saye.m

فقط فکر نوشتن است که همیشه ماه‌ها و گاه سال‌ها پیشاپیش می‌دود وگرنه چه فردایی؟
فردای من کِی و در کجاست؟ هم زمانش مبهم است و هم مکانش. برای همین از ترس روز بدتر و جای بدتر می‌خواهم همین امروز و همین جا با وجود تلخ‌کامی در من پایدار شود و جایی برای آینده نگذارد.
شنیده بودم...

اگه میخای زندگی کنی، اگه واقعن میخای زندگی کنی، هیچ وقت تا ته خط نرو، هیچ وقت همه چیز رو تموم نکن، همیشه یه چیزایی رو نگه دار

من را دیده اند که دوباره ناخن می جوم، من را دیده اند که کابوس های وحشتناک می بینم و با حالت خفگی از خواب می پرم، من را دیده اند که در این سیکل بیمار گیر کرده ام و بعد از چند سال دوباره این کابوس های آبستن، خبر از خواب زمستانی می آورند.

نشسته ام کنار گلدان کوچکی که همین چند هفته...

جرعه جرعه چای دارچین گرم را می نوشم و گلودردم ذره ذره سنگین تر می شود
نشسته ام روبروی خودم، زل زده ام به در و دیوار و فنجان و دفتر و فکر می کنم اخرین باری که زندگی در این حضیض احساس را تجربه کردم چقدر طول کشید؟

زمانِ روزها و شب هایی ست که سال دیگر به هیچ وجه به خاطر نمی اورمشان، همانطور که این روزها خاطرات دوسال پیش را نمی توانم یاداوری کنم
زمانِ روزهای خمیازه های کشدار و شب های کابوس های آبستن
زمانیست برای هضم سیاهچاله هایی که بلعیده ام

رو سر بنه به بالین، تنها مرا رها کن
ترک من خراب شبگرد مبتلا کن

http://s1.picofile.com/file/77075335...False.mp3.html