[ناقد]

به قول سیاسیون وقتی سیاست به بن بست می رسه جنگ شروع می شه. وقتی هم جنگ غیر قابل تحمل می شه، مذاکرات سیاسی شروع می شه!
در هر حال جنگ یک مساله بسیار مهم و سرنوشت ساز است که پیش از آن باید به سوالات متعددی پاسخ داده شود. خصوصا اگر جنگ درست حسابی و تمام عیار باشد، وگرنه ترقه بازی و جنگ نفت کش ها و یا حتی جنگ های نیابتی نوعی بازی بیش نیست!
از جمله سوالات اینه که اگر قرار باشه بجنگیم تا کجا؟ آیا محاسبه هزینه ها را کرده ایم؟ آیا قادر به مدیریت جنگ طبق اهداف خود هستیم؟ یا این که سرنوشت جنگ را دشمن یا عوامل دیگر تعیین می کند؟ اگر تحملمون تموم شد چطور؟ آیا نباید مذاکره کنیم و جام زهر بنوشیم؟ پس چرا الان نکنیم و ننوشیم؟
ضمنا جنگ مرد جنگ می خواهد. این حضراتی که ما می بینیم و تا خرخره غرق دنیا و فساد شده اند حتی تحمل یک روز جنگ را هم ندارند و همون روز اول فلنگ را می بنند می روند خدمت آقازاده ها آن طرف آب!
از طرفی، جنگ جزء مسایل مهمی است که در حوزه اختیارات رهبری است. تااین جای کار سیاست و تصمیم ایشون نه جنگ نه مذاکره است.
یک راه هم مراجعه به آرای عمومی طبق اصل 59 است که من پیشاپیش معتقدم 99 درصد به جنگ پاسخ منفی می دهند....