کربلا

[عبدالعلی69]

سال روز حمله وحشیانه وهابی‌ها و سنی‌های تندرو به شهر مقدس کربلا در روز عید غدیر سال 1216 قمری، صورت گرفت.

به شهادت تاریخ، در ۱۸ ذی الحجة ۱۲۱۶ قمری، وهابی ها تحت فرماندهی «سعود بن عبدالعزیز» فرزند پادشاه وقت عربستان سعودی «عبدالعزیز بن محمد» و به دستور وی، با همراهی ۱۲۰۰۰ نفر از بادیه نشینان نجد و حجاز؛ با سوءاستفاده از نبودن بسیاری از مردم که به مناسبت عید غدیر به نجف اشرف رفته بودند، به شهر مقدس کربلا حمله ور شدند.

علامه امینی در کتاب «شهداء الفضیله» خود می آورد: «وهابیابی ها به زور وارد کربلا شدند؛ مردم آن جا را به خاک و خون کشیدند و جز عده کمی که فرار کردند یا مخفی شدند، دیگران را به شهادت رسانده و مجروح کردند. آنان قبر مطهر امام حسین علیه السلام و حضرت عباس علیه السلام را ویران کرده، شبکه های ضریح مطهر را کنده، اموال آن جا را سرقت نموده و حرم مطهر را به آتش کشیدند.

وی تعداد کسانی که از سادات و بزرگان شهر گرفته تا زنان و کودکانی که توسط وهابیان کینه توز در این حمله بی شرمانه به شهادت رسیدند را 7 هزار نفر یاد کرده و برخی منابع شیعی این تعداد را 20هزار نفر دانسته اند که قریب 500 نفر از آن ها در صحن مطهر و 50 نفر در حرم مبارک به شهادت رسیده اند.

این تعداد جدای از کسانی است که توسط آن سپاه خون ریز مجروح شدند.

علاوه بر مورخین، بسیاری از شعرای عرب ـ خصوصا کربلائی ها ـ با بزرگ دانستن این حمله وحشیانه، در باره آن اشعاری سروده و نام تعدادی از شهدای این واقعه تلخ را نیز در اشعار خود آورده اند.

با توجه به این اتفاق در روز عید غدیر خم (18 ذی الحجه)، روز بعد از آن یعنی 19 ذی الحجه را «روز جهانی مظلومیت کربلا» نام گذاری کردند و فرمودند: یورش وحشیانه و بی خردانه وهابی های کینه توز به شهر مظلوم کربلا، تکرار دوباره ی وحشی گری بنی امیه در روز عاشوراست.

گفتنی است، رفتار وحشیانه ی وهابی ها در این حمله ی ددمنشانه، تا آنجا پیش رفت که برخی مورخین از این روز به عنوان عاشورای دوم نیز یاد کرده اند.

یا حسین یا رحمة الله الواسعة علی خلقه

[عبدالعلی69]

لعنهم الله خذلهم الله معادن الابن واولاد بغایا واتباعهم واشیاعهم والمائلین الیهم والراضین بفعلهم و...................

[عبدالعلی69]

پیشگویی انبیاء بنی اسرائیل

راس الجالوت (رهبر یهودیان از نسل حضرت داود) گوید:
"پدرم گفت:
هیچ گاه از کربلا نمی گذشتم مگر آن که مرکبم را می زدم و می تازاندم تا آن سرزمین را پشت سر بگذارم.
گفتم: چرا؟!
گفت: زیرا برای ما روایت می شد که فرزند پیامبری در آن جا کشته خواهد شد و من می ترسیدم که همان شخص باشم. ولی وقتی حسین کشته شد، گفتیم: این همان کسی است که برای ما روایت شده بود. و بعد از آن دیگر هر گاه از کربلا می گذشتم، آرام حرکت می کردم بی آن که مرکبم‌ را بتازانم."

تاریخ الطبری، ج۵، ص۳۹۳

(... قال [الحصین بن عبدالرحمن] : وَ حَدَّثَنِي العلاء بن أبي عاثة قَالَ: حَدَّثَنِي رأس الجالوت، عَنْ أَبِيهِ قَالَ: مَا مررت بكربلاء إلا و أنا أركض دابتي حَتَّى أخلف المكان، قَالَ: قلت: لم؟ قَالَ: كنا نتحدث أن ولد نبي مقتول فِي ذَلِكَ المكان، قَالَ: و كنت أخاف أن أكون أنا، فلما قتل الْحُسَيْن قلنا: هَذَا الَّذِي كنا نتحدث قَالَ: و كنت بعد ذَلِكَ إذا مررت بِذَلِكَ المكان أسير وَ لا أركض.)

این روایت را علاوه بر طبری، برخی دیگر از مورخان و محدثان اهل سنت نیز روایت کرده اند.
یا حسین یا رحمة الله الواسعة علی خلقه

[عبدالعلی69]

امامت در نگاه یزیدیان اولاد ادعیا وبغایا ومعادن الابن خذلهم الله لعنهم الله

امام حسین و یارانش هنگام حرکت به سوی کوفه، در جایی به نام ثعلبیه فرود آمدند. بشر بن غالب بر ایشان وارد شد و گفت:
ای پسر رسول خدا مرا آگاه کن از معنای این سخن خدا "يوم ندعوا كل أناس بإمامهم." (روزی که هر گروهی را با امامشان فرامی خوانیم)
امام حسین فرمود: امامی به هدایت دعوت کرده و گروهی او را اجابت کرده اند و امامی به گمراهی فراخوانده و قومی دعوتش را پذیرفته اند. آنان در بهشت اند و اینان در دوزخ. و این همان سخن خدا است که "فريق في الجنة و فریق فی السعیر" (امالی الصدوق، ص۲۱۷)


در شناخت انگیزه قاتلان امام حسین بیش از هر چیز باید به برداشت آنان از "امامت" توجّه داشت؛ برداشت باطلی که مطابق با مذهب رسمی اهل سنّت و تبلیغات حکومت اموی بود. یزیدیان از آغاز تا فرجام، بر این تاکید داشتند که آن چه می کنند، با معیارهای ولایتمداری، درست و ارزشمند است. به چند نمونه توجّه کنید:
۱
1. والی کوفه، نعمان بن بشیر، پس از ورود مسلم بن عقیل به منبر رفته، زبان به تهدید گشوده و چنین می گوید :
... إن أبديتم صفحتكم لي، و نكثتم بيعتكم، و خالفتم امامكم، فوالله الَّذِي لا إله غيره لأضربنّكم بسيفي مَا ثبت قائمه فِي يدي، و لو لَمْ يَكُنْ لي مِنْكُمْ ناصر. أما إني أرجو أن يكون من يعرف الحق مِنْكُمْ أكثر ممن يرديه الباطل. (تاریخ الطبری، ج۵، ص۳۵۶)
... اگر رودرروی من بایستید و بیعت خود را بشکنید و با امام خود [یعنی یزید] مخالفت کنید، سوگند به الله که جز او خدایی نیست، تا وقتی که قبضه شمشیر در دستم بماند، شما را با شمشیر میزنم؛ اگر چه هیچ یک از شما مرا یاری نکند. امیدوارم در میان شما حقّ شناسان بیش از کسانی باشند که باطل به هلاکتشان می کشاند.
۲
2. همچنین عبیدالله بن زیاد پس از دستگیری هانی بن عروه، بر فراز منبر خطبه می خواند:
... أَيُّهَا النَّاسُ، فاعتصموا بطاعة الله و طاعة أئمتكم، وَ لا تختلفوا وَ لا تفرقوا فتهلكوا ... (تاريخ الطبري، ج۵، ص۳۶۸)
... ای مردم! به طاعت خدا و طاعت امامان خود درآویزید و اختلاف و تفرقه نورزید که هلاک خواهید شد ...
این جمله ظاهراً تفسیری است بر آیه شریفه "و اعتصموا بحبل الله جمیعاً و لا تفرّقوا"
۳
3.مسلم بن عقیل را دستگیر کرده و به قصر ابن زیاد آوردند. بر درگاه قصر میان او و مسلم بن عمرو الباهلی گفتگویی درگرفت. مسلم بن عمرو، مسلم بن عقیل را سرزنش کرده و گفت: ... انا ابن من عرف الحق إذ أنكرته، و نصح لإمامه إذ غششته، و سمع و أطاع إذ عصيته و خالفت ... (تاريخ الطبري، ج۵، ص۳۷۶)
من فرزند کسی هستم که حقّ را شناخت، آن گاه که تو آن را نشناختی و برای امامش [یعنی یزید] خیرخواهی کرد، آن گاه که تو به او خیانت کردی و حرف شنید و اطاعت کرد، آن گاه که تو نافرمانی کرده و مخالفت ورزیدی.
۴
4. ابن زیاد نامه ای به حرّ بن یزید نوشت و دستور داد کاروان امام حسین را متوقّف کند و این نامه را به همراه شخصی از قبیله کنده فرستاد. ابوالشعثاء یزید بن زیاد بن المهاصر _که هم قبیله او بود_ به آن شخص گفت: مادرت به عزایت بنشیند، این چیست که برایش آمده ای؟ آن شخص نیز با حالت حقّ به جانب پاسخ داد: "و ما جئت فِيهِ! أطعت إمامي، و وفيت ببيعتي" (برای چه آمده ام؟ امام خود را فرمان برده ام و به بیعت خویش وفا کرده ام‌.)
ابوالشعثاء گفت: "عصيت ربك، و أطعت إمامك فِي هلاك نفسك، كسبت العار و النار، قَالَ اللَّه عَزَّ وَجَلَّ: وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ وَ يَوْمَ الْقِيامَةِ لا يُنْصَرُونَ، فهو إمامك." (خدایت را نافرمانی کردی و امامت را در هلاک خویش فرمان بردی. ننگ و آتش برای خود به دست آوردی. خداوند فرموده: "و آنان را امامانی قرار دادیم که به آتش فرا می خوانند و روز قیامت یاری نمی شوند.‌" مقصود، امام تو است.) (تاريخ الطبري، ج۵، ص۴۰۸)
۵
5. یکی از فرماندهان سپاه یزید به نام عمرو بن للحجاج الزبیدی در روز عاشورا می گفت:
يَا أَهْلَ الْكُوفَةِ، الزموا طاعتكم و جماعتكم، وَ لا ترتابوا فِي قتل من مرق من الدين، و خالف الإمام. (تاريخ الطبري، ج۵، ص۴۳۵)
ای کوفیان! بر فرمانبرداری خود و همراهی جماعت بمانید و در کشتن کسانی که از دین بیرون رفته و با امام [یعنی یزید] مخالفت کرده اند تردید به خود راه ندهید.
۶
6. روایت کرده اند که شمر بن ذی الجوشن پس از نماز صبح می گفت: خدایا تو شریفی و شرافت را دوست داری و می دانی که من هم شریفم، پس مرا بیامرز! ابواسحاق به او گفت: چگونه خدا تو را بیامرزد در حالی که به سوی پسر دختر رسول خدا بیرون رفته و بر کشتن او یاری دادی؟! شمر گفت: وَيْحَكَ، فَكَيْفَ نَصْنَعُ، إِنَّ أُمَرَاءَنَا هَؤُلاءِ أَمَرُونَا بِأمرٍ، فَلَمْ نُخَالِفْهُمْ، وَ لَوْ خَالَفْنَاهُمْ كُنَّا شَرًّا مِنْ هَذِهِ الْحُمُرِ (تاریخ الاسلام، ج۵، صص۱۲۵و۱۲۶)
ای وای، چه می کردیم؟! امیران ما چنین

دستور دادند و ما با آنها مخالفت نکردیم و اگر با آنها مخالفت می کردیم از این خران پست تر بودیم!
۷
7. قاتل بریر بن خضیر به نام کعب بن جابر نیز در شعری می گوید:
فأبلغ عُبَيْد اللَّهِ إما لقيته ... بأني مطيع للخليفة سامع
(اگر عبیدالله را دیدی به او خبر بده که من گوش به فرمان خلیفه ام)
و همو سالهای بعد همچنان به جنایات خود افتخار کرده و می گوید: یا رب إنا قَدْ وفينا، فلا تجعلنا يَا رب كمن قَدْ غدر. (خدایا ما وفا کردیم پس ما را مانند کسانی که خیانت کردند قرار مده) (تاریخ الطبری، ج۵، ص۴۳۳)
یا حسین یا رحمة الله الواسعة علی خلقه

[عبدالعلی69]

امّا دیدگاه امام حسین و شیعیان درست در برابر برداشت آنان قرار داشت. آنان همواره بر شروط امامت و معیارهای شرعی آن تاکید داشتند. امام در پاسخ نامه کوفیان، برخی شروط را برشمرده است:
"... فلعمري مَا الإمام إلا العامل بالكتاب، و الآخذ بالقسط، و الدائن بالحق، و الحابس نفسه عَلَى ذات الله." (تاريخ الطبري، ج۵، ص۳۵۳)
به جانم سوگند که امام نیست، مگر کسی که به کتاب خدا عمل کند؛ عدالت در پیش گیرد؛ حقّ را دین خود قرار دهد [یا به حقّ حکم کند] و خودش را در راه خدا وقف نماید.
و خطاب به سپاه حرّ بن یزید فرمود:
أَيُّهَا النَّاسُ، فإنكم إن تتقوا و تعرفوا الحق لأهله يكن أرضى لِله و نحن أهل البيت أولى بولاية هَذَا الأمر عَلَيْكُمْ من هَؤُلاءِ المدعين مَا ليس لَهُمْ، و السائرين فيكم بالجور و العدوان ...(تاريخ الطبري، ج۵، ص۴۰۲)
... ای مردم اگر تقوا پیشه کنید و حق را برای اهلش بشناسید نزد خدا پسندیده تر است. ما اهل بیت به ولایت این امر (یعنی حکومت) سزاوارتریم از این افراد که چیزی را ادّعا می کنند که حقّ آنان نیست و در میان شما به ستم و تجاوز رفتار می کنند ...
یا حسین یا رحمة الله الواسعة علی خلقه

[عبدالعلی69]

شدت عزاداری حضرت رباب سلام الله علیها براى امام حسين علیه‌السلام به اعتراف اهل تسنن


تاریخ نویسان اهلسنت نیز نقل کرده اند که حضرت رباب علیها السلام، آن قدر برای سید الشهداء علیه السلام عزاداری کرد که جانش را از دست داد؛

ابن أثیر در کتاب الکامل فی التاریخ می‌نویسد:

وکان مع الحسین امرأته الرباب بنت امرئ القیس وهی أم ابنته سکینه وحملت إلی الشام فیمن حمل من أهله ثم عادت إلی المدینه فخطبها الأشراف من قریش فقالت ما کنت لأتخذ حموا بعد رسول الله وبقیت بعده سنه لم یظلها سقف بیت حتى بلیت وماتت کمدا
وقیل إنها أقامت علی قبره سنه وعادت إلی المدینه فماتت أسفا علیه.

همراه امام حسین علیه السلام همسرش رباب دختر أمرئ القیس هم بود. او مادر دخترش سکینه است و همراه سایر خاندانش به شام برده شد و سپس به مدینه برگشت.

بزرگان قریش از او خواستگاری کردند؛ او در جواب گفت: من بعد از رسول خدا صلی الله علیه وآله پدر شوهری انتخاب نمی‌کنم.

پس از امام حسین علیه السلام هیچ سقفی بر سر رباب، سایه نیفکند؛
تا این که بیمار شد و از شدت اندوه از دنیا رفت.

و گفته شده که او یکسال روی قبر آن حضرت ماند و سپس به مدینه برگشت ، و از شدت غصه برای آن حضرت، از دنیا رفت.

الكامل في التاريخ تأليف الشيخ العلامة عز الدين أبي الحسن علي بن أبي الكرم محمد بن محمد بن عبد الكريم بن عبد الواحد الشيباني المعروف بابن الأثير، دار صادر للطباعة والنشر دار بيروت للطباعة والنشر بيروت 1385 ه‌ _ 1965 م -المجلد الرابع(4)صفحه : 88

http://lib.eshia.ir/22036/4/88

اسكن كتاب:
http://l1l.ir/4m4n

ابن کثیر دمشقی در تاریخ خود این چنین نوشته است:

فأحب الحسین زوجته الرباب حبا شدیدا وکان بها معجبا یقول فیها الشعر ولما قتل بکربلاء کانت معه فوجدت علیه وجدا شدیدا وذکر أنها أقامت على قبره سنه ثم انصرفت وهى تقول:

إلى الحول ثم اسم السلام علیکما

ومن یبک حولا کاملا فقد اعتذر

وقد خطبها بعده خلق کثیر من أشراف قریش فقالت ما کنت لأتخذ حموا بعد رسول الله صلى الله علیه وسلم ووالله لا یؤوینى رجلا بعد الحسین سقف أبدا ولم تزل علیه کمده حتى ماتت

امام حسین علیه السلام همسرش رباب را بسیار زیاد دوست داشت و در باره‌اش شعر می‌سرود.

هنگامی که آن حضرت در کربلا شهید شد، رباب همراهش بود و به شدت غصه‌دار و ناراحت شد…

پس از آن، افراد زیاد از بزرگان قریش از او خواستگاری کردند؛ اما در جواب گفت: من پس از رسول خدا صلی الله علیه وآله پدر شوهری انتخاب نمی‌کنم، به خدا قسم پس از حسین با هیچ مردی زیر یک سقف زندگی نخواهم کرد.

آن حضرت همواره از غصه بیمار بود، تا از دنیا رفت.
البدايه والنهايه ط هجر نویسنده : ابن كثير جلد : 11 صفحه : 595و596
http://lib.eshia.ir/40021/11/595
http://lib.eshia.ir/40021/11/596

سكن كتاب:
http://l1l.ir/4m4o

یا حسین یا رحمة الله الواسعة علی خلقه

[عبدالعلی69]

دیوانه نبود که لخت شد!

مرحوم آیت الله بهجت:

عابس هم در كربلا لخت شد، ديوانه كه نبود، يعنى كه ما را از مرگ نترسانيد، اى كاش زودتر شهيد بشوم! خدا مى داند كه اين گونه كارها چه قدر ترويج مذهب است، اصحاب سيّدالشهدا عليه السّلام مى گفتند: اگر هفتاد مرتبه كشته شويم و زنده شويم و كشته شويم، دست از يارى تو بر نمى داريم. بنا نبود آن حضرت از راه خرق عادت و اعجاز پيروز شود، وگرنه يك نفر هم لازم نبود، خود حضرت سيّدالشهدا عليه السّلام كافى بود، امام سجّاد معصوم عليه السّلام با آن حال براى ترويج از مرام و مسلك سيّدالشهدا عليه السّلام عصا و شمشير به دست مى گيرد.

از اين ها گذشته، اعجازها و كرامات و عجايب بسيار از قمه زدن نقل شده است.
1. بحارالانوار، ج 45، ص 29: «أَلْقى دِرْعَهُ وَ مِغْفَرَهُ.»؛ (زره و كلاه خودِ خود را به كنارى انداخت.)
2.ر.ك: بحارالانوار، ج 44، ص 393؛ ج 45، ص 70؛ ج 98، ص 272؛ لهوف، ص 91.

در محضر بهجت ج۳ ص۱۸۵
یا حسین یا رحمة الله الواسعة علی خلقه
http://v0.bahjat.ir/index.php/2011-09-08-10-59-53/1226

[عبدالعلی69]

بغض برای امام حسین علیه السلام

آمد محضر امام صادق علیه السلام؛ آقا فرمودند: مَسمَع! کربلا هم می روی؟ گفت: نه آقا. من اهل بصره هستم. اگر بروم کربلا همه می فهند که من شیعه ی شما هستم؛ بعد بزرگان بصره من را اذیت می کنند. حتی ممکن است من را بکُشند.


آقا فرمودند: دلت برای جدّ غریبمان امام حسین علیه السلام می گیرد، آیا ممکن است گاهی دلتنگ حرم امام حسین علیه السلام شوی؟ و دلت به درد بیاید؟ گفت : بله آقا. بعضی اوقات در منزل که عیال سفره را پهن می کند، وقتی به آب و غذا نگاه می کنم یاد تشنگی و گرسنگی آقا سیّدالشهدا علیه السلام می افتم و بغض شدیدی گلویم را می فشارد و نَفَسَم بند می آید. و آب گلویم را نمی توانم ببلعمم. اینجاست که، چنان ناراحت و غمگین می شوم که حتی زن و بچه هایم متوجه می شوند که حالم خوش نیست.
با اینکه کربلا نرفته ، فقط بر سره سفره که نشسته دلش هوای حرم ابا عبدلله الحسین علیه السلام را کرده،


بعد امام صادق فرمودند: مَسمَع! من تو را سه بشارت می دهم :
❶ ملک الموت؛ مهربان تر از مادر جلوی تو قرار می گیرد

❷ زمانی که درحال احتضار هستی ما چهارده معصوم را کنار بسترت می بینی

❸ زمانی که ما را در کنار بسترت می بینی دلت شاد می شود و این شادی را خدا از تو نمی گیرد تا حوض کوثر در بهشت. در لحضه ی مرگ و در برزخ و قیامت هم چنان شاد و خرم هستی تا زمانی که وارد بهشت شود. و این فقط به این دلیل است که فقط بر مصیبت حضرت ابا عبدلله الحسین علیه السلام بغض کرده و غمگین شده.


کامل الزیارات



یا حسین یا رحمة الله الواسعة علی خلقه

[عبدالعلی69]

ان الحسین مصباح الهدی و سفینة النجاة


مرحوم فخرالدین طریحی و سید هاشم بحرانی از امام حسین علیه السلام روایت کرده اند که فرمود: به نزد جدم رسول خدا صلی الله علیه وآله رفتم و دیدم ابی بن کعب در نزد او نشسته است، چون آن حضرت مرا دید فرمود: آفرین باد تو را ای زینت آسمان ها و زمین است.
سپس به ای ابی بن کعب فرمود: سوگند به آن کسی که مرا به حق مبعوث فرمود، حسین بن علی در آسمان ها بزرگتر از آن است که در زمین است، و اسم او در طرف راست عرش نوشته شده که حسین چراغ هدایت و کشتی نجات است.

روی عن الحسین علیه السلام انه قال: اتیت یوما جدی رسول الله صلی الله علیه وآله فرایت ابی بن کعب جالساً عنده، فقال لی جدی مرحبا بک یا زین السماوات و الارض فقال ابی: یا رسول الله و هل احدا سواک یکون زین السماوات و الارض، فقال النبی صلی الله علیه وآله: یا ابی کعب والذی بعثنی بالحق نبیاً ان الحسین بن علی فی السماوات اعظم مما هو فی الارض و اسمه مکتوب عن یمین العرش: ان الحسین مصباح الهدی و سفینة النجاة

شیخ صدوق همین مضمون را به دو عبارت «إِنَّ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ فِی السَّمَاءِ أَکْبَرُ مِنْهُ فِی الْأَرْضِ وَ إِنَّهُ لَمَکْتُوبٌ عَنْ یَمِینِ عَرْشِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِصْبَاحُ هُدًى وَ سَفِینَةُ نَجَاةٍ» و «إِنَّ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ فِی السَّمَاءِ أَکْبَرُ مِنْهُ فِی الْأَرْضِ فَإِنَّهُ مَکْتُوبٌ عَنْ یَمِینِ الْعَرْشِ مِصْبَاحٌ هَادٍ وَ سَفِینَةُ نَجَاة» نقل کرده است.

منتخب طریحی ص۱۹۸
مدینة المعاجز ج۴ ص۵۲
عیون الاخبار ج۱ ص۶۲
کمال الدین ج‏۱ ص۲۶۵

یا حسین یا رحمة الله الواسعة علی خلقه

http://www.iranclubs.org/forums/showthread.php?t=157311

[عبدالعلی69]

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيم‏
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَعَجِّلْ فَرَجَهُم‏ وَ العَن أعدائهم أَجْمعين

وَ قَالَ الْحُسَيْنُ سلام اللّه علیه ‏ مَا دَخَلْتُ عَلَى أَبِي سلام اللّه علیه قَطُّ إِلَّا وَجَدْتُهُ بَاكِيا.
إرشاد القلوب إلى الصواب (للديلمي) ‏1/96

حضرت امام حسين سلام اللّه علیه فرمودند: هيچ وقت بر پدر بزرگوارم سلام اللّه علیه داخل نشدم مگر آنكه حضرتش را گريان ميديدم.
شاید یه وجهش حسین قتیل العبرات باشه

یا حسین یا رحمة الله الواسعة علی خلقه

[عبدالعلی69]

بحار الأنوار (ط - بيروت) ؛ ج‏69 ؛ ص48


- عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ عَنِ النَّبِيِّ (ص‏) يَقُومُ فُقَرَاءُ أُمَّتِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ ثِيَابُهُمْ خُضْرٌ وَ شُعُورُهُمْ مَنْسُوجَةٌ بِالدُّرِّ وَ الْيَاقُوتِ وَ بِأَيْدِيهِمْ قُضْبَانٌ مِنْ نُورٍ يَخْطُبُونَ عَلَى الْمَنَابِرِ فَيَمُرُّ عَلَيْهِمُ الْأَنْبِيَاءُ فَيَقُولُونَ هَؤُلَاءِ مِنَ الْمَلَائِكَةِ وَ تَقُولُ الْمَلَائِكَةُ هَؤُلَاءِ مِنَ الْأَنْبِيَاءِ فَيَقُولُونَ نَحْنُ لَا مَلَائِكَةٌ وَ لَا أَنْبِيَاءُ بَلْ نَفَرٌ مِنْ فُقَرَاءِ أُمَّةِ مُحَمَّدٍ
فَيَقُولُونَ بِمَا نِلْتُمْ هَذِهِ الْكَرَامَةَ

فَيَقُولُونَ لَمْ يَكُنْ أَعْمَالُنَا شديدا [شَدِيدَةً] وَ لَمْ نَصُمِ الدَّهْرَ وَ لَمْ نَقُمِ اللَّيْلَ وَ لَكِنْ أَقَمْنَا عَلَى الصَّلَوَاتِ الْخَمْسِ وَ إِذَا سَمِعْنَا ذِكْرَ مُحَمَّدٍ فَاضَتْ دُمُوعُنَا عَلَى خُدُودِنَا.

انس بن مالك گويد: رسول اكرم صلى اللَّه عليه و آله فرمود: فقراء امت من روز قيامت با لباسهاى سبز در محشر حاضر مى‏گردند، در حالى كه موهاى آنها با در و ياقوت به هم بافته شده است، در دست آنها چوب‏هايى از نور قرار دارد، در بالاى منابر براى مردم خطبه مى‏خوانند.
پيامبران از مقابل آنها عبور مى‏كنند و مى‏گويند: اينها فرشتگان مى‏باشند: و فرشتگان مى‏گويند: اينها از پيامبران هستند،
آنها مى‏گويند ما نه فرشته‏ايم و نه پيامبر بلكه ما از فقراء امت محمد صلى اللَّه عليه و آله مى‏باشيم، از آنها سؤال مى‏كنند شما از كجا به اين مقام رسيديد

مى‏گويند: ما كارهاى سختى انجام نداده‏ايم، و روزه‏هاى زيادى هم نگرفته‏ايم، و شبها نماز شب‏ نخوانده‏ايم ما فقط نمازهاى پنجگانه را ادا كرديم، و هر گاه از محمد صلى اللَّه عليه و آله يادى مى‏شد اشك ما جارى مى‏گرديد و بر گونه ‏ها مى‏ريخت.
یا حسین یا رحمة الله الواسعة علی خلقه

[عبدالعلی69]

عاقبت سیاه پوشیدن برای آقاامام حسین علیه السلام


یکی از نمایندگان حضرت آیت الله ابوالقاسم خوئی رحمت الله علیه می‌گوید:
یک سالی در ایام محرم و صفر در نجف اشرف خدمت ایشان رسیدم ودر آن گرمای شدید ایشان را درحالی دیدم که از سرتاپایشان سیاه پوش بود، حتی جوراب های ایشان نیز سیاه بود.
من درحالی که تعجب کرده بودم و نگران حال ایشان بودم از آقا سوال کردم:
فکرنمیکنید با این وضعیت سرتاپا سیاه پوش در این هوا، ممکن است مریض و یا گرمازده شوید؟؟!
ایشان در پاسخ فرمودند: فلانی من هر چه دارم از سیاه پوشی سرتاپا برای حضرت سیدالشهداء علیه السلام دارم.
پرسیدم: چطور؟
فرمود:بنشین تا برایت تعریف کنم:
پدر من مرحوم حاج سیدعلی اکبر خوئی از وعاظ و منبری های معروف زمان خود بود.همسرش که مادر من باشد هرچه از ایشان باردار میشد پس از دو سه ماه بارداری بچه اش سقط میشد و خلاصه بچه دار نمیشدند.
روزی پس از آنکه پدرم از منبر پائین می آید، زنی به او میگوید آسیدعلی اکبر شما که به ما سفارش میکنید چرا خودتان متوسل نمیشوید تا بچه دار شوید؟
پدرم این حرف را به مادرم بازگو میکند،
مادرم می‌گوید خب راست گفته، چرا خودت چیزی نذر امام حسین علیه السلام نمی‌کنی تا حضرت عنایتی فرموده و ما نیز بچه دار شویم؟
پدرم میگوید: ما که چیزی نداریم تا نذر کنیم؟
مادرم در جواب می‌گوید حتما لازم نیست چیزی داشته باشیم تا نذر کنیم،
اصلا شما نذر کن که امسال تمام 2 ماه محرم و صفر را برای امام حسین علیه السلام از سر تا پا، حتی جوراب و کفشتان هم سیاه باشد و سیاه بپوشید.
در آن سال پدرم به این نذر عمل کرد و از اول محرم تا پایان ماه صفر سرتاپا سیاه پوش شد.در همان سال هم مادرم باردار میشود و 7ماه نیز از بارداری اش میگذرد و بچه اش سقط نمی‌شود.
یک شبی یکی از طلبه ها که از شاگردان پدرم بوده در آخرشب درب منزل ایشان می آید.
وقتی پدرم درب را باز می‌کند پس از سلام و احوال پرسی عرض می‌کند که من یک سوال دارم.
پدرم می‌گوید بپرس.
طلبه می‌پرسد آیا همسرشما باردار است؟
ایشان با تعجب می‌گوید بله،تو از کجا می‌دانی؟
ناگهان آن طلبه شروع به گریه کردن میکند و می‌گوید: آسیدعلی اکبر من الان خواب بودم، در خواب وجود مبارک پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله) را زیارت کردم.
حضرت فرمودند: برو و به آسیدعلی اکبرخوئی بگو که بخاطر آن نذری که برای فرزندم حسین کردی و 2 ماه از سرتاپا سیاه پوشیدی
این بچه ای را که 7 ماه است همسرت در رحم دارد را ما حفظ میکنیم و او سالم میماند و ما او را بزرگ میکنیم و او را فقیه و عالم در دین میگردانیم و به او شهرت میدهیم.
و او را به نام من "ابوالقاسم" نام بگذار...

حالا فهمیدی که من هرچه دارم از سیاه پوشی سرتاپایی دارم؟.....
یا حسین یا رحمة الله الواسعة علی خلقه

[عبدالعلی69]

بسم الله الرحمن الرحیم
با عرض سلام
در زیارت امیرالمؤمنین علیه السلام عبارت "یا صریع الدمعه الساکبه " وارد شده، و در زیارت روز عرفه امام حسین علیه السلام عبارت "یا صریع العبره الساکبه "، لطفا معنای لفظی عبارتین، مخصوصا ترجمه دقیق و صحیح صریع رو بفرمایید و ملتمسا اشاره ای به معانی باطنی و وجوه قابل استفاده بفرمایید
2.آیا مراد فقط اشک بر سیدالشهدا علیه السلام است یا مطلق اشکهای حقه مثل خوفا من النار و....هم مد نظر است؟
باتشکر فراوان

سلام علیکم

۱- صریع، فعیل به معنای مفعول است، یعنی بر زمین افتاده، و در بین معصومین علیهم السلام، دو نفر از ضرب شمشیر و سلاح اشقيي الاولین و الآخرین، بر زمین افتادند، امیر المؤمنین در محراب مسجد کوفه، و حضرت سید الشهداء در نزدیک مقتل، لعن الله قاتلیهم و الراضین بفعلهم الی یوم القیامة.

و اما اضافه صریع (بر زمین افتاده) به اشک چشم (دمعة یا عبرة) پس از لطائف معانی است، و میتواند اضافه لامیه به معنای (برای) باشد، خواه لام اختصاص یا به معنای لاجله باشد، یعنی بر زمین افتاده برای اینکه برای او اشک بریزند و توسط بکاء، اتصال روحی به او پیدا کنند، و میتواند اضافه به فاعل باشد، که از الطف معانی است، یعنی اشک چشم گریه کننده برای ایشان که تبلور وجود مبارک حضرت است، با افتادن خودش از چشم و گونه او، گویا همراه خود، حضرت را هم بر زمین میاندازد، یعنی ای بر زمین افتاده توسط اشک چشم، و با این توضیح معلوم میشود احتمال دیگری که صریع به معنای فاعل باشد، یعنی ای اندازنده اشک بر زمین، یعنی آنقدر مصیبت شما بزرگ است که شما تبلور صارع اشکها هستید، بر زمین اندازنده اشک ریزان. و الله العالم.

۲- با توضیحی که عرض کردم، این تعبیر مختص دو امام است، هر چند با وجوه دیگر عبارت که تاویل آن حساب میشود، میتواند تمام اشکهای بر حق را شامل شود، و هذا مما نردّ علمه الی اهله.

بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم

با عرض پوزش از تصدیع وقت شریف اگر ممکن است توضیحاتی راجع به حدیث شریف انا قبیل العبرة لا یذکرنی مومن الا بکی بفرمایید

بسمه تعالی

سلام علیکم
آنچه بنده راجع به این جمله به ذهنم میآید متخذ از یک نکته مهمی است که حاج آقا( مرحوم ایت الله بهجت رضوان الله تعالی علیه ) به مکرر راجع به رمز بکاء میفرمودند، و ان اینکه در اذن دخول سعی کن چشمت تر شود که علامت اذن است! میفرمودند: حال بکاء حال اتصال روح است، و به سید بن طاووس قده که فرموده اگر تعبد نبود روز عاشورا جشن میگرفتیم چون آنها رفتند به مقام و مطلوب خود و سرور ابدی رسیدند، میگفتند که این تعبد نیست بلکه عین ارشاد است به رمز بکاء، و این چه حرفی است که اگر تعبد نبود خوشحال میشدیم؟!

لذا قتیل العبرة معادل سفینة الحسین اسرع یا اوسع است، و رمز اعظم شهادت که توسل دنیوی و برزخی و دهری و اخروی و... نفوس بیشمار به ساحت قدس حضرت سیدالشهداء است، میباشد. و الله العالم

یا حسین وو

[عبدالعلی69]

آخرین سفارش

... عمرو بن حجاج با جناح راست سپاه ... بر حسین یورش برد. دقائقی درگیر شدند؛ پس مسلم بن عوسجه بر زمین افتاد ... عمرو بن حجاج و یارانش بازگشتند و گرد و غبار برخاست. [چون غبار نشست] مسلم را دیدند که بر زمین افتاده است. حسین به سوی او رفت؛ دید هنوز نیمه جانی در او هست. فرمود: ای مسلم، پسر عوسجه! پروردگارت تو را رحمت کند. [سپس آیه ۲۳ سوره احزاب را خواند:] "فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ وَ ما بَدَّلُوا تَبْدِيلاً" (برخی از آنان پیمانشان را به انجام رساندند و برخی از آنان هنوز در انتظارند و هیچ تغییر و تبدیلی [در پیمانشان‌] نداده‌اند)
پس حبیب بن مظاهر نزدیک آمد و گفت: ای مسلم! به خاک افتادنت بر من گران آمد؛ بشارت باد تو را به بهشت. مسلم با صدای ضعیف پاسخ داد: خدا تو را به نیکی بشارت دهد. حبیب گفت: می‌دانم که من نیز در پی تو می‌آیم و تا دقایقی دیگر به تو خواهم پیوست؛ و گر نه دوست داشتم هر چه می‌خواهی به من وصیت کنی تا همه را ادا کنم ... مسلم گفت: خدا رحمتت کند؛ تو را به [یاری] این مرد سفارش می‌کنم _پس با دست به حسین اشاره کرد_ وصیت می‌کنم که خود را پیش‌مرگ او سازی. حبیب گفت: به خدای کعبه سوگند، چنین خواهم کرد ...

... ثُمَّ إن عَمْرو بن الحجاج حمل عَلَى الْحُسَيْن فِي ميمنة عُمَر بن سَعْد من نحو الفرات، فاضطربوا ساعة، فصرع مسلم بن عوسجة الأسدي ...ثُمَّ انصرف عَمْرو بن الحجاج و أَصْحَابه، و ارتفعت الغبرة، فإذا هم بِهِ صريع، فمشى إِلَيْهِ الْحُسَيْن فإذا بِهِ رمق، فَقَالَ: رحمك ربك يَا مسلم بن عوسجة، «فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ وَ ما بَدَّلُوا تَبْدِيلًا» و دنا مِنْهُ حبيب بن مظاهر فَقَالَ: عزّ عليّ مصرعك يَا مسلم، أبشر بالجنة، فَقَالَ لَهُ مسلم قولا ضعيفا: بشرك الله بخير! فَقَالَ لَهُ حبيب: لو لا أني أعلم أني فِي أثرك لاحق بك من ساعتي هَذِهِ لأحببت أن توصيني بكلّ مَا أهمّك حَتَّى أحفظك فِي كل ذَلِكَ ... قَالَ: بل أنا أوصيك بهذا رحمك الله -و أهوى بيده إِلَى الْحُسَيْن- أن تموت دونه، قَالَ: أفعل و رب الكعبة ... (تاريخ الطبري، ج۵، ص۴۳۵)


یا حسین وو

[عبدالعلی69]

هر کی حلال زاده باشه حسین رو دوست داره وهرکی حرامزاده هست بدش میاد

نارندرا مودی، نخست وزیر هند با حضور در یکی از مساجد شیعیان در مراسم عزاداری امام حسین علیه السلام شرکت و همراه با هم میهنان مسلمان خود به سوگواری پرداخت.

به گزلرش باشگاه خبرنگاران جوان، مودی در شهر ایندور (Indore) در ایالت مادیا پرادش (Madhya Pradesh) در مراسم عزاداری شیعیان به مناسبت فرا رسیدن ماه محرم حضور پیدا کرد.