمِ يَقُولُونَ آمَنَّا بِهِ كُلٌّ مِنْ عِنْدِ رَبِّنا وَ ما يَذَّكَّرُ إِلاَّ أُولُوا الْأَلْبابِ (7) سوره مبارکه آل عمران
این اولا
ثانیا باز خدای متعال می فرماید "
کل قران کریم متشابه هست
اللَّهُ نَزَّلَ أَحْسَنَ الْحَديثِ كِتاباً مُتَشابِهاً مَثانِيَ تَقْشَعِرُّ مِنْهُ جُلُودُ الَّذينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ ثُمَّ تَلينُ جُلُودُهُمْ وَ قُلُوبُهُمْ إِلى‏ ذِكْرِ اللَّهِ ذلِكَ هُدَى اللَّهِ يَهْدي بِهِ مَنْ يَشاءُ وَ مَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَما لَهُ مِنْ هادٍ (23)سوره مبارکه زمر

اون وقت توی یهودی که هنوز روی خونی قران رو هم بلد نیستی میگی متشابهات از القائات شیطان هست (العیاذ بالله العلی العظیم عما یقول المأبون الزنیم کنجکاو العین ) "

يك روز پيش

2 روز پيش

4 روز پيش

4 روز پيش

4 روز پيش

4 روز پيش

"

نقل قول:

در اصل توسط کنجکاو1 نوشته شده است حَتَّى إِذَا جَاءَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ رَبِّ ارْجِعُونِ ﴿۹۹﴾ تا آنگاه كه مرگ يكى از ايشان فرا رسد مى‏ گويد پروردگارا مرا بازگردانيد (۹۹) لَعَلِّي أَعْمَلُ صَالِحًا فِيمَا تَرَكْتُ كَلَّا إِنَّهَا كَلِمَةٌ هُوَ قَائِلُهَا وَمِنْ وَرَائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ ﴿۱۰۰﴾ شايد من در آنچه وانهاده‏ ام كار نيكى انجام دهم نه چنين است اين سخنى است كه او گوينده آن است و پشاپيش آنان برزخى است تا روزى كه برانگيخته خواهند شد (۱۰۰) فَإِذَا نُفِخَ فِي الصُّورِ فَلَا أَنْسَابَ بَيْنَهُمْ يَوْمَئِذٍ وَلَا يَتَسَاءَلُونَ ﴿۱۰۱﴾ پس آنگاه كه در صور دميده شود [ديگر] ميانشان نسبت‏ خويشاوندى وجود ندارد و از [حال] يكديگر نمى ‏پرسند (۱۰۱) هرگاه سخن از برزخ به میان می آید معتقدان به زندگی مردگان در برزخ به آیه 99 سوره مومنون استناد می کنند و می گویند اگر در برزخ مردگان زندگی نمی کنند و از چیزی آگاه نیستند پس چرا می گویند مارا به دنیا بازگردانید ارجعون و با این آیه می خواهند نشان دهند که مابین این دنیا و آخرت عالمی هست بنام برزخ که ارواح مردگان به آنجا میروند و از آنجا از همه وقایع این دنیا با خبرند و بعضی وقتها هم به این دنیا رفت وآمد می کنند . درصورتی که این درخواست زمانی صورت می گیرد که هنوز انسان نمرده و در حال سکرات است اما دیدش بینا شده و حقیقت را می تواند درک کند . خداوند در آیه 19 سوره ق می فرمایند : وَجَاءَتْ سَكْرَةُ الْمَوْتِ بِالْحَقِّ ذَلِكَ مَا كُنْتَ مِنْهُ تَحِيدُ ﴿۱۹﴾ و سرانجام سكرات مرگ به حق فرا مي‏رسد (و به انسان گفته مي‏شود) اين همان چيزي است كه از آن مي‏گريختي! (۱۹)

نقل قول:

در اصل توسط کنجکاو1 نوشته شده است https://www.youtube.com/watch?v=vw0BMpncrNk این کلیپ رو حتما ببینید . این شرکیات که درقالب شعر و مداحی می گویند در نسلهای بعدی می شود اعتقاد . همانطور که سخن نسلها گذشته برای یه عده شده اعتقاد مثل حاکم ومالک روزقیامت علی یا فرمانروای هستی علی و.... این چه مکتبیه که اعتقادتون غلو یا شرک و کفر گویی می شود رضای خداوند و مخالف آن می شود حرامزاده ودشمن خداو پیغمبر . درخت را باید از میوه اش شناخت . میوه درخت شما اینه هرکس برخلاف عقیده شما حرفی بزند می گویید حرامزاده امثال بنده علی فکر می کنند با حرامزاده گفتن و دشنام دادن می تواند مارا از ادامه راه مایوس کند برعکس نه تنها میدانرا برای این اشخاص خالی نمی کنیم بلکه باعث می شود چهره واقعیه مذهبتان را دیگران ببینند مذهبیکه دشنام دادن و شرک وکفرگوویی درآن باعث رضای خدا و پیغمبرمی شود و وسیله ای می شود برای تقرب به الله

نقل قول:

در اصل توسط کنجکاو1 نوشته شده است با سلام حناب علوی کسایی را خطاب قراردادم . که به چنین سخنانی باوردارند و باشنیدن چنین سخنانی شادی می کنند و کف می زنند . آیا قبول دارید چنین سخنانی شرک و کفر است یا نه ؟ این گوی و این میدان شما زحمت بکشید و از کلیپهای شرک آمیز اهل سنت بیاورید تا شرک گوییهای آنها مشخص شود .

ای فضولیها به توی یهودی ناصبی دشمن قران نرسیده

نقل قول:

در اصل توسط کنجکاو1 نوشته شده است به احتمال زیاد در کودکیت زیاد به تو گفته اند. گه نخور بچه مابون زنیم .بخاطر همین است که عقده کودکی را داری به سردیگران خالی می کنی تازمانی هم که اینظوری هستی وبدنبال عقده گشایی هستی کسی حاضر نیست یاتو گفتگو کند

فبهت الذی کفر
هرگز جواب نداری از این گهی که خوردی

نقل قول:

در اصل توسط کنجکاو1 نوشته شده است جواب چی رو بدم وقتی قبلا در باره این با جناب حسین مفصل گفتگو داشتم . من که بر طبق آیات قرآن گفتم تمام آیات قرآن محکمات هستند . اما جناب حسین نمی دونم از کدام منبع فهمیدن تمام آیات قرآن از متشابهات هستند . البته جناب حسین چون نتوانست آیات محکمات و متشابهات را نشان دهد خیال خود را راحت کرد و گفتن تمام آیات قرآن از متشابهات هستند حالا خود ت بگو کدام آیات محکمات هستند کدام متشابهات ؟ البته میدانم بجای جواب از منطق جوابگویی پیشوایانت استفاده می کنی

مابون زنیم یهودی که فقط برای تمسخر ایات قران اومدی
گه زیادی خوردی که خلاف قران حرف می زنی
خداوند متعال می فرماید قسمتی از ایات قران کریم متشابهه هست
هُوَ الَّذي أَنْزَلَ عَلَيْكَ الْكِتابَ مِنْهُ آياتٌ مُحْكَماتٌ هُنَّ أُمُّ الْكِتابِ وَ أُخَرُ مُتَشابِهاتٌ فَأَمَّا الَّذينَ في‏ قُلُوبِهِمْ زَيْغٌ فَيَتَّبِعُونَ ما تَشابَهَ مِنْهُ ابْتِغاءَ الْفِتْنَةِ وَ ابْتِغاءَ تَأْويلِهِ وَ ما يَعْلَمُ تَأْويلَهُ إِلاَّ اللَّهُ وَ الرَّاسِخُونَ فِي الْعِلْمِ يَقُولُونَ آمَنَّا بِهِ كُلٌّ مِنْ عِنْدِ رَبِّنا وَ ما يَذَّكَّرُ إِلاَّ أُولُوا الْأَلْبابِ (7) سوره مبارکه آل عمران
این اولا
ثانیا باز خدای متعال می فرماید "
کل قران کریم متشابه هست
اللَّهُ نَزَّلَ أَحْسَنَ الْحَديثِ كِتاباً مُتَشابِهاً مَثانِيَ تَقْشَعِرُّ مِنْهُ جُلُودُ الَّذينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ ثُمَّ تَلينُ جُلُودُهُمْ وَ قُلُوبُهُمْ إِلى‏ ذِكْرِ اللَّهِ ذلِكَ هُدَى اللَّهِ يَهْدي بِهِ مَنْ يَشاءُ وَ مَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَما لَهُ مِنْ هادٍ (23)سوره مبارکه زمر

اون وقت توی یهودی که هنوز روی خونی قران رو هم بلد نیستی میگی متشابهات از القائات شیطان هست (العیاذ بالله العلی العظیم عما یقول المأبون الزنیم کنجکاو العین ) "

يه هفته پيش

يه هفته پيش

يه هفته پيش

يه هفته پيش

يه هفته پيش

يه هفته پيش

يه هفته پيش

" جواب: اصلاً این­ها مناسبت ندارد، شما که تصریح کردید، کسی که الهام می­شود در مدینه می­گوید چطور آن­جا شنیدم؟ این با همه­ی این­ها اصلاً جور نیست، ولی ایشان روایت را تصحیح می­کند و بعداً هم البته اگر مراجعه کنید یک عبارت تندی دارد برای نبوی و برای یکی دیگر، می­گوید این­ها روایتی را که شنیدند این­ها را، ایشان می­گوید هرچه با این­ها مخالف است، می­گوید آن بقیه دیگر کذب است، اصل خود این که ندایی داده شود، الهام است. ولی اساس کار این است که آن­ها شنیده­اند، نمی­دانم چرا این­ها این کار را می­کنند، من در ذهنم آمد. می­خواستم این طولانی نشود، من این هفت مورد احتمال را خیلی سریع خدمت شما می­گویم با شواهدش، بعداً شما روی آن تامل کنید. یکی عرض کردم الف و لام عهد باشد، یعنی ما عالم بالساعه الا الله، یکی ما عالم بجمیع الغیوب، یکی ما عالم بکل واحد من الغیوب که این معنا درست نبود. یکی دیگر ما عالم الغیب من ذاته من غیر تعلیم و تعلم « قُلْ لَا يَعْلَمُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ الْغَيْبَ إِلَّا اللَّهُ» یعنی خودش بداند، من غیر اخبار من الله، من غیر تعلیم من الله، که در نهج­البلاغه هست که حضرت امیرالمومنین صلواه الله علیه فرمودند چیزی را، آن شخص گفت «يَا اميرالمومنين هَلْ أَنْتَ تَعْلَمُ الْغَيْبِ فَتَبَسَّمَ عَلَيْهِ السَّلَامُ وَ قَالَ إِنَّ هَذَا لَيْثٍ هُوَ مِنْ عِلْمِ الْغَيْبِ إِنَّمَا هُوَ تَعَلُّمٌ مِنْ ذِي عِلْمٍ» اگر بگویم خودم دارم، با آیه مخالف است به این معنی، چون لا یعلم الغیب الا الله، اما اگر بگویم اخبرنی الله، همین روایتی که شد، وقتی خدای متعال به بنده­ی خودش خبر داده است، پس «ما عالم بالغیب من ذاته من غیر تعلیم ان الله» این معنی چهارم است. معنی پنجم، « ما عالم الغیب علم لا یتخلف» خدای متعال عالم است به غیب، علمی که تخلف بردار نیست، حتی انبیاء عظام اگر یک چیزی اخبار به آن­ها بشود بلا در آن ممکن است به صدقه دادن و امثال این­چیزها به آن نحوی که لوح حضرت فرمودند روایت معروف چند بار دیگر هم شاید این را خواندم خدمتتان «لَوْلَا آيَةٌ فِي كِتَابِ اللَّهِ لَأَخْبَرْتُ کل وَاحِدٍ منکم بِمَا يکون لَهُ إِلَيَّ يَوْمَ القيامه» آن آیه چیست؟ «یَمْحُوا اللّهُ ما یَشاءُ وَ یُثْبِتُ وَ عِنْدَهُ أُمُّ الْکِتابِ[6]» پس ما عالم بالغیب علماً لا یتخلف. آن آخرین درجه­ی علم نهایی را، تمام این­ها می­شود حصر، حصر چه؟ حصر اضافی، یا حصر حقیقی ادعایی. حصر حقیقی ادعایی این است، من احتمالات را عرض می­کنم، چندم را خواندم؟ پنجم. ششم؛ « ما عالم الغیب علماً ینفع و یضر الا الله» قبلش چه بود؟ آن بود که آن آیه­ی «قُلْ لَا أَمْلِكُ لِنَفْسِي نَفْعاً وَلَا ضَرّاً إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ وَلَوْ كُنْتُ أَعْلَمُ الْغَيْبَ لَاسْتَكْثَرْتُ مِنَ الْخَيْرِ[7]» ما عالم الغیب علماً ینفع و یضر الا الله. یعنی علمی هم که انبیاء و اوصیاء دارند که بعداً می­رسیم و بحث بعدی ما، علمی است که لاینفع، سنخ علم، علمی نیست که برای خودشان دست و پا کنند برای نفعی، این توضیحش است و بعداً عرض می­کنم. هفتم؛ « ما عالم الغیب علماً حقاً غیر بالباطل» که این هم وجه بسیار مهمی است، آیه شریفه ناظر است به آن علم غیبی که متداول بود در کهنه. این­ها «وَأَنَّا كُنَّا نَقْعُدُ مِنْهَا مَقَاعِدَ لِلسَّمْعِ[8]» «إِلاَّ مَنِ اسْتَرَقَ السَّمْعَ[9]» قرآنی روشن اجنه می­رفتند چکار می­کردند؟ استراق سمع می­کردند برای چه؟ برای این­که «لا يَسَّمَّعُونَ إِلَى الْمَلَإِ الْأَعْلىوَيُقْذَفُونَ مِن كُلِّ جَانِبٍ [10]» اما قبل از آن می­گوید «وَأَنَّا كُنَّا نَقْعُدُ مِنْهَا مَقَاعِدَ لِلسَّمْعِ ۖ فَمَن يَسْتَمِعِ الْآنَ يَجِدْ لَهُ شِهَابًا رَّصَدًا[11]» این هم یک­جور غیب است، غیبی که اجنه می­رفتند خبر می­آوردند برای کهنه، این علم غیبی است باطل، استماع و استراق سمع اجنه. الغیب، یعنی غیبی که این­طوری نباشد، مشی آن مشی اتخاذ از جن و باطل و این­ها نباشد. این هفت احتمال را اگر تامل کنید می­بینید مطالب خوبی است و شاید شما هم بعداً فکر کنید و وجوه دیگری به ذهنتان بیاید و برای من بفرمایید. حالا عرض من این است که یکی از وجوه بسیار زیبا این است که حصر حقیقی باشد، اما حصر حقیقی ادعایی باشد. می­گوییم « ما عالم فی هذا البد الا زید» یک وقتی حصر حقیقی غیر ادعایی است، « ما عالم فی هذا البد الا زید» این حصر صفت بر موصوف است. ما عالم الا زید فی هذا البلد، حصر صفت بر موصوف است. اگر حقیقی غیر ادعایی باشد یعنی چه؟ یعنی اگر بروی در شهر هیچ­کس راعالم نمی­بینی، یک نفر فقط عالم است در این شهر که آن زید است. این حصر حقیقی غیر ادعایی است. اما یکی از ظریف­ترین مطالب معانی بیانی، حصر حقیقی ادعایی است که با حصر اضافی هم فرق، اضافی نیست و حقیقی است، ولی ادعایی است. کجاست؟ شما بخواهید بگویید در این شهر عالم خیلی است، اما وقتی به زید نگاه می­کنید کانه عالمی نیست. عالم هست، شما برای تعظیم زید ادعا می­کنید که ما عالم فی البلد الا زید. پس اضافی نیست، وقتی فضا، فضای حصر است، آن محتملات لطیف هست در فضای ادبیات که هرچه فکر می­کنید می­بینید وجوه مختلف به ذهن می­آید. الان در این­جا، یعنی این حصر حقیقی اما ادعایی است. در این­جا الان آیه­ی شریفه بسیار خوب می­تواند حصر حقیقی ادعایی باشد. « قُلْ لَا يَعْلَمُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ الْغَيْبَ إِلَّا اللَّهُ» یعنی اگر قرار است کسی باشد که غیب بداند، از او باشد این علم، مصدر تمام علم غیوب باشد، هرکسی هرکجا از ملک، از پیامبر، از رسل این غیب را بداند، مال اوست، در این مقام او عالم به غیب نیست، حصر حقیقی ادعایی است. یعنی ولو این­که غیب هست، اما نسبت به این­که او اصل است، همه دیگر از او گرفته­اند، غیر از او کسی عالم نیست. همه متخذ است، آن­جایی که حق است متخذ از اوست. پس اگر آیه­ی شریفه حصر حقیقی ادعایی باشد، مبنایی دارد بسیار عالی و زیبا و در عین حال منافاتی ندارد که اولیاء و رسل و تمام این­ها چه باشند؟ غیب را بدانند باخبار من الله تعالی. در آن حصر حقیقی ادعایی برای این است که وقتی کسی از خدا علم خودش را گرفته است و خدا به او داده است و هرلحظه­ای هم بخواهد از او سلب می­کند، پس لا عالم بالغیب الا هو. این خیلی روشن و واضح است؛ حصر حقیقی ادعایی. بهترین وجهی که من الان از این وجوه سبعه به ذهنم می­آید همین وجه حصر حقیقی ادعایی است به این معنای واضح. من یادداشت­هایی هم دارم که واقعش این است که چطور می­شود بگویند قرآن می­گوید هرکس، متواتر است، بروید نگاه کنید، چیزی که در تاریخ در فضای جنگ آمد می­شود متواتر. متواتر است یک مسیحی کافر بیاید تاریخ اسلام را بخواند و مطمئن می­شود که پیامبر خدا این جمله­ی مبارکه­شان را فرموده بودند به عمار یاسر که «تَقْتُلُهُ الْفِئَةُ الْبَاغِيَةُ» چرا متواتر است؟ به خاطر این­که در یک فضایی شد، هزاران نفر کشته شدند و هیچ­کس یادش نبود، به محض این­که عماریاسر کشته شد، چه شد؟ نزاع شد. این لشکر می­گفتند قتله عسکر علیه، این­ها می­گفتند قتله عسکر المعاویه، چرا این­همه کشته شدند و حرفی نبود؟ چرا برای او نزاع شد؟ او می­گفت او کشته است و آن می­گفت او؟ اگر کسی منصف باشد می­گوید بین دو گروه جا افتاده بود که «تَقْتُلُهُ الْفِئَةُ الْبَاغِيَةُ» روایت متواتر است. یعنی طرفین خبر را به تواتر رساندند. لذا در صحیح بخاری همه آمده است و مشکلی ندارد «تَقْتُلُهُ الْفِئَةُ الْبَاغِيَةُ» در صحیح­ترین کتاب­های اهل سنت هم که باشد کار تمام است، من عرض می­کنم هرکس برود دنبالش این متواتر است. حضرت فرمودند «تَقْتُلُهُ الْفِئَةُ الْبَاغِيَةُ» این علم غیب نیست؟ این قرآن نازل شده بود؟ آیه­ی قرآن نبود، اخبار حضرت بود به غیب، واضح و آشکار. من این روایت را قبلاً دیده بودم و الان دوباره یادداشت کردم، خیلی این­ها عالی است، در صحیح بخاری و مسلم هردو آمده است. صحیح بخاری جلد هشتم صفحه 123، صحیح مسلم جلد چهارم صفحه 2217. حذیفه نقل می­کند، عبارت را ببینید، می­گوید «خطبنا النبی خطبه ما ترک فیها شیئا إلی قیام الساعه إلا ذکره» این حرف کم است؟ در صحیح هم آمده است. می­گوید یک خطبه حضرت خواندند، الی یوم القیامه، هرچه پیش می­آید برای ما گفتند، بعد چه می­گوید؟ «علمه من علمه وجهله من جهله إن کنت لأری الشیء قد نسیت فأعرفه کما یعرف الرجل إذا غاب عنه فرآه فعرفه» می­گوید چون حضرت این­ها را برای ما گفته بودند، ما فراموش کردیم، وقتی واقع می­شود یادم می­آید که عجب حضرت این را فرمودند برای ما که چنین چیزی پیش می­آید. بعد می­گوید چطور است که شما یک کسی را جایی دیده­اید و فراموش کرده­اید، ولی وقتی در یک مجلس دیگری آن فرد را می­بینید، می­گویید من این آقا را آنجا دیده­ام. می­گوید در مجلس پیامبر خدا چنان قضایای آینده را برای ما واضح گفتند که من فراموش کرده بودم، وقتی می­رسم صحنه را می­بینم می­بینم عجب همان است که حضرت به ما فرمود. این­طور پیامبری که این­طور مطالب را فرمودند، ما بگوییم که هرکس بگوید حضرت غیب می­داند، کافر است. این­طور نیست. شواهد هم یکی دو مورد نیست، بسیار زیاد است که ان شاء الله خودتان بعداً بررسی می­کنید. این برای مسئله حصر و این­که آیه هیچ دلالتی بر نفی علم غیب من غیر الله ندارد، آیه­ی شریفه حصر است، حصر یا اضافی است یا به معنای دقیق­تر حصر حقیقی ادعایی است و این معنای لطیف را باید فهمید، وقتی بفهمید دیگر مشکلی ندارید در استثنائاتی که در روایات هست و در آیات شریفه و امثال اینهاست. اما این­که چطور می­شود که این علم غیب را اولیای خدا می­دانند و فرقش با سایر علوم غیب چیست؟ روایتی را من خواندم دو جلسه­ی قبل راجع به ارواح خمسه که در انبیاء و اوصیاء پنج مورد را خدای متعال قرار داده­اند. بعد از جلسه هم عده­ای مطالب خوبی گفتند که آیا این ارواح خمسه با بیان فلسفی، کلامی، برهانی و غیره قابل استدلال هست یا نیست؟ عرض می­کنم حتماً هست، ارواح خمسه اول باید تصورش کرد، بعد با بیان علمی هم برهانش کرد. می­شود، فقط من اشاره می­کنم به یک روایت دیگری که در کتاب تفسیر «کنز الدقائق» که در نرم­افزار هم هست و جدیداً هم چاپ شده است، تفسیر خوبی است، مال شیخ «محمد ابن محمد رضا القمی المشهدی» در جلد هفتم، صفحه­ی 126، ایشان روایتی را می­آورد راجع­به همین بحث ما که من فقط دو کلمه­اش را اشاره می­کنم که شما بعداً مراجعه کنید. می­گوید «عن كميل بن زياد انه قال: سألت مولانا اميرالمؤمنين علياً عليه السلام فقلت: يا اميرالمؤمنين! اريد ان تعرفني نفسي.» می­خواهم معرفت نفس پیدا بکنم. «ال: يا كميل! و اي الانفس تريد ان اعرفک؟» می­گوید کدام نفس؟ «قلت: يا مولاي! هل هي الاّ نفس واحدة؟» نفس که یکی است، من یک نفر هستم، چند نفر نیستم. «قال: يا كميل! انّما هي اربعة» چهار نفس است برای کمیل «قال: يا كميل! انّما هي اربعة» روایت را خودتان مراجعه کنید، مرحوم مجلسی هم در بحار آورده­اند ولی روایت را قبول ندارند، به­خاطر مضمونش، در تفسیرشان آورده­اند و حرفی ندارند، نقد کرده­اند این­جا. منظور من این است که حضرت می­فرمایند نفس نامیه نباتیه، «النامية النباتية وانبعاثها من الكبد» نکته­­ای که می­خواهم عرض کنم و وقت گذشته است را عرض می­کنم و تمام. ببینید چهار نفس داریم، یک نفس چهار نفس است؛ «النامية النباتية وانبعاثها من الكبد» دوم؛ «والحسية الحيوانيةوانبعاثها من القلب» بعد «والناطقة القدسيةوليس لها انبهاث. وهي أشبه الأشياء بنفس الملائكة» این هم نفس سوم است. نفس چهارم «والكلية الإلاهية» که بعد فرمودند «وهذه التي مبدأها من الله وإليه تعود فَإِذا سَوَّيْتُهُ وَ نَفَخْتُ فيهِ مِنْ رُوحي فَقَعُوا لَهُ ساجِدينَ[12] يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً[13]» حضرت می­فرمایند ارجعی، مخاطب ارجعی غیر از نفس نامیه و نباتی و حسیه حیوانی و حتی غیر از نفس ناطقه قدسی هست. چهار نفس، این هم یک روایت. حضرت دارند آدرس می­دهند «وانبعاثها من الكبدوانبعاثها من القلب وليس لها انبهاث» یعنی چه « وليس لها انبهاث» یعنی خدای متعال چیزی به ما داده است، ولو یک معیت با بدن دارد، اما متاثر از بدن نیست، به تمام معنا مستقل از بدن است. چه برسد به چهارمین نفس. اگر این­طوری است، پس خمسه الارواح در آن روایت، اربعه انفاس داریم در این روایت، چطور می­شود که کسی این نفوس در او به ظهور بیاید و آیا می­شود با آن برهان علمی در بیاوریم که النفس فی وحدتها کل القوا، یکی است، چند نفر نیست. چطور می­شود با این­که چند نفر نیست، پنج روح و این­ها، ان شاء الله زنده بودیم فرداشب. می­خواستم بیشتر امشب عرض کنم و آن بحث قبلی طول کشید. ان شاء الله زنده بودیم فرداشب ان شاء الله راجع­به این که این ارواح ربطش با نفس واحده و لوازمی که برای آن مشی در رفتار اولیای خدا و این­که چطور با این­که علم غیب دارند در این عالم دنیا این زندگی عادی را به چه میزان نسبت به آن علم غیب انجام می­دهند، ان شاء الله فرداشب. ان شاء الله خدای متعال توفیقات همه­ی شما بیفزاید در دنیا و آخرت دست ما از دامان امیرالمومنین و اولاد طیبین و طاهرینشان کوتاه ننماید. · الَّلهُمَّ صلِّ عَلی مُحَمَّدٍ و آلِ مُحَمَّد و عجِّل فَرَجهم

· |پایان فایل|


1- سوره نمل، آیه 65

1- سوره نمل، آیه 65

2- سوره سباء، آیه 14

1- سوره اعراف، آیه 187

2- سوره جن، آیه 26

1- سوره رعد، آیه 39

1- سوره اعراف، آیه 188

2- سوره جن، آیه 9

3- سوره حجر، آیه 18

4- سوره صافات، آیه 8

5- سوره جن، آیه 9

1- سوره حجر، آیه 30

2- سوره فجر، آیه 27 و "

يه هفته پيش

" · |شروع فایل|

· بسم الله الرحمن الرحیم، الحمدلله رب العالمین و صلاه و السلام سید الانبیاء و المرسلین.حبیب اله العالمین، اباالقاسم مصطفی محمد و علی آله الطیبین الطاهرین المعصومین و لعنه الله علی اعدائهم الاجمعین. «اَللّهُمَّ کُنْ لِوَلِیِّکَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُکَ عَلَیْهِ وَعَلى آبائِهِ فی هذِهِ السّاعَةِ وَفیکُلِّ ساعَةٍ وَلِیّاً وَحافِظاً وَقائِداً وَناصِراً وَدَلیلاً وَعَیْناً حَتّى تُسْکِنَهُ أَرْضَکَ طَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فیها طَویلاً» « أللَّهُمَّ مُنَّ عَلَینا بِظُهُورِ وَلیِّکَ وَعَجِّل لَهُ بِالفَرَجِ وَالعَافِیَةِ وَ النَّصرِ» در این دو جلسه­ای که بحث شد راجع­به خطبه­ی حضرت سیدالشهدا سلام الله علیه در وقت خروج از مکه بود که به وضوح اطلاع حضرت سیدالشهدا را بر شهادت خودشان در این سفر می­رساند که فرمودند « كأني بأوصالي» این خطبه بحث ما بود. من یک روایت دیگر را هم عرض کردم که دیشب وقت گذشت نرسیدیم راجع­به آن صحبت کنیم. آن روایت این بود که امام علیه السلام کلیدی ارائه دادند در وجه این­که چطور است که امام می­دانند « الْإِمَامِ بِمَا فِي أَقْطَارِ الْأَرْضِ وَ هُوَ فِي بَيْتِهِ مُرْخًى عَلَيْهِ سِتْرُهُ» این تعبیر؛ چگونه است؟ حضرت فرمودند که امام علیه السلام خمسه الارواج، خدای متعال در امام پنج روح قرار داده است، آن روایت را ان شاء الله دنباله­اش را امشب می­گوییم، ولی قبلش ادامه­ی این بحثی که دیشب ماند را سریع عرض کنیم ان شاء الله ظرف ده دقیقه و بعد برویم سراغ بحث خمسه الارواح. بحث دیشب سر این بود که فتوایی را نقل کردند که در آن­جا آمده بود که « كفر وضلال وردة عن الإسلام» می­گویند این چیست؟ « إن أئمتهم الاثني عشر يعلمون الغيب» چرا؟ « لقوله تعالى: قُلْ لَا يَعْلَمُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ الْغَيْبَ إِلَّا اللَّهُ[1]» این آیه­ی شریفه صحبت بود که استدلال شده است به آن برای این که هرکس بگوید پیامبر یا ائمه علم غیب دارند، خلاف قرآن حرف زده است و خلاف قرآن که حرف زده است پس کافر است. عرض کردم که این آیه­ی شریفه حصر واضح دارد؛ حصر نفی و الا. « قُلْ لَا يَعْلَمُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ الْغَيْبَ إِلَّا اللَّهُ» وقتی که حصر در آیه­ی شریفه آمده است، اگر ما این حصر را اشتباه بفهمیم، آن هم اشتباه فاحش چه بسا با توضیحاتی که عرض می­کنم و متفرع بر این اشتباه، تکفیر کنیم عده­ای از مسلمین را. آیا این اشتباه فهمی ما از آیه معذور هستیم در آن یا نه؟ بعد از این­که مفاد این آیه و نظایر آن در لسان عرب، مفاد روشنی است. الان این حصر در آیه­ی شریفی چطور حصری است؟ اصطلاحاتی بود در کتب معانی بیان نظیر مختصر و کتاب­هایی که از این صنف بود در انواع حصر؛ حصر صفت بر موصوف، حصر موصوف بر صفت، حصر افراد و قلب و تعیین، حصر اضافی و حصر حقیقی. همچنین حصر حقیقی هم دو نوع بود؛ حصر حقیقی واقعی و حصر حقیقی داعی. این­ها انواعی بود برایش مثال زده بودند و همه­ی این­ها را بیان کرده بودند، حال این آیه­ی شریفه کدام یک از این­هاست؟ می­فرماید « قُلْ لَا يَعْلَمُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ الْغَيْبَ إِلَّا اللَّهُ» دیشب عرض کردم الف و لام الغیب مهم است، این الف و لام چه الف و لامی است؟ چندین احتمال درش هست که بعداً وقتی معانی را فکر کردم، هفت وجه به ذهن من آمدم با مجموع چیزهایی که شما ممکن است بعداً اضافه کنید. آیه­ی شریفه هفت وجه دارد، یکی از این هفت وجه همان وجه باطلی است که کسی آن­طور معنا بکند و بعد بگوید مسلمان­ها کافر هستند کسانی که می­گویند امام و پیامبر علم غیب دارند. من توضیح مقدماتی­اش را یکی را دیشب عرض کردم و گفتم الغیب می­تواند الف و لام عهد باشد. الغیب؛ یعنی یک غیب خاص است که معهود در آیه­ی شریفه است. چرا؟ چون « وَ ما يَشْعُرُونَ أَيَّانَ يُبْعَثُونَ»[2] پس الغیب یعنی یوم­البعث. آیا می­شود جایی پیدا کنیم که الف و لام عهد باشد یا احتمالش در آن ظاهر باشد؟ بله در خود آیات شریفه است. وقتی که «فَلَمَّا قَضَيْنا عَلَيْهِ الْمَوْتَ ما دَلَّهُمْ عَلي مَوْتِهِ إِلاَّ دَابَّةُ الْأَرْضِ تَأْکُلُ مِنْسَأَتَهُ فَلَمَّا خَرَّ تَبَيَّنَتِ الْجِنُّ أَنْ لَوْ کانُوا يَعْلَمُونَ الْغَيْبَ ما لَبِثُوا فِي الْعَذابِ الْمُهينِ[3]» این­جا الغیب می­تواند الف و لام کلی باشد؛ « أَنْ لَوْ کانُوا يَعْلَمُونَ الْغَيْبَ» مانعی ندارد، محال نیست، اما آن­که ظاهر آیه هست، چون قبلش دارد می­فرماید « قَضَيْنا عَلَيْهِ الْمَوْتَ» و آن­ها موت حضرت سلیمان علی نبینا و آله علیه السلام را خبر نداشتند. « أَنْ لَوْ کانُوا يَعْلَمُونَ الْغَيْبَ» یعنی موت سلیمان، یعنی احتمال دور نیست که الان الف و لام این­جا، الف و لام عهد باشد. یعنی آیه شریفه نمی­خواهد بگوید جن هیچ­نوع غیبی را نمی­داند، هیچ چیز را نمی­داند، نه در این مقام نیست، می­خواهد بفرماید مطلقاً عالم به غیب نیستند، این هم یک موردش است. این احتمال عهد در این­جا هست، ولو احتمال غیرش هم هست. علی­ای­حال در آیه­ی شریفه باید چطور ما حرف بزنیم؟ آیا آیه­ی شریفه حصر صفت بر موصوف است یا موصوف بر صفت؟ شما می­فرمایید که مثلاً در آیه­ی شریفه «وَ ما مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٌ» این چه حصری است؟ در نفی إلا هرچه که بعد از ما (نفی) بیاید مقصور است، آن که بعد از إلا بیاید مقصور فیه، مقصور علیه است. حضرت نیستند إلا رسول الله. حصر موصوف است بر صفت. اما بگویید که « ما خاتم النبیین إلا محمد » این چه می­شود؟ حصر صفت بر موصوف. الان در آیه­ی شریفه کدام می­شود؟ موصوف محور است و بعد از ما نفی می­آید یا وصف؟ وصف آمده است « قُلْ لَا يَعْلَمُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ الْغَيْبَ إِلَّا اللَّهُ» یعنی ما عالم بالغیب إلا الله. پس حصر برای چیست؟ حصر برای عالم بالغیب است، محصور می­شود؟ فیه سبحانه و تعالی. حصر صفت علی موصوف هست. در حصر موصوف بر صفت، بحثش را اهل معانی بیان کردند، در حصر موصوف بر صفت، حصر حقیقی می­شود یا نه؟ بعضی­ها می­گویند محال، خیلی جالب است، اصلاً محال است. ولی این­جا بحث ما نیست که بگوییم حصر حقیقی محال است. حصر اضافی است مطلقاً در حصر موصوف بر صفت. اما بحث ما در حصر صفت بر موصوف است، دو نوع است؛ حصر حقیقی و حصر اضافی. شما می­فرمایید که مثلاً در انواع مطالبی که می­توانید بگویید مثال­هایش هم مثلاً « ما في الدار إلّا زيدٌ» این حصر صفت است بر موصوف. چطور حصری است؟ حقیقی است یا غیر حقیقی است؟ « ما في الدار إلّا زيدٌ» در خانه نیست، الا زید. این حصر، حصری است واقعیتی، هیچ نیست، « ما في الدار إلّا زيدٌ» حقیقی است یا اضافی است؟ نسبی است، اما جالب است که حتی ماتن مطول و شارح آن هم این را گفته بودند حقیقی. یعنی آن­قدر حصر حقیقی و اضافی ظریف و لطیف است که بزرگان این اشتباه را می­کنند. لذا شاید حاشیه­ی چلبی بود بر مطول که در حاشیه گفته بود که فی بحث، اگر شما می­گویید « ما في الدار إلّا زيدٌ» پس فرش و دیوار و این­ها هم هست. پس شد اضافی. یعنی ما فی الدار من سنخ الانسان، الا زید. حصر حقیقی را می­گوییم ما فی الدار، ما فی الدار یعنی هیچ چیز نیست الا زید، اگر بخواهد حقیقی باشد هیچ چیز دیگری نباید در خانه باشد. اگر فرش بود، حصر حقیقی نیست و غلط است. منظور این مسئله­ی حصر اضافی هنگامی است که اگر شما در کتب ادبیات نگاه کنید، می­بینید بسیار ظرافت­کاری دارد این حصر اضافی برای این­که انسان بفهمد. الان در ما نحن فیه آیه­ی شریفه حصر صفت است بر موصوف، اما چه حصری است؟ حصری است حقیقی؟ مانعی ندارد، حصری است اضافی؟ آن هم مانعی ندارد، تمامش موجود است، یعنی وقتی آیه­ای به این زیبایی وجوه مختلف را دارد و انسان می­تواند روی این­ها بحث کند، از بین مثلاً هفت وجه که من یادداشت کردم، یک وجه را انسان بگید، وجهی که معلوم است، خودشان بعد در آن گیر می­افتند و عرض می­کنم، بعد بگوید هرکس بگوید پیامبر و امام علم غیب دارند کافرند، مرتد عن الاسلام است. این می­شود استدلال؟ « لقوله تعالى: قُلْ لَا يَعْلَمُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ الْغَيْبَ إِلَّا اللَّهُ» الان این حصر اضافی است یا حقیقی؟ وجوهی دارد که همه­اش را عرض می­کنم می­بینید هرکدام این­ها می­تواند باشد. یکی اگر الف و لام عهد باشد، « قُلْ لَا يَعْلَمُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ» یعنی ما عالم بالغیب، یعنی غیب الساعه، یوم القیامه. « ما عالم بالساعه الا الله» این حصر حقیقی است یا نه؟ این حصر حقیقی است، غیر از خدای متعال کسی خبر از ساعت ندارد. « لا یُجَلِّیها لِوَقْتِها إِلاّ هُوَ [4]» اگر در بحث­های کلامی، معارفی، احتمالاتی بود، باز مانعی ندارد که به یک وجهی این هم اضافی باشد، ولی فعلاً ما در این مقام می­گوییم ما عالم بالساعه الا الله، الف و لام غیب یعنی عالم قیامت می­شود حصر حقیقی، مانعی هم ندارد. اما یک معنا این است که « ما عالم بالغیب» الف و لام عهد استغراق است، به معنای مجموع، استغراق مجموعی است، عام مجموعی نه استغراق شیوعی، استغراق یعنی همه را بگیرد، همه را بگیرد چطوری؟ جمیعاً تک­تک، جدا جدا، انحلالاً یا همه را بگیرد مجموعاً؟ این یکی از وجوه است که همه را بگیرد مجموعاً، یعنی چه؟ یعنی ما عالم بالغیب، یعنی بالغیوب، اکرم العلما و اکرم العالم فرقش چیست؟ اکرم العلماء ظهورش در عموم و شیوع و ما عالم بالغیب، یعنی بالغیوب. « اللهم انک انت علام بالغیوب» همه را بلااستثناء. این هم « قُلْ لَا يَعْلَمُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ الْغَيْبَ» یعنی الغیوب، تماماً، مجموعاً لایشذ عنه حتی علم. این حقیقی می­شود یا اضافی؟ حقیقی است و روشن است. تنها خدای متعال است که جمیع غیوب را با همدیگر و مجموعاً می­داند. حتی در آن روایت معروف که حضرت فرمودند اسم اعظم 73 حرف است، فرمودند ما اهل بیت 72 حرف از این حروف اسم الله الاعظم را می­دانیم، الا یکی که نمی­دانیم، « هو اسم استعفرالله لنفسه» معروف است، اسم مستعفر. یعنی اسمی که استعفرالله لنفسه، پس اگر بگوییم الغیوب، یعنی جمیع، حصر حقیقی است. « لا یعلم الغیب» این هم یک احتمال است. احتمالی که تکفیر کرده بودند، احتمال استغراق جمعی است؛ یعنی لا یعلم من فی السماوات الارض الغیب؛ یعنی ای شی من الغیوب، هیچ­کدام، حتی یک­دانه غیب را غیر خدا نمی­داند. پس اگر کسی بگوید غیر خدا یک نفر یک غیب را می­­داند، این کافر است. این احتمال اضعف است، اصلاً احتمالش نیست، اضعف می­گویم به­خاطر این­که گفته­اند، ولی اگر یک ذره فکر کنیم می­بینیم معنا ندارد که بگوییم هیچ­کدام از غیوب نیست که کسی غیر از خدا نداند. چرا؟ به­ خاطر این­که خدای متعال بسیاری از غیوب را اعلام کرده است به ملائکه و اولیای خودش، وقتی اعلام کرده است این­ها چه هستند؟ دیروز دو آیه را خواندیم، « فَلا یُظْهِرُ عَلی غَیْبِهِ أَحَداً إِلاَّ مَنِ ارْتَضی مِنْ رَسُولٍ[5]» همین امروزبه این روایت برخورد کردم که برایم جالب بود؛ در دو کتاب قدیمی که تاریخ مدینه است و یکی هم در ؟؟؟، شتر حضرت گم شده بود، یک منافقی چه گفت؟ گفت که این پیامبری که شما می­گویی خدا به او خبر می­دهد، خبر بدهد شتر او کجاست؟ همه­ی مدینه بسیج شده­ایم شتر حضرت را پیدا کنیم، همه گفتند عجب، تو منافقی؟ این چه حرفی بود زدی؟ بدون این­که کسی به حضرت بگوید، این منافق راه افتاد از جمعیت فاصله گرفت، آمد محضر خود حضرت، بدون این­که کسی به حضرت گفته باشد، حضرت فرمودند یکی از منافقین گفته­است شتر پیامبر گم شده است، چرا خدای او به او خبر نمی­دهد؟ حضرت سریع فرمودند بله، خدای من به من خبر داد، شتر من فلان جاست، بروید بیاورید و بعد این جمله را فرمودند. ببینید جمع کردند، فرمودند « إِنَّ اللَّهَ قَدْ أَخْبَرَنِي بمکانها وَ لاَ يَعْلَمُ الْغَيْبَ إِلَّا اللَّهُ وَ إِنَّ اللَّهَ أَخْبَرَنِي» الان به من خبر داده است که بروید بیاورید، این چه منافاتی دارد که بگوییم اگر حضرت، اخبرالله، این چه مانعی دارد؟ لا یعلم الغیب الا الله، جمع بین هردو در این حدیث خیلی زیباست. بنابراین، این معنا ندارد، حتی من فقط اشاره می­کنم که طول نکشد، در این سلسله الاحادیث صحیحه که دیشب هم صحبتش بود، خواستید بعداً مراجعه کنید، من اشاره می­کنم، جلد سوم صفحه­ی 101، بحث مفصلی شده است راجع­به آن حدیث معروف « یا ساری الجبل» آیا صحیح است؟ ایشان آخرش می­گوید صحیح است، بعد دنباله­اش این عبارت را دارد، می­گوید که «وَلَيْتَ شِعْرِي» عده­­ای خواستند از این استفاده کنند که او عالم به غیب بوده است، می­گوید ابداً. عین همین «وليت شعري كيف يزعم هؤلاء ذلك الزعم الباطل والله عز وجل يقول في كتابه "عَالِمُ الْغَيْبِ فَلَا يُظْهِرُ عَلَى غَيْبِهِ أَحَدًا إِلَّا مَنِ ارْتَضَى مِنْ رَسُولٍ" هل يعتقدون أن أولئك الأولياء رسل من رسل الله حتى يصح أن يقال إنهم يطلعون على الغيب بإطلاع الله إياهم!! سبحانك هذا بهتان عظيم على أنه» این یک چیز واضحی است و اصلاً ممکن نیست، هرکسی باشد خودش گیر می­افتد. می­گوید روایت صحیح است، ولی « إنما كان إلهاما من الله تعالى» اسمش الهام است، نه علم غیب که از فاصله­ی دور بگوید یا ساری الجبل. بعد می­گوید الهام بود، می­گوید کشف نگوییم، اگر بگوییم کشف « سبحانك هذا بهتان عظيم» قرآن می­گوید لایعلم الغیب، پس کشف نیست. شما خودتان مراجعه کنید ببینید چطور است. بعد می­گوید «على أنه لو صح تسمية ما وقع لعمر رضي الله عنه كشفا، فهو من الأمور الخارقة للعادة التي قد تقع من الكافر أيضا» اگر کافر به نحوی مطلع بر غیب شد، ریاضت کشید، مرتاض هندی، آیه را چکار می­کنید؟ شما گفتید قرآن می­گوید لایعلم، بعد می­گویید از آیه دست برداشتید، علی انه، ملاحظه کنید. «ومن الأمثلة الحديثة على ذلك ما قرأته اليوم من عدد " أغسطس " من السنة السادسة من مجلة " المختار " تحت عنوان: " هذا العالم المملوء بالألغاز وراء الحواس الخمس "» این را خودتان مراجعه کنید و ببینید، می­گوید که چه زمانی خواندم؟ الان، « قرأته اليوم» ایشان وقتی این را می­نوشته است، می­گوید همین امروز در مجله­ی المختار خواندم، چه را؟ می­گوید خانمی بود «قصة " فتاة شابة ذهبت إلى جنوب أفريقيا للزواج من خطيبها، وبعد معارك» خیلی عجیب گرفتار شد و عبارت مفصل است، می­گوید رفت در یک جایی داد زد وا اماه، صدای مادرش زد ولی هرگز راضی نبود که این شدت ناراحتی را مادرش بفهمد، سرش را می­بریدند و حاضر نبود مادر را ناراحت کند، ولی از شدت ناراحتی خودش رفت در یک زیرزمینی در افریقیا و چکار کرد؟ صدای مادر زد از فطرت خودش و گفت «" أواه يا أماه ... ماذا أفعل؟ "» چکار کنم این­جا گیر افتادم؟ «ولكنها قررت ألا تزعج أمها بذكر ما حدث لها؟» اصلاً نمی­خواست و احتمال نمی­داد این را به مادرش بگوید. «وبعد أربعة أسابيع تلقت منها رسالة جاء فيها: " ماذا حدث؟» مادرش برایش نامه نوشته است که دخترم چه شده است؟ «لقد كنت أهبط السلم عندما سمعتك تصيحين قائلة: " أواه يا أماه» عین صدای تو را من با فاصله­ی دور شنیده­ام. این کتاب آقای البانی ایشان می­گوید. آیه چه شد؟ ایشان می­گوید این اختصاص به آن ندارد و این خانم هم اینجا برایش مکشوف شده است، با فاصله­ی هزاران کیلومتر، آیه چه شد؟ « سبحانك هذا بهتان عظيم» از این­جا معلوم می­شود که آیه را باید بفهمیم، نمی­شود بگوییم هرکس یک جایی یک غیبی را مطلع شد، این که دیگر الهام هم نیست، برای آن قضیه­ ساری می­گوید به دلش افتاد بگوید، نه این­که مکشوف و کشف شده است و نگویید، می­گوید لو صحح که بگوییم کشف شد، برای این هم صدا به گوشش خورد، صدای بچه­ی خودش بود. می­گوید مادر نامه نوشت که این صدا به گوش من خورد و بعد در ادامه می­گوید که «وفي المقال المشار إليه أمثلة أخرى مما يدخل تحت ما يسمونه اليوم بـ " التخاطر " و " الاستشفاف "» تلپاتی و امثال این اصطلاحاتی است که به­کار می­برند «ويعرف باسم " البصيرة الثانية "» حس ششم می­گویند. علی­ای­حال این زیاد خیلی مکرر اتفاق افتاده است، یکی دو مورد نیست برای این موارد. ایشان این را می­آورد، من نفهمیدم، اگر برای شما واضح است برای من توضیح بدهید که پس با آن توضیحی که شما برای آیه دادید، آیه چه شد؟ آن توضیح شما با این چیزی که شما شاهد می­آورید و قبول هم دارید که اتفاق افتاده است، اول گفتید نگویید این کشف شده است، الهام است، کشف نشده است، اگر بگویید کشف شده است با قرآن مخالفت دارد. ببینید عبارت چه بود. کسانی که گفتند کشف شده است «وليت شعري كيف يزعم هؤلاء ذلك الزعم الباطل والله عز وجل يقول في كتابه "عَالِمُ الْغَيْبِ فَلَا يُظْهِرُ عَلَى غَيْبِهِ أَحَدًا إِلَّا مَنِ ارْتَضَى مِنْ رَسُولٍ"» این­ها باید رسول باشند. پس معلوم می­شود «عَالِمُ الْغَيْبِ فَلَا يُظْهِرُ عَلَى غَيْبِهِ» مفسرین گفته­اند و خوب هم گفته­اند، ایشان مراجعه نکرده است. «فَلَا يُظْهِرُ عَلَى غَيْبِهِ» معلوم می­شود آن الف و لام الغیب منظوری دارد از غیب که وقتی تکرار می­شود، می­شود غیبه.
· سوال: ایشان می­گفت یک الهامی بوده است ولی برای همان قضیه­ی ساری هم برای ایشان الهام شده است که بگوید که من صدای آن­ها را شنیده­ام و گفته­ام که
· 28 "

يه هفته پيش

يه هفته پيش

" · |شروع فایل|

· بسم الله الرحمن الرحیم، الحمدلله رب العالمین و صلاه و السلام سید الانبیاء و المرسلین.حبیب اله العالمین، اباالقاسم مصطفی محمد و علی آله الطیبین الطاهرین المعصومین و لعنه الله علی اعدائهم الاجمعین. «اَللّهُمَّ کُنْ لِوَلِیِّکَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُکَ عَلَیْهِ وَعَلى آبائِهِ فی هذِهِ السّاعَةِ وَفیکُلِّ ساعَةٍ وَلِیّاً وَحافِظاً وَقائِداً وَناصِراً وَدَلیلاً وَعَیْناً حَتّى تُسْکِنَهُ أَرْضَکَ طَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فیها طَویلاً» « أللَّهُمَّ مُنَّ عَلَینا بِظُهُورِ وَلیِّکَ وَعَجِّل لَهُ بِالفَرَجِ وَالعَافِیَةِ وَ النَّصرِ» خطبه­ی شریفه­ای را که منصوب بود به حضرت سیدالشهداء صلوات الله علیه در وقت خروج از مکه و عزیمت به سوی عراق دیشب مطرح شد. بخشی از عباراتش را خواندیم که حضرت فرمودند که «خُطَّ الْمَوْتُ عَلى وُلْدِ آدَمَ مَخَطَّ الْقَلادَهِ عَلى جیدِ الْفَتاهِ» و در دنباله­ی عبارت فرمودند که «کَاَنِّی بِاَوْصالی تَقْطَعُها عَسْلانُ الْفَلَواتِ بَیْنَ النَّواویسِ وَ کَرْبَلاءَ» دنباله­اش فرمودند «لا مَحیصَ عَنْ یَوْم خُطَّ بِالْقَلَمِ، رِضَى اللّهِ رِضانا اَهْلَ الْبَیْتِ» این­ها عباراتی بود در این خطبه­ی شریفه، عبارات واضح داشت در این­که حضرت مطلع بودند بر امر شهادت خودشان. بصیر بودند و به علم امامت مطلب برایشان واضح بود. آیا فقط خود حضرت سیدالشهداء این­چنین بود؟ دیشب عرض کردم این­چنین نبود، هرکس تفحص بکند به اطمینان می­رسد که شهادت حضرت در آن زمان معروف بود، اینطور نبود فقط خود حضرت بداند. این معروفیت را در موارد مختلف می­توانید شما ملاحظه کنید. من بعضی­هایش را یادداشت کرده­ام. در یک روایت معروف که در این روایت می­گوید «قال ثابت: کنا نقول: إنها کربلاء» روایت چیست؟ وقتی که در قرن پانزدهم کتاب­هایی نوشته می­شود که بالاترین دقت را در سند بخواهند بکنند و به­عنوان یک کتابی نوشته شود در زمان ما، از همان محدث معروف «ناصرالدین البانی» ایشان کتابی دارد به نام «سلسله الاحادیث الصحیحه» معروف است و همه شنیده­اید. حدیث 1171 در این منابع رسمی هم موجود است، در اینترنت و در سایت­ها شما می­توانید ببینید، عنوان حدیث این است که عبارت حضرت را آورده است « قام من عندي جبرئيل قبيل ساعة فحدّثني أنّ الحسين يقتل بشط الفرات‏» این اصل حدیث است که به­عنوان یکی از احادیث آورده است در کتاب سلسله الاحادیث الصحیحه. این یک روایتی است در این کتاب. خود این حدیث را از نظر فنی و سندشناسی هرکدام را باید دقت­هایی در آن ذکر می­کند و تا آن­جایی که ایشان می­آید می­گوید که «قال الهيثمي رواه أحمد وأبو يعلى والبزار والطبراني ورجاله ثقات ولم ينفرد نجي بهذا. قلت: يعني أن له شواهد تقويه وهو كذلك» این که یک روایت نیست که تنها بگوییم صحیح است یا کذا است، بعد می­گوید شواهدی دارد و شش شاهد برایش می­آورد و برایشان شماره گذاشته است، شواهد برای یک حدیث که مجموعاً می­شود هفت شاهد در این کتاب. اولین شاهدی که برایش می­آورد این است که الان مقصود ماست. می­گوید «روى عمارة بن زاذان حدثنا ثابت عن أنس قال: " استأذن ملك القطر ربه أن يزور النبي صلى الله عليه وسلم، فأذن له، فكان في يوم أم سلمة فبينا هي على الباب إذ دخل الحسين بن علي علیه السلام فجعل يتوثب على ظهر النبي صلى الله عليه و آله وسلم وجعل النبي صلى الله عليه و آله و سلم يتلثمه ويقبله، فقال له الملك: تحبه؟» که در این­جا به پیامبر خدا عرض کرد « قال: نعم. قال: أما إن أمتك ستقتله إن شئت أريتك المكان الذي يقتل فيه؟» ملک به حضرت عرض می­کند آن­جایی که سبط شما را شهید می­کنند اگر بخواهی به شما نشان بدهم؟ «قال : نعم، فقبض قبضة من المكان الذي يقتل فيه، فأراه إياه فجاء سهلة، أو تراب أحمر، فأخذته أم سلمة، فجعلته في ثوبها» این روایت اول است، بعد از انس روایت کرده است که منظور من این است، روایت را به تفصیل نمی­خوانم چون خیلی حرف­های دیگر داریم، ثابت از انس روایت کرده است «قال ثابت: كنا نقول: إنها كربلاء» همه به عبارات عربی آشنا هستید؛ می­گوید « قال ثابت سمعه یقال انها کربلاء» این عبارت شنیده­ام اما کنا نقول یعنی چه؟ یعنی یک نقل نبود، بین ما شایع بود. کنا نقول عبارت است که دلالت بر شیوع دارد، بین ما رایج بود، این خیلی عبارت مهمی است. این­طور نیست که فقط سیدالشهداء بگویند من می­­دانم و بین ما اهل بیت است و کس دیگری نمی­داند. «قال ثابت: كنا نقول: إنها كربلاء» زمینی را که آورده بود آن تربت را از آن­جا کربلا است، اینطور معروف بود. شاهدهای بعدی را از یک تا ششم می­گوید، من فقط اشاره می­کنم برای مقصود خودمان. در ششم ایشان حدیث را می­آورد تا «ما كنا نشك وأهل البيت متوافرون أن الحسين بن علي يقتل بـالطف» تعبیر را ببینید، ما کنا نشک، یعنی این­طور واضح است، این شاهد ششم که البانی در کتاب سلسله الاحادیث الصحیحه می­آورد « وأهل البيت متوافرون» همه می­دانستیم که « يقتل بـالطف» ایشان بعد از این­که هفت اصل حدیث و شش شاهد را آورده است می­گوید « و الحدیث المذکور صحیح بمجموع هذه الطرق» مجموع این­ها با همدیگر می­شود حدیث صحیح و لذا در این کتاب ایشان آورده است. از این عبارات می­بینید واضح بوده است و معروف بوده است، چیزی نیست که بگوییم شیعه می­گوید، این­ها حرف شیعه است؟ کنا نقول، این­طور رایج بوده است. برای تایید این روایتی هست، آن هم باز شنیده­اید و معروف است و من فقط تیمناً و تبرکاً به نام مبارک سیدالشهداء در این محفل شریف شما و هم ذکر روایتی است که خیلی این­ها تکرارش را هم ولو این­که شنیده باشید سراپا نور است. این روایت را در دو کتاب من یادداشت کرده­ام؛ یکی در تاریخ دمشق محدث معروف « ابن عساکر» است در قرن ششم که خیلی کتاب معروفی است و همه می­دانید. ایشان سند نقل می­کند در جلد چهاردهم صفحه­ی 216، سند را می­آورد تا جایی که می­گوید که «بن الهیثم: کان أبی یتبدی» به بیابان می­رفت و کار داشت، بعد «فینزل قریبا من الموضع الذی کان فیه معرکة الحسین» آن که می­رفت یا کاری که انجام می­داد، کار او نزدیک جایی بود که کربلا است، محل شهادت حضرت امام حسین بود. این هیثم ابن موسی چه می­گوید؟ می­گوید پدر من می­رفت آن­جا «فکنا لا نبدوا إلا وجدنا من بنی أسد هناک» هروقت می­رفتیم در آن­جا در آن منطقه بیابان که خلوت هم بود و کسی نبود، یک شخصی و رجلی از بنی­اسد می­دیدیم که دائماً آن­جا بود «فقال له أبی: أراک ملازما هذا المکان» چطور است این­جا زمینه­ی زندگی ندارد که شما بیایی تنها این­جا باشی؟ چرا این­جا هستی؟ مقصود من چیست؟ اشتهار مطلب است، چطور پخش بوده است. آن رجل از بنی­اسد گفت «بلغنی أن حسینا یقتل هاهنا، فأنا أخرج لعلی أصادفه» من می­آیم این­جا که آن وقتی که وقت شهادت می­شود من حاضر باشم. بلغنی، یعنی یک مطلبی بود که یک نفر نمی­دانست، معلوم بود طوری بود که خبر منتشر بود، به­طوری که ابن عباس می­گوید ما شک نداشتیم. ثابت می­گوید کنا نقول إنها کربلاء، این بین ما معروف بود. این­جا هم این نقل رجل بنی­اسد قبلاً آمده است این­جا که این فیض حضور و شهادت در رکاب حضرت سید­الشهداء از او سلب نشود. «لغنی أن حسینا یقتل هاهنا، فأنا أخرج لعلی أصادفه فاقتل معه. فلما قتل الحسین،» در این­جا ابن الهیثم می­گوید «قال أبی: انطلقوا ننظر هل الأسدی فی من قتل؟ فأتینا المعرکة فطوفنا، فإذا الأسدی مقتول» خوشا به حالش. همین حدیث را در کتاب « بغیه الطلب فی تاریخ حلب» مال ابن عدیم است، مال قرن هفتم است، همین روایت را ایشان هم می­آورد با سند که نقل می­کند و می­گوید ابن هیثم گفت، همین عبارت را می­آورد. در بغیه الطلب این روایت را که می­آورد، یک روایت جالب دیگری هم دنبالش هست، دنبال این روایت در بغیه الطلب با ذکر سندی که ذکر می­کند و می­رساند تا «هَرْثَمَةَ بْنِ سَلَمَى ، قَالَ : خَرَجْنَا مَعَ عَلِيٍّ فِي بَعْضِ غَزْوِهِ ، فَسَارَ حَتَّى انْتَهَى إِلَى كَرْبَلاءَ ، فَنَزَلَ إِلَى شَجَرَةٍ ، فَصَلَّى إِلَيْهَا ، فَأَخَذَ تُرْبَةً مِنَ الأَرْضِ فَشَمَّهَا» امیرالمومنین خاکی را برداشتند و بوییدند «ثُمَّ قَالَ : وَاهًا لَكَ تُرْبَةٌ لَيُقْتَلَنَّ بِكَ قَوْمٌ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ بِغَيْرِ حِسَابٍ» این هرثمه ابن سلمی می­گوید مطلب گذشت، از جنگ فارغ شدیم «وَقُتِلَ عَلِيٌّ» امیرالمومنین هم شهید شدند«وَنَسِيتُ الْحَدِيثَ» فراموش کردیم، «قَالَ : وَكُنْتُ فِي الْجَيْشِ الَّذِينَ سَارُوا إِلَى الْحُسَيْنِ ، فَلَمَّا انْتَهَيْتُ إِلَيْهِ نَظَرْتُ إلَى الشَّجَرَةِ» من در این لشکر حضرت بودم تا آمدم جریانات را می­دیدم و بروبیا و حرف­ها بود، همینطور کاروان حضرت قافله آمد تا جاییکه آن درخت را من دیدم. درختی که همه­چیز را یاد من آورد که محضر امیرالمومنین بودیم، حضرت آن تربت را برداشتند و بوییدند و این را فرمودند. می­گوید «نَظَرْتُ إلَى الشَّجَرَةِ ، فَذَكَرْتُ الْحَدِيثَ ، فَتَقَدَّمْتُ عَلَى فَرَسٍ لِي ، فَقُلْتُ : أُبَشِّرُكَ ابْنَ بِنْتِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ ، وَحَدَّثْتُهُ الْحَدِيثَ» آمده پیش محضر سیدالشهداء، می­خواهد به قول معروف زیره بیاورد، می­گوید به حضرت عرض کردم من از پدر شما چنین چیزی شنیدم و این درخت، همان درخت است. این مضمون این­جا خیلی عجیب است، مکرر در روایات دیگر هم هست، این­جا دارد، می­گوید که «قَالَ : مَعَنَا أَوْ عَلَيْنَا» این­جا با ما آمدی و درخت را دیدی و فهمیدی پدر من خبر دارد که این­جا کشته و شهید می­شوم، حالا می­خواهی این­جا با ما باشی یا برعلیه ما هستی؟ می­گوید «قُلْتُ : لا مَعَكَ وَلا عَلَيْكَ ، تَرَكْتُ» فاصله گرفت. «قَالَ : أَمَا لا فَوَلِّ فِي الأَرْضِ» اگر می­گویی لامعک، فول فی الارض، از این­جا فرار کن و برو. «فَوَالَّذِي نَفْسُ حُسَيْنٍ بِيَدِهِ لا يَشْهَدُ قَتْلَنَا الْيَوْمَ رَجُلٌ إِلا دَخَلَ جَهَنَّمَ» این­جا باشی و صحنه را ببینی و بگویی لامعک و لا علیک، داخل جهنم می­شوی. «فَوَالَّذِي نَفْسُ حُسَيْنٍ بِيَدِهِ لا يَشْهَدُ قَتْلَنَا الْيَوْمَ رَجُلٌ إِلا دَخَلَ جَهَنَّمَ فَانْطَلَقْتُ هَارِبًا مَوَلِّيًا فِي الأَرْضِ حَتَّى خُفِيَ عَلَيْهِ مَقْتَلُهُ» این هم بدبخت است. ولی همین اندازه برای ما در کتاب بغیه الطلب نقل برای ما مانده است، ولو این از آن شاهد نبوده است، چون پس از آن روایت بود من به مناسبت خواندم، آن یک نفر بود که از امیرالمومنین شنیده بود و خودش برایش پیش آمد. اما دیگران که رجال بنی­اسد و دیگران قضیه­ی معروف بود و چیزی نبود که حالت ابهام داشته باشد. شواهد دیگری هم هست و من اشاره می­کنم و بعداً هم مناسبتش را عرض می­کنم. شما هم شنیده­اید، شواهد بسیار زیادی جاهای مختلف دارد، در آن سخت­ترین شرایط و حالی که برای امام سجاد سلام الله علیه پیش آمد، حضرت زینب سلام الله علیها چه گفتند؟ «الحدیث کما حدثتک ام ایمن» این روایت معروفی است. یعنی امیرالمومنین در بستر شهادت بودند، حضرت زینب آمدند پیش پدرشان، یک چیزی که عجایب است، پدر من چیزی شنیدم که خیلی برای من محل اضطراب بود، نقل کردند حدیث ام ایمن را، امیرالمومنین در همان بستر شهادت چه فرمودند؟ «الحدیث کما حدثتک ام ایمن» حالا فرصت اگر شد بعداً می­خوانیم، اصل بحثمان که دیشب هم داشتیم ادامه بدهیم، بخشی از آن را تا آن­ها را هم عرض می­کنم ان شاء الله. اصل بحث این بود که ما باید در دو جهت تحقیق­مان و فکرمان را ادامه بدهیم؛ یکی این­که واقعاً این قضایا از سیدالشهداء و سایر و نظیر این­ها، آیا طوری بوده است که پیامبر خدا خبر داده باشند و کاشف باشد از این­که امام می­دانستند، نه­تنها امام، بلکه دیگران هم میدانستند؟ این برایمان مطمئن شویم که این­طور بوده است. من چند شاهد الان عرض کردم، شما اگر راه بیفتید و کتاب­ها را ببینید، صدها کتاب، پیدا می­کنید که شواهد واضحی می­بینید در این­که مطلب واضح بوده است. این فرار کردن از یک واقعیت است که بگوییم که امام نمی­دانسته است. گیر می­افتیم و اشکال داریم و سر در نمی­آوریم، نقص معرفتی داریم می­خواهیم فرار کنیم و بگوییم حضرت نمی­دانست، خودمان را داریم گول می­زنیم، منصفانه بروید این نقل­ها را ببینید از شیعه و سنی، این همه عرض کردم صدها کتاب است، مطمئن می­شویم حضرت سیدالشهداء سلام­الله علیه می­دانستند، مثل آفتاب مطلب بود. روایتی از دلایل امام هست الان می­خواهم مطلب دیگری را بگویم، نشد فرداشب ان شاء الله اگر زنده بودیم خدمتتان عرض می­کنم سندش را و متنش را هم بررسی می­کنیم ان شاء الله. دلایلی را که دیشب گفتم و عرض کردم که حافظه­ام آمد و پیدا کردم آدرسش را این­جا، کتاب « مجموع فتاوای بن باز» مفتی عربستان است که معروف است. در جلد هشتم مجموعه فتاوا صفحه­ی 23 ایشان حرف دیروز که عرض کردم را دارد. می­گوید که عده­ای هستند که اهل بدعت هستند، اهل بدعت چه کسی هستند؟ کسانی که در دینشان نقص است. مثلاً مولدالنبی چکار می­کنند؟ جشن می­گیرند، می­گوید آن­ها اهل بدعت هستند، نقص در دینشان هست، اما اگر بروند جلوتر، توسل کنند، این­ها کافرند، یا بروند جلوتر، این­ها این را گفت « او اعتقادهم» می­گوید غیر از مسئله صرف احتفال، بروند جلوتر « أو اعتقادهم أن الرسول صلى الله عليه وسلم يعلم الغيب أو غيره، كاعتقاد بعض الشيعة في علي والحسن والحسين أنهم يعلمون الغيب، كل هذا شرك وردة عن الدين، سواء كان في المولد أو في غير المولد ومثل هذا قول بعض الرافضة: إن أئمتهم الاثني عشر يعلمون الغيب، وهذا كفر وضلال وردة عن الإسلام؛ لقوله تعالى: قُلْ لَا يَعْلَمُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ الْغَيْبَ إِلَّا اللَّهُ[1]، أما إذا كان الاحتفال بمجرد قراءة السيرة النبوية، وذكر ما جرى في مولده وغزواته، فهذا بدعة في الدين تنقصه ولكن لا تنقضه.» نقص دین است و دیگر کفر نیست، ولی اگر بگویند یعلمون الغیب شکی نیست و عبارت خیلی روشن است. خیلی عجیب است که استدلال کنند بر کفر یک عده مسلمان که بگویند این­ها کافرند بر اساس آیه قرآن. آیا درست است ما آیه را نفهمیده، قرآن را نمی­فهمیم و با نفهمی خودمان بگوییم این­ها کافرند. چرا؟ آیه چه می­فرماید؟ آیه در سوره­ی مبارکه نمل است « قُلْ لَا يَعْلَمُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ الْغَيْبَ إِلَّا اللَّهُ» استدلال او چیست؟ می­گوید حصر را که نمی­توان کاری کرد، حصر نفی الا، یکی از ادات حصر، نفی و الا است، لا یعلم، دیگر کاری نمی­شود کرد، « لَا يَعْلَمُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ» استثنا هم ندارد، هرکس در آسمان­ها و زمین هست، یا یعلم الغیب الا الله، پس هرکس بگوید کسی غیر از خدا غیب می­داند چیست؟ مخالف آیه قرآن است، مخالف حصر صحبت کرده است و دیگر کافر است. این استدلال است. جواب این چیست؟ ما باید بگوییم هرکسی غیب می­داند کافر است؟ یعنی این آیه را اصلاً نفهمیده­اند، آیه را انسان بد بفهمد و بعد بگوید این­ها کافرند. خیلی نظیر دارد، من عرض می­کنم. یک استدلال این­چنین می­گوید این­ها کافرند، قرآن می­گوید، اول این که آیا قرآن باید یک آیه را دید یا همه­ی آیات قرآن را باید دید؟ همه را باید دید. یومن ببعض، نکفر ببعض، نمی شود. الان در این ذهن قاصر من که خیلی هم چیزی نمی­دانم، دو آیه شریفه هست، هر دو آیه می­فرماید غیب را خدا می­داند و استثنا می­زند به آن؛ یک آیه شریفه الان نمی­دانم در کدام سوره است؛ یکی « فَلا یُظْهِرُ عَلی غَیْبِهِ أَحَداً إِلاَّ مَنِ ارْتَضی مِنْ رَسُولٍ»[2] آیه­ی شریفه­ی دیگری است باز با همین مضمون «مَّا كَانَ اللَّهُ لِيَذَرَ الْمُؤْمِنِينَ عَلَىٰ مَا أَنتُمْ عَلَيْهِ حَتَّىٰ يَمِيزَ الْخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّبِ ۗ وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُطْلِعَكُمْ عَلَى الْغَيْبِ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ يَجْتَبِي مِن رُّسُلِهِ مَن يَشَاءُ»[3] این آیات شریفه است، ما بگوییم نه، آیه می­فرماید « لَا يَعْلَمُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ الْغَيْبَ إِلَّا اللَّهُ» همه­ی آیات را باید دید، استنا دارد در خود قرآن کریم. این برای تصریح این است که کنار غیب الا آمده است، «عالِمُ الْغَیْبِ فَلا یُظْهِرُ عَلی غَیْبِهِ أَحَداً إِلاَّ مَنِ ارْتَضی مِنْ رَسُولٍ» این برای تصریح است. اما آن که شما فرمودید، شما راه بیفتید در موارد مختلف، از آیات، روایات و کتب تفسیر، ده­ها مورد است، یکی دو مورد نیست، می­بینید مواردی که به­طور وضوح چیست؟ کسی مطلع بر غیب است، مطلع بر غیب است، یکی را شما فرمودید، برای حضرت خضر علیه السلام است. برای حضرت خضر چه دارد؟ می­گوید «فَوَجَدَا عَبْدًا مِّنْ عِبَادِنَا آتَيْنَاهُ رَحْمَةً مِّنْ عِندِنَا وَعَلَّمْنَاهُ مِن لَّدُنَّا عِلْمًا»[4] از پیش خودمان علم به او گفتیم، لذا هرچه می­داند « وَعَلَّمْنَاهُ مِن لَّدُنَّا» کیست که بگوید اولیای خدا علم غیب از ناحیه­ی خودشان است؟ همه از ناحیه­ی خدای متعال است. «عَلَّمْنَاهُ مِن لَّدُنَّا عِلْمًا» «رَكِبَا فِي السَّفِينَةِ خَرَقَهَا»[5] از کجا خبر می­دهد؟ «أَمَّا السَّفِينَةُ فَكَانَتْ لِمَسَاكِينَ»[6] از کجا خبر داشت؟ «وَكَانَ وَرَاءَهُمْ مَلِكٌ يَأْخُذُ كُلَّ سَفِينَةٍ غَصْبًا (79) وَأَمَّا الْغُلَامُ فَكَانَ أَبَوَاهُ مُؤْمِنَيْنِ (80)» از کجا خبر داشت؟ «وَأَمَّا الْجِدَارُ فَكَانَ لِغُلَامَيْنِ يَتِيمَيْنِ فِي الْمَدِينَةِ وَكَانَ تَحْتَهُ كَنْزٌ لَهُمَا وَكَانَ أَبُوهُمَا صَالِحًا فَأَرَادَ رَبُّكَ أَنْ يَبْلُغَا أَشُدَّهُمَا وَيَسْتَخْرِجَا كَنْزَهُمَا رَحْمَةً مِنْ رَبِّكَ»[7] بگویید نه ما این­ها را کار نداریم، یک آیه هست می­گوید « لَا يَعْلَمُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ الْغَيْبَ إِلَّا اللَّهُ» پس این­ها چیست که خضر دارد می­گوید؟ این­ها غیب نیست؟ آصف وزیر کیست؟ حضرت سلیمان علیهم السلام علی نبینا و آله و علیه السلام. «الَ الَّذِي عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْكِتَابِ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَنْ يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ»[8] از یمن تخت را بیاورد علم نمی­خواهد؟ نباید تخت را آن­جا ببیند؟ می­شود بدون اطلاع بر تخت آن را بیاورد؟ بگوید من نمی­دانم آن تخت کجاست و در کدام اطاق است، اما می­آورمش. معلوم است که مطلع است « عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْكِتَابِ» می­دانم کجاست، سریع برایت می­آورم. «فَلَمَّا رَآهُ مُسْتَقِرًّا عِنْدَهُ» طرفه العین آورد. باز بیایید شاهد روشن بر اطلاع یک پیامبر خدا بر همه­چیز، حضرت می­فرمایند « أُنَبِّئُکُمْ بِما تَأْکُلُونَ وَ ما تَدَّخِرُونَ فی‏ بُیُوتِکُمْ»[9] همه­ی این­ها را به شما خبر می­دهم. این در آیه قرآن نیست؟ این لایعلم الغیب است؟
· سوال: شاید می­گویند این­ها پیامبر بودند، این چیزها را می­دانستند.
· جواب: آصف پیامبر نبود
· سوال: بعضی­ها کافرند، این را که گفتند به موسی به فرعون گفتند که یک بچه متولد می­شود و حکومت شما را به خطر می­اندازد.
· جواب: بله، حتی خود خواب را اگر توجه کنید، قطع نظر از معبر، روح خواب بیننده، « قَالَ الْمَلِك إِنی أَرَی سبْعَ بَقَرَت سِمَان»[10] او خودش نمی­داند بقرات چه هستند، ولی از باطن مطلب حقی به او گفته شده است. در خواب او غیب موجود است؛ غیبی که دارد خبر می­دهد هفت سال بارندگی فراوان است و هفت سال قحطی است. «إِنِّي أَرَانِي أَعْصِرُ خَمْرًا»[11] خودش تعبیر نمی­تواند بکند، ولی در باطن خواب او اطلاع بر غیب است. علاوه بر این­که سوال­های خیلی ساده، مثلاً می­گوید « لَا يَعْلَمُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ الْغَيْبَ إِلَّا اللَّهُ» هیچکس نمی­داند و هرکسی هم بگوید کافر است، "

يه هفته پيش

يه هفته پيش

" · |شروع فایل|
· این کتابی که الان می­خواهم خطبه­ی شریفه­ی حضرت را از روی آن بخوانم کتاب معروف «اللهوف» از مرحوم سید ابن طاووس رضوان الله علیه است. ایشان می­فرمایند که «وروي أنه ((عليه السلام)) لما عزم على الخروج إلى العراق قام خطيبا فقال» کتاب­ها در قرون مختلفی این روایت را آورده­اند، این کتاب مرحوم سید برای قرن هفتم است که می­فرمایند «روی». دو کتاب برای اواخر قرن چهارم و اوایل قرن پنجم است. سال 421 و 422 به بعد، وفات این دو معین است. در آن کتاب­ها اسبق کتبی هستند که من این خطبه را در آن کتاب­ها دیده­ام. یکی کتاب «نثر الدر» مال ابو سعد منصور ابن حسین آبی است. آبی یا آبه یا آوه قلعه­ای هست نزدیک ساوه، ساوه و آوه یا آبه و از قدیم اهل آن­جا معروف بودند به تشیع. در کتاب­های مختلف هم وصف­شان آمده است .این منصور ابن حسین ابوسعد آبی مال آن محل هست و به وزارت هم رسیده است و خیلی در فضل معروف است و مورد احترام همه هست، حتی کتاب نثر الدرر ایشان در مصر ظاهراً چنانچه یادم می­آید چاپ شده است به­عنوان یک کتاب ادبی خیلی خوب و الان هم در این سایت رسمی الشامل که همه­ی کتاب­ها را دارد، این کتاب نثر الدرر از ابی سعد آبی موجود است. این خطبه در آن کتاب نثر الدرر ابو سعد آبی موجود است و الان در سایت رسمی الشامل می­توانید پیدا بکنید در کتاب نثر الدرر یا نثر الدر. این یک ماخذ است. ماخذ دیگر در همان اواخر قرن چهارم و اوایل قرن پنجم کتاب «تیسیر المطالب» مال سید ابوطالب از بزرگان زیدیه هست. خودش از ذریه حضرت زید است. او با سند نقل می­کند. ظاهراً آبی مرسل آورده است ولی در کتاب تیسیر سند برای آن ذکر کرده است. همچنین خوارزمی مولف معروف در مقتل­الحسین همین خطبه را با سند ذکر کرده است در مقتل الحسین. مرحوم سید هم این­جا به­صورت مرسل می­آورد، در کتاب «کشف الغمه» علی ابن عیسی اربلی هم آمده است. در کتاب­های متاخر مثل بحار و این­ها آمده است. علی­ای­حال این خطبه این حالت طوری است که معروف است و می­توانید در جاهای مختلف پیدا بکنید. در این­جا دارد که «لما عزم على الخروج إلى العراق قام خطيبا فقال: " الحمد لله ماشاء الله ولاقوة إلا بالله وصلى الله على رسوله وسلم، خط الموت على ولد آدم مخط القلادة على جيد الفتاة، وما أولهني إلى أسلافي إشتياق يعقوب إلى يوسف، وخير لي مصرع أنا لاقيه، كأني بأوصالي تتقطعها عسلانالفلوات بين النواويس وكربلاء فيملان مني أكراشا جوفا، وأجربة سغبا لامحيص عن يوم خط بالقلم، رضى الله رضانا أهل البيت نصبر على بلائه، ويوفينا أجر الصابرين، لن تشذ عن رسول الله ((صلى الله عليه وآله وسلم)) لحمته وهي مجموعة له في حظيرة القدس تقربهم عينه وينجز بهم وعده، من كان باذلا فينا مهجته وموطنا على لقاء الله نفسه فليرحل معنا فإني راحل مصبحا إن شاء الله تعالى» این نسخه­ای است که مطابق با متن مرحوم سید ابن طاووس در کتاب لحوف است. عبارت را خواندم. ببینید این خطبه­ی شریفه دلالت واضحی دارد بر این­که امام علیه السلام در مکه وقتی عازم به عراق بودند، دارند اخبار را می­خوانند و قضایای آینده را « كأني بأوصالي» این تعبیرات « لامحيص عن يوم خط بالقلم» قبلش و اول که فرمودند « خط الموت على ولد آدم مخط القلادة على جيد الفتاة» بنی آدم مرگ رابطه­ای که مرگ با آن­ها دارد، رابطه­ی گردنبند است برای خانم­ها، برای دختران و فتاه. یعنی چه؟ « خط الموت على ولد آدم مخط القلادة على جيد الفتاة» خود عبارت یعنی چه که حضرت فرمودند؟ بعضی گفتند که چون تشبیه، یک وجه­شبه می­خواهد، وقتی شما می­فرمایید زید اسد، وجه­شبه این است که دم دارد؟ نه. وجه­شبه چیست؟ وجه­شبه شجاعت است، وجه­شبه نیاز است. حضرت می­فرمایند مرگ با انسان­ها، در مقتل خوارزمی دارد که «کمخط القلادة على جيد الفتاة» در چه وجهی، در چه حیثیتی امام علیه السلام تشبیه فرمودند مرگ را برای ما بنی­آدم کلاً نسبت به گردنبندی که بر گردن یک خانم است. وجه­شبه چیست؟ بعضی گفتند شاید زینت منظور است؛ یعنی مرگ یک نوع زینت است برای بنی­آدم. همینطوری که وجه روشن گردنبند تزین فتاه است به این قلاده، پس موت هم زینت هست، زینتی است که اگر شهادت باشد، رفتنی باشد به سوی لقاءالله با خوبی، عده­ای اینطور گفته­اند. این وجه خیلی قوی به ذهن نمی­آید، نمی­دانم اگر شما دفاعی از آن دارید بفرمایید، من می­خواهم عرض کنم این وجه خیلی قوی نیست که بگوییم «مخط القلادة على جيد الفتاة» یعنی «الموت لبنی ادم زینه کما عن القلاده زینه» خیلی قوی به ذهن نمی­آید، چرا؟ به خاطر این­که الان کلام حضرت و سیاق خطبه­ی حضرت تناسبی با زینت ندارد، اگر هم داشته باشد بعضی انواع موت است، اگر بعضی انواع موت زینت هست، حضرت نمی­فرمایند «خط الموت على ولد آدم» ولد آدم که همه یک­جور نیستند، وجوه دیگری که من نمی­خواهم خیلی طول بکشد، شما روی آن فکر بکنید، اگر دفاعی در این معنی دارید بفرمایید، یا حتی در تایید عرض من در رد این وجه. وجه دیگری «خط الموت مخط القلادة» چطور؟ گردنبند از دانه­هایی تشکیل می­شود که ردیف در سلک آن قرار می­گیرد، بنی­آدم هم همینطورند؛ مثل یک کاروانی که وقتی به مقصد می­رسد شترها ردیف هستند و هرکدام نوبتش می رسد وارد کاروانسرا می­شود و به مقصد می­رسد، انسان­ها، ولد آدم هم که این­جا زندگی می­کنند مثل همین دانه­های این گردنبند، پشت سر هم مرگ آن­ها را در می­یابد. این شعر معروفی هم هست

· يَا مَنْ بِدُنْيَاهُ اشْتَغَلْ وَغَرَّهُ طُولُ الأَمَلْ
· الموت يأتي بغتة ً والقبر صندوق العملآن حال، حالی است که دارند می­آیند، دفعتاً دارند به مقصد می­رسند، پس همینطور که این دانه­ها گردنبند را تشکیل می­دهند، انسان­ها هم در صف هستند برای وصول به مرگ. « مخط القلادة على جيد الفتاة» این هم یک وجهی است. این هم دور و ضعیف است و این وجه بعید است که منظور حضرت این باشد که یعنی موت برای بنی­آدم همینطور مقدر شده است به­صورت نوبت و ردیف، ولی وجهی است. یک وجه سوم است که آن ظاهر است و احتمال قوی هست و انسان به اطمینان می­رسد که مقصود شریف حضرت صلواه الله و سلام علیه این باشد و آن حالت نزول است. گردنبند دست ممکن است گردنبند شل باشد و تکان بخورد و النگو از دستش بیافتد و از پایش بیرون بیاید، ولی گردنبند چون از سر می­آید، هرکجا برود گم شدنی نیست، نمی­شود بگوید گردنبند، مگر این­که پاره بشود که حرف دیگری است، تا مادامی که هست، گم نمی­شود و ملازم شخص است. وقتی این­طور است شبیه آن­که «وَكُلَّ إِنسَانٍ أَلْزَمْنَاهُ طَائِرَهُ فِي عُنُقِهِ»[1] یعنی طائر او، این چیزی که مربوط به اوست، الزمناه، همراهش است، جداشدنی نیست « فِي عُنُقِهِ» چیزی که با شخص باشد، ملازم او باشد و گم نشود ملازم شخص باشد و از او جدا نشود در گردنش می­اندازد، الان هم شما بخواهید چیزی خیلی محفوظ بماند روی گردنتان می­اندازید، احفظ است از این­که گم شود. این وجه­شبه خیلی خوب است، «مخط القلادة على جيد الفتاة» همینطوری که این گردنبند در گردنش هست و هرکجا برود با او هست «خط الموت على ولد آدم مخط القلادة» بنی­آدم هم اینطور هستند، می­روند و مرگ همراهشان است، جداشدن از مرگ برای آن­ها نیست، ملازم با آن­هاست و دائماً همه دارند به سوی مرگ می­روند و مرگ به معنای دیگر ملازم با آن­هاست و بلکه در نهج­البلاغه تعریف عجیبی دارد که «فَكَاَنَّكُمْ بِالسّاعَةِ تَحْدُوكُمْ حَدْوَ الزّاجِرِ بِشَوْلِهِ»[2] آن یک تعبیر خیلی عجیبی است و بحثش در جای خودش است. علی­ای­­حال این احتمال سوم اظهر به­ نظر می­آید که حضرت می­فرمایند که انسان­ها «كُلُّ نَفْسٍ ذائِقَةُ الْمَوْتِ»[3] «ولد آدم مخط القلادة على جيد الفتاة» همینطوری که این قلاده از فتاه جداشدنی نیست، مرگ هم از انسان­ها جداشدنی نیست. حالا که اینطور است، دنبالش چیست؟ می­فرمایند «وما أولهني إلى أسلافي إشتياق يعقوب إلى يوسف» برای امام علیه السلام، تعبیری که برای مرگ دارند، می­فرمایند که مرگ که برای همه ولد آدم هست، ولی من سراپا اشتیاق هستم برای مرگ، در مقتل خوارزمی دارد که « ما اولقنی» و یا « ما اولهنی» هر دو صحیح است، ولق و وله، هردو این­جا مناسبت دارد، «وما أولهني إلى أسلافي إشتياق يعقوب إلى يوسف» از این­جا بحث ماست که مطرح فرمودند بحث کنیم، من این­ها را مختصرتر گفتم که برسیم به بحث. حضرت فرمودند و خیر، اختیار شده است برای من، خیرنی، مخیر شده است، اگر خیر باشد، تعبیر زیبا، اختیارشدن است، ولی اختیاری که منشأ خیر دارد «وخير لي مصرع أنا لاقيه» مصرع جای افتادن است، برای من، مصرعی است که من باید به آن­جا برسم «كأني بأوصالي تتقطعها عسلان الفلوات بين النواويس وكربلاء» همان­جا حضرت می­فرمایند کانه من دارم می­بینم باوصالی، اوصال تمام مفاصل بدن مبارک امام است، از همان در مکه که شروع کردند برای حرکت، دارند خبر می­دهند که خود من دارم می­بینم که تک­تک این مفاصل من چه می­شود، به مناسبت این خطبه هرچیز دیگری که من به ذهنم آمد خدمت شما مطرح می­کنم تا این­ها دست به دست هم بدهد تا آن بحث اصلی را عرض کنم. کتاب «دلائل الامامه» کتاب معروفی است که مال طبری است، طبری کبیر نه، طبری معاصر شیخ­الطائف است، ابوجعفر محمد ابن طبری، ایشان در این چاپی که من دارم صفحه­ی 74 است، روایت نقل می­کند و می­گوید که «حدثنا» و سند را می­آورد تا ابراهیم­ابن سعید؛ « و کان مع زهیر ابن القین» سلام الله علیه « صحب الحسینصلواه الله علیه کما اخبر قال: قال الحسین علیه السلام له :یا زهیر» می­گوید امام به زهیر فرمودند، ببینید حال حضرت چطور است که در مکه فرمودند « كأني بأوصالي تتقطعها» این­جا هم به زهیر می­گویند و خبر می­دهند ریز جریانات را «ا زهیر، اعلم انّ ها هنا مشهدی و یحمل هذا –واشارالی رأسه من جسده –زحرُبنقیس، فیدخل به علییزیدیرجوا نواله فلا یعطیه شیئاً»[4] تمام ریز جریان از قبل خبر دارند، چه کسی می­آید، چکار می­کند، ذره به ذره به تعبیر امروز ما اگر بخواهم هرکدام از این گلبول­ها و سلول­های خون من حسین روی خاک کربلا می­ریزد، تک­تک این سلول­ها را بگویم کجا می­ریزد و و مآل و امرش چیست برای شما می­گویم، این علم حجت خدا اینطور است، این مال علم امام علیه السلام است. این علم امام چطور است که امام این­ها را می­دانند؟ آیا با این­که می­دانند می­توانند این مسافرت را بروند؟ نمی­توانند بروند؟ این مسائلی که مطرح فرمودید که بحث بکنیم. ببینید، مسئله­ی علم امام یکی از مهم­ترین مسایل اعتقادی است که خیلی هم در آن افکار و آرای عجیب و غریب است. الآن یادم نیست در کدام کتاب، ولی قطعاً خودم دیدم فتوایی بود مال یک مفتی معروف عربستان در این بحث؛ ایشان می­گوید هرکس قائل باشد که امام علم غیب دارد، کافر است. این را من دیدم الآن یادم نیست کدام کتاب است. این یک نظر است، سی بگوید امام علم غیب دارد کافر است و فتوا به کفر او می­دهد. این بحث آیا نباید از نظر علمی باز بشود؟ چرا، حتماً نیاز است که باز شود، ولی چطوری طی مسیر بکنیم؟ چطوری برویم جلو که این بحث به بهترین وجه خودش را نشان بدهد؟ من گمانم این است که باید دو جهت را از همدیگر تفکیک کنیم، این تفکیک خیلی مهم است. یک تفکیک این است که به­صورت صادقانه و بی­طرف وارد شویم و به منابع شیعه و سنی مراجعه کنیم و ببینیم خودمان به اطمینان می­رسیم که قضیه­ی شهادت حضرت سید الشهدا کالشمس بود، خبرش و اخبار قبل از وقوع بین مسلمین. به این اطمینان می­رسیم یا نه؟ این یک حرف است. امام می­دانند یا نه. حال اگر می­دانند پس چطور می­شود؟ تحلیل واقعه. یک کسی می­گوید اصلاً ما قبول نداریم امام می­دانند، این مرحله­ی اول است، اگر قبول ندارید یک تحقیق و تفحص می­خواهد، بگردید، من بعضی چیزهای کلیدی را عرض می­کنم برای تفحص. ده­ها کتاب از علمای اهل سنت نوشته شده است چه در «دلائل النبوه» در معجزات پیامبر خدا و چه کتبی که مستقیماً به­نام دلائل نوشته شده است و چه کتبی که یکی از فصول آن دلائل النبوه است. مثلاً کتب تاریخ، کتاب­های معروف تاریخ «البدایه و النهایه» مال کیست؟ مال ابن کثیر است. شما ببینید وقتی در سیره­ی حضرت وارد می­شود یک بابی می­آورد به نام دلائل، دلائل حضرت، یعنی چیزهایی که از حضرت صادر شدند کاشف روشن است برای نبوت حضرت. گمان نمی­کنم یک کتاب پیدا کنید، یک فصلی از کتب بین تمام مسلمین پیدا بکنید که دلائل النبوه حضرت را بگویند، یکی از چیزهایی که در دلائل النبوه حضرت می­گویند اخبار پیامبر خدا به شهادت سبطشان سیدالشهدا هست، مراجعه کنید. یعنی در مقامی که می­خواهند بگویند پیامبر خدا خبر دادند، این­جا دیگر شیعه و سنی نیست، تمام کتب است، مراجعه می­کنید می­بینید روایات می­آورند به­طور واضح حضرت خبر داده بودند این مطلب را مکرراً، حتی همین امروز یا دیروز بود دیدم، ابن عباس که شنیده بود و مطلب را می­دانست، وقتی که آمد جلوی حضرت را می­خواست بگیرد که از مکه نروند، دید حضرت مصرند، یک­دفعه مثل این که قلبش جوری می­شود، دید حضرت مصممند، از دلش این ندا در آمد که «واحسینا» یعنی همان که می­دانستیم دارد می­شود، از دل ابن عباس آمد بیرون. برایشان مبهم نبود. این را هم دیروز ظاهراً دیدم، من بگردم مدرکش را بیاورم ان شاء الله که شما یادداشت کنید و این بماند، می­گویند حضرت فرمودند یک کسی در مکه گفت یابن رسول­الله اینطور شنیده شده است که شما بروید آخر عمرتان شهید است، نروید این­جا. خبر می­داد به حضرت کانه شما برایتان خبر دارد، حضرت خیلی زیبا جواب دادند، فرمودند چطور مطلبی که اینقدر معروف است و حتی تو هم شنیده­ای که حسین برایش شهادت مقدر است، خود من نمی­دانم؟ این که تو می­دانی من نمی­دانم؟ انا لا اعلمه و لا اعرفه؟ من اولی هستم به این که تو شنیده ای و از ما اهل بیت بیرون هستی، من اولی هستم از این که این را بدانم. پس این یک قدم است، ما مراجعه کنیم و جمع­آوری کنیم به­طوری که برایمان واضح شود که این اخبار به شهادت در آن زمان معروف بود و چیز مبهمی نبود. از طرف دیگر اگر این طور هست، وجه علمی آن و بیان علمی آن چه می­شود؟ چطور می­شود که امام علیه السلام سفری که می­دانند شهادت در آن است را اقدام می­کنند؟ در بحث­های طلبگی باید ما بگردیم، روایات و آیات و چیزهایی که حالت کلیدی دارد پیدا بکنیم، کلید باشد برای فهم مسایل و مبهمات دیگر. به ذهن من طلبه از سال­ها قبل اینطور آمده است که یک روایت هست که کلید این بحث است و مکرر هم گفته­ام، این روایت را هروقت شما مباحث پیش می­آید به آن فکر بکنید می­بینید مفتاح است، کلیدی است که ذهن شروع به جلو رفتن به سوی حل مسئله می­کند و به آن نزدیک می­شود. آن روایت هم در کتاب «اصول کافی» آمده است، هم در کتاب «بصائر الدرجات» و مضمونش هم متعدد آمده است. کتاب بصائر الدرجات از محمد ابن الحسن الصفار آمده است کتاب معروف از اصول رواییه هست، در این چاپی که هست در صفحه 454 روایت سیزدهم است، ببینید ایشان سند را خودش را ذکر می­کند «عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع سَأَلْتُهُ عَنْ عِلْمِ الْإِمَامِ بِمَا فِي أَقْطَارِ الْأَرْضِ وَ هُوَ فِي بَيْتِهِ مُرْخًى عَلَيْهِ سِتْرُهُ» سوالی زیبا مربوط به بحث ما. جوابی که امام علیه السلام می­دهند، جواب­ها خیلی است، بعضی­ جواب­ها حالت کلیدی دارد و آن کلیدش مهم است. می­گوید آقا، یابن رسول­الله، امام عالمند « بِمَا فِي أَقْطَارِ الْأَرْضِ» همه چیز را روی کره زمین می­دانند، بلکه بالاتر از آن، بلکه برویم جلوتر، او این­طور سوال می­کند، ولی مهم این است «هُوَ فِي بَيْتِهِ مُرْخًى عَلَيْهِ سِتْرُهُ» در خانه­ی خودشانند، اتاق خودشان، دیوار هست، در هست، پرده هست، « مُرْخًى عَلَيْهِ سِتْرُهُ» ستر او، بر او حاجب شده است، انداخته شده است و ساتر است برای او، چطور خبر دارند این­ها را؟ «فَقَالَ يَا مُفَضَّلُ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى جَعَلَ لِلنَّبِيِّ ص خَمْسَةَ أَرْوَاحٍ» این کلمه «ارواح» همان کلیدی است که می­خواهم عرض کنم. ما می­گوییم هرکسی چند روح دارد؟ یک روح، یک روح دارد، وقتی هم رفت می­میمرد. این­جا وقتی سوال می­کند که آقا چطور است که امام در خانه­ی خودشانند ولی خبر از همه جا دارند؟ در خانه­ی خودشانند، خوابند، زیر یک حصار و رواندازی خوابند، هرکس بیاید می­گوید امام خوابند، حرف نزنید که حضرت بیدار می­شوند، اما می­گوید خبر از همه جا دارند، پس چطور می­شود خواب باشند و خبر هم داشته باشند؟ یک روح هست، خواب که رفت، خواب است. آن کلید این است، حضرت می­فرماید «خَمْسَةَ أَرْوَاحٍ» پنج روح است، شما اگر این ارواح را بتوانید درک کنید که چطور می­تواند در یک وجود، چند روح باشد، اگر شروع کنید این را درک کنید، کم­کم می­توانید پی ببرید به حال امام و مراحل بعدی را به­صورت حلی و فنی بروید جلو و بفهمید. «خَمْسَةَ أَرْوَاحٍ». این پنج مورد هیچ ربطی به ما ندارد؟ ما همه یک روح داریم؟ حضرت می­فرمایند نه، مثالش در خود شما هم هست. می­توانید این­ها را بفهمید اما امام یک چیزی دارد که آن دیگر در شما نیست، ولی مثلی از آن در شما هست، کلید فهمش را شما دارید. می­فرمایند یا مفضل، خدای متعال قرار داده است در پیامبر «خَمْسَةَ أَرْوَاحٍ»؛ چیست آن­ها؟ «رُوحَ الْحَيَاةِ فَبِهِ دَبَّ وَ دَرَجَ وَ رُوحَ الْقُوَّةِ فَبِهِ نَهَضَ وَ جَاهَدَ وَ رُوحَ الشَّهْوَةِ، رُوحَ الْإِيمَانِ،رُوحَ الْقُدُسِ» در روایات متعددی که در همین کتاب است و این چون خود سائل می­گویند «مُرْخًى عَلَيْهِ سِتْرُهُ» به­عنوان محور بحث آوردم برای کلید، ولی در همین کتاب چند مورد دیگر است که صفحه­اش را عرض می­کنم بعداً مراجعه کنید. باب پانزدهم هست، باب سیزدهم هم هست روایاتی که مفصلاً این پنج مورد را توضیح داده­اند. مثلاً حضرت فرمودند که « فِي الْأَنْبِيَاءِ وَ الْأَوْصِيَاءِ خَمْسَةُ أَرْوَاحٍ رُوحُ الْبَدَنِ وَ رُوحُ الْقُدُسِ وَ رُوحُ الْقُوَّةِ وَ رُوحُ الشَّهْوَةِ وَ رُوحُ الْإِيمَانِ وَ فِي الْمُؤْمِنِينَ أَرْبَعَةُ أَرْوَاح‏،ِ وَ فِي الْكُفَّارِ ثَلَاثَة» توضیح این­که این پنج روحی که در انبیاء و اوصیاء هست، چهار مورد از این پنج مورد در مومنین هست و سه مورد از آن چهار مورد در سایر کفار هم هست. اگر در کفار سه روح است، اگر خوب تأمل بکنیم، در آن سه روح فی­الجمله می­توانیم کلیدی پیدا بکنیم برای چه؟ برای این­که اگر در انبیاء پنج روح است، سنخ آن تعدد چیست. آن تعدد روح ­چکار می­کند با این­که ما می­گوییم هرکسی یک روح بیشتر ندارد، ولی امام می­فرماید در هر کافری هم سه روح است. چطور می­شود؟ روشن است مقصود من؟ کلید این است که وقتی روح از آن یک روحی که ما می­گوییم متعدد شد، شروع می­شود ما درک بکنیم در یک وجودی پنج روح است، در یک وجودی چهار روح است، "

يه هفته پيش