عبدالعلی69

.. برای بزرگداشت روز میلاد خاتم پیامبران چه کرده‌اید وچه کرده ایم ؟

https://upinja.com/up/%D8%AA%D8%AA%D8%AA%D8%AA.jpg

بخشی از پیام عبدالعزیز بن باز به مناسبت هفتهء محمد بن عبدالوهاب:

یک هفته جشن گرفتن برای محمد بن عبدالوهاب واجب است....این عمل ، ما را به خدا نزدیک می کند.

https://upinja.com/up/%D8%AA%D8%AA%D8%AA_f6656.jpg

بن باز :جایز نیست برای مسلمانان که برای میلاد رسول خدا جشن بگیرند ، چون رسول خدا برای خود جشن تولد نگرفت و صحابه و خلفای راشدین و تابعین هم این کار را انجام ندادند ، پس بدعت است!!

https://upinja.com/up/%D8%AA%D8%AA_1ee6e.jpg

العثیمین (مفتی وهابی):
احتفال (جشن گرفتن) هیچ اصل و اساس ندارد و اگر بود رسول خدا انجام می داد و به امتش می رسید و آن ها هم انجام می دادند.

https://upinja.com/up/%D8%AA_b6f2b.jpg

نقد_وهابیت

جشن گرفتن برای رسول خدا صلی الله علیه و آله حرام است ولی برای محمد بن عبدالوهاب
واجب است‼️


..شجره ملعونه وهابیت در ادامه دشمنی های خود با اسلام و مسلمین فتوایی داده اند :
که هرگونه برگزاری جشن و احتفال برای میلاد حضرت رسول صلی الله علیه و آله بدعت است ؛ چون این را نه خود حضرت انجام داده اند و نه به آن سفارش کرده اند.

شیخ محمد بن صالح العثیمین، از مفتیان به نام عربستان، در این زمینه می‌نویسد:

از لحاظ شرعی ، احتفال هیچ اصل و اساسی ندارد . اگر بود رسول خدا (صلی الله علیه و آله) انجام می داد و به امتش می رسید و آن ها هم انجام می دادند.

مجموع فتاوا و رسائل ، ج ۲ ، ص ۲۹۷

همچنین عبدالعزیز بن باز از مفتیان معاصر وهابی در جواب سوالی که از مطرح شده می نویسد:

جایز نیست برای مسلمانان که برای تولد رسول خدا (صلی الله علیه و آله) جشن بگیرند چه در ۱۲ ربیع الاول [طبق نظر اهل تسنن و وهابیت] چه در غیر آن ، همان طور که جایز نیست برای دیگران یا برای خودش جشن تولد بگیرد . جشن گرفتن برای تولد از بدعت هایی است که در دین ایجاد شده است ، رسول خدا (صلی الله علیه و آله) هم در زمان حیاتشان برای خود جشن تولد نگرفت . صحابه ، خلفای راشدین و تابعین هم این کار را انجام ندادند ؛
پس معلوم می شود که این کار بدعت است

مجموعه فتاوی و مقالات متنوعه : ج ۴ ، ص ۲۸۹

اما با این حال می بینیم وهابیت همه ساله یک هفته را برای موسس فرقه خود محمدبن عبدالوهاب جشن و احتفال مجلل می گیرند وحتی آن را واجب می‌دانند...

خود شخص بن باز که فتوای حرمت جشن گرفتن برای ولادت رسول الله را داده در هفته محمدبن عبدالوهاب بیانه ای صادر می کند و می نویسد:

... جمع شدن در کنار هم برای این که مذهب سلف را و دعوت شیخ محمد بن عبد الوهاب را یاد بگیریم و به مردم بشناسانیم و تشویق کنیم مردم را بر استمساک آن چه که رسول خدا و صحابه و سلف آورده اند و آن هم امر واجب و از بزرگترین چیزهایی است که ما را به خداوند نزدیک می کند .

مجموعه الفتاوی و مقالات متنوعه: ج۱ ، ص ۳۸۲

حال طرح سوالاتی که پاسخ صریح می‌طلبند :

آنان می گویند چون رسول الله صلی الله علیه و آله برای خودشان عید میلاد نمی گرفتند بنابراین کار شایسته ای نیست ما برای ایشان جشن ولادت بگیریم ...
می پرسیم : آیا محمدبن عبدالوهاب برای خودش یک هفته را جشن می گرفت که شما جشن می گیرید؟؟؟

می گویند این عمل بدعت است و در دین وارد شده است ...
می پرسیم : مگر جشن یک هفته ای محمد بن عبدالوهاب در دین بوده که شما همه ساله آن را برگزار می کنید؟؟

میگویند چون صحابه برای حضرت جشن نگرفته اند پس جایز نیست ...
می پرسیم : مگر صحابه برای محمد بن عبدالوهاب جشن گرفتند که شما دارید جشن می گیرید؟؟
اصلا مگر عمل صحابه برای ما ملاک است؟؟
مثلا صحابه سوار هواپیما نمی شدند ما هم نباید سوار شویم؟؟

می گویند جشن گرفتن برای محمد بن عبدالوهاب ما را به خدا نزدیک می کند ...
می پرسیم : آیا جشن میلاد رسول الله صلی الله علیه و آله ما را از خدا دور می‌کند؟؟

نقد_وهابیت

جشن گرفتن برای رسول خدا صلی الله علیه و آله حرام است ولی برای #محمد_بن_عبدالوهاب
واجب است‼️



..شجره ملعونه وهابیت در ادامه دشمنی های خود با اسلام و مسلمین فتوایی داده اند :
که هرگونه برگزاری جشن و احتفال برای میلاد حضرت رسول صلی الله علیه و آله بدعت است ؛ چون این را نه خود حضرت انجام داده اند و نه به آن سفارش کرده اند.

شیخ محمد بن صالح العثیمین، از مفتیان به نام عربستان، در این زمینه می‌نویسد:

از لحاظ شرعی ، احتفال هیچ اصل و اساسی ندارد . اگر بود رسول خدا (صلی الله علیه و آله) انجام می داد و به امتش می رسید و آن ها هم انجام می دادند.

مجموع فتاوا و رسائل ، ج ۲ ، ص ۲۹۷

همچنین عبدالعزیز بن باز از مفتیان معاصر وهابی در جواب سوالی که از مطرح شده می نویسد:

جایز نیست برای مسلمانان که برای تولد رسول خدا (صلی الله علیه و آله) جشن بگیرند چه در ۱۲ ربیع الاول [طبق نظر اهل تسنن و وهابیت] چه در غیر آن ، همان طور که جایز نیست برای دیگران یا برای خودش جشن تولد بگیرد . جشن گرفتن برای تولد از بدعت هایی است که در دین ایجاد شده است ، رسول خدا (صلی الله علیه و آله) هم در زمان حیاتشان برای خود جشن تولد نگرفت . صحابه ، خلفای راشدین و تابعین هم این کار را انجام ندادند ؛
پس معلوم می شود که این کار بدعت است

مجموعه فتاوی و مقالات متنوعه : ج ۴ ، ص ۲۸۹

اما با این حال می بینیم وهابیت همه ساله یک هفته را برای موسس فرقه خود محمدبن عبدالوهاب جشن و احتفال مجلل می گیرند وحتی آن را واجب می‌دانند...

خود شخص بن باز که فتوای حرمت جشن گرفتن برای ولادت رسول الله را داده در هفته محمدبن عبدالوهاب بیانه ای صادر می کند و می نویسد:

... جمع شدن در کنار هم برای این که مذهب سلف را و دعوت شیخ محمد بن عبد الوهاب را یاد بگیریم و به مردم بشناسانیم و تشویق کنیم مردم را بر استمساک آن چه که رسول خدا و صحابه و سلف آورده اند و آن هم امر واجب و از بزرگترین چیزهایی است که ما را به خداوند نزدیک می کند .

مجموعه الفتاوی و مقالات متنوعه: ج۱ ، ص ۳۸۲

حال طرح سوالاتی که پاسخ صریح می‌طلبند :

آنان می گویند چون رسول الله صلی الله علیه و آله برای خودشان عید میلاد نمی گرفتند بنابراین کار شایسته ای نیست ما برای ایشان جشن ولادت بگیریم ...
می پرسیم : آیا محمدبن عبدالوهاب برای خودش یک هفته را جشن می گرفت که شما جشن می گیرید؟؟؟

می گویند این عمل بدعت است و در دین وارد شده است ...
می پرسیم : مگر جشن یک هفته ای محمد بن عبدالوهاب در دین بوده که شما همه ساله آن را برگزار می کنید؟؟

میگویند چون صحابه برای حضرت جشن نگرفته اند پس جایز نیست ...
می پرسیم : مگر صحابه برای محمد بن عبدالوهاب جشن گرفتند که شما دارید جشن می گیرید؟؟
اصلا مگر عمل صحابه برای ما ملاک است؟؟
مثلا صحابه سوار هواپیما نمی شدند ما هم نباید سوار شویم؟؟

می گویند جشن گرفتن برای محمد بن عبدالوهاب ما را به خدا نزدیک می کند ...
می پرسیم : آیا جشن میلاد رسول الله صلی الله علیه و آله ما را از خدا دور می‌کند؟؟

از_سقیفه_تا_کربلا (۲۳)

اعتراف مهم #یزید لعین


علامه حلی رضوان الله علیه از بلاذری نقل کرده است:

«وَ رَوَى الْبَلَاذُرِيُّ قَالَ: لَمَّا قُتِلَ الْحُسَيْنُ كَتَبَ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ عُمَرَ إِلَى يَزِيدَ بْنِ مُعَاوِيَةَ أَمَّا بَعْدُ فَقَدْ عَظُمَتِ الرَّزِيَّةُ وَ جَلَّتِ الْمُصِيبَةُ وَ حَدَثَ فِي الْإِسْلَامِ حَدَثٌ عَظِيمٌ وَ لَا يَوْمَ كَيَوْمِ قَتْلِ الْحُسَيْنِ. فَكَتَبَ إِلَيْهِ يَزِيدُ أَمَّا بَعْدُ يَا أَحْمَقُ فَإِنَّا جِئْنَا إِلَى بُيُوتٍ مُجَدَّدَةٍ وَ فُرُشٍ مُمَهَّدَةٍ وَ وِسَادَةٍ مُنَضَّدَةٍ فَقَاتَلْنَا عَنْهَا فَإِنْ يَكُنِ الْحَقُّ لَنَا فَعَنْ حَقِّنَا قَاتَلْنَا وَ إِنْ كَانَ الْحَقُّ لِغَيْرِنَا فَأَبُوكَ أَوَّلُ مَنْ سَنَّ هَذَا وَ اسْتَأْثَرَ بِالْحَقِّ عَلَى أَهْلِه‏.»

وقتی حضرت حسین بن علی علیهما السلام به شهادت رسید، #عبدالله_بن_عمر به یزید بن معاویه نامه‌ای نوشت که: «پیشامدی عظیم و مصیبتی مهم و حادثه‌ای بزرگ در اسلام اتفاق افتاده است و هیچ روزی مثل روز حسین نخواهد بود.»
یزید نیز در پاسخ او چنین نوشت:

«ای احمق! ما به خانه‌هایی آراسته با فرش‌های آماده و تکیه‌گاه‌های فراوان وارد شده‌ایم و برای رسیدن به این‌ها (حکومت) جنگیدیم؛ اگر حق با ما باشد، که از حق خود دفاع کرده‌ایم، و اگر حق با دیگران باشد، که پدرت (عمر) اولین کسی بود که این سنت را بنا کرد و حق را با خدعه و نیرنگ از صاحب آن (امیر المومنین علیه السلام) غصب کرد!»

نهج الحق و کشف الصدق، تألیف علامه حلی، صفحه ۳۵۶

اسکن کتاب:
http://bit.ly/2QNmlRc
پوستر:
http://bit.ly/2xrGPXA

بحار الانوار، تألیف علامه مجلسی، جلد ۴۵، صفحه ۳۲۸

اسکن کتاب:
http://bit.ly/2PPYU8g
پوستر:
http://bit.ly/2PMyOmw


پس از این به بعد با دقت بخوانید:

«اَللّهُمَّ خُصَّ اَنْتَ اَوَّلَ ظالِمٍ بِاللَّعْنِ مِنّی وَ ابْدَاءْ بِهِ اَوَّلاً ثُمَّ العَنِ الثّانِیَ وَالثّالِثَ وَ الرّابِعَ، اَللّهُمَّ الْعَنْ یَزیدَ خامِساً وَ الْعَنْ عُبَیْدَاللَّهِ بْنَ زِیادٍ وَ ابْنَ مَرْجانَةَ وَ عُمَرَ بْنَ سَعْدٍ وَ شِمْراً وَ آلَ اَبی سُفْیانَ وَ آلَ زِیادٍ وَ آلَ مَرْوانَ اِلی یَوْمِ الْقِیامَةِ.»

عدالت_صحابه (۱۱۳)

این روزها، روزهای اخراج کارگزاران صدیقه کبری سلام الله علیها از #فدک و غصب عملی #فدک است؛

بر اساس این واقعه #نفاق_خلیفه_اول سقیفه را اثبات می‌کنیم!

می ‌دانید که اهل سنت صحابه را جمیعا عادل میدانند.

و عدالت را اینگونه تعریف کرده‌اند :
اجتناب از گناهان کبیره و عدم اصرار بر گناهان صغیره.
و از این تعریف عدالت نتیجه گرفتند که صحابه هرگز عمدا دروغ به پیامبر نمی‌بندند.

مثلا جناب عینی در شرحش بر صحیح بخاری درباره این موضوع میگوید :

الصحابه کلهم عدول لا یتوهم فیهم الکذب
عمده القاری ج ۱ ص ۱۵۸

همه صحابه عادل هستند و در آنها کذب توهم نمیشود.

خب به اندازه کافی از صداقت صحابه صحبت کردیم ،
و به این موضوع هم اشاره کنیم که میگویند این ها رو از "قرآن" استخراج کردند،
این هم مدنظرتون باشه .

حال بر میگردیم به موضوع اصلی بحث یعنی: ابوبکر ، خلیفه اول!

فخر رازی نقل میکند:

فلما مات ادعت فاطمه علیها السلام أنه کان ینحلها فدکا ، فقال أبو بکر : أنت أعز الناس علی فقراً ، وأحبهم إلی غنى ،
لکنی لا أعرف صحه قولک ، ولا یجوز أن أحکم بذلک
التفسیر الکبیر ج ۲۹ ص ۲۴۷

زمانیکه پیامبر فوت نمودند حضرت فاطمه زهرا ادعا نمود که پیامبر فدک را به ایشان بخشیده است ابوبکر گفت تو عزیزترین مردم بر فقرا هستی و محبوب ترینشان نزد ثروتمندان اما من صداقت حرف تو را نمیدانم ،
پس برای من جایز نیست که به آن حکم کنم

عجب! خیلی نکته جالبی فهمیدیم ، اونم اینکه ابوبکر دروغ رو از صحابه که یکیش دختر پیامبرخدا هست ممتنع نمیدونه و میگه ممکنه توی حضرت زهرا دروغ بگی و
من نمیدونم راست میگی یا دروغ
(العیاذبالله ثم العیاذبالله)

مجدد عبارت (حرف) جناب عینی عالم مشهور سنی رو بخوانید:

الصحابه کلهم عدول لا یتوهم فیهم الکذب
عمده القاری ج ۱ ص ۱۵۸
همه صحابه عادل هستند و در آنها کذب توهم نمیشود.

خب تا اینجا شخص خلیفه! کل ادعای اهل سنت نسبت به عدالت صحابه رو نابود کرد
و همچنین دروغ بستن اهل سنت به قرآن را اثبات کرد.

حال قصد داریم تا ثابت کنیم که ابوبکر نفاق داشته ، امیدواریم این را حمل بر توهین نکنید چون ما مستند صحبت می‌کینم؛

در جای دیگر یکی از صحابی رسول الله میگوید :
پیامبر قول فلان مقدار پول رو به من داد ابوبکر هم بیش از دوبرابرش بهش میده!!!

آقای ابوبکر اگر شما نمیتوانی صداقت گفتار حضرت زهرای اطهر را متوجه بشوی چگونه میتوانی صداقت گفتار جابر را مطمئن بشوی؟؟؟؟

این نقل رو از #معتبرترین کتاب اهل سنت ببینید:

۲۱۷۴ حدثنا عَلِیُّ بن عبد اللَّهِ حدثنا سُفْیَانُ حدثنا عَمْرٌو سمع مُحَمَّدَ بن عَلِیٍّ عن جَابِرِ بن عبد اللَّهِ رضی الله عنهما قال قال النبی صلى الله علیه وسلم لو قد جاء مَالُ الْبَحْرَیْنِ قد أَعْطَیْتُکَ هَکَذَا وَهَکَذَا وَهَکَذَا فلم یَجِئْ مَالُ الْبَحْرَیْنِ حتى قُبِضَ النبی صلى الله علیه وسلم فلما جاء مَالُ الْبَحْرَیْنِ أَمَرَ أبو بَکْرٍ فَنَادَى من کان له عِنْدَ النبی صلى الله علیه وسلم عِدَهٌ أو دَیْنٌ فَلْیَأْتِنَا فَأَتَیْتُهُ فقلت إِنَّ النبی صلى الله علیه وسلم قال لی کَذَا وَکَذَا فَحَثَى لی حَثْیَهً فَعَدَدْتُهَا فإذا هِیَ خمسمائه وقال خُذْ مِثْلَیْهَا

صحیح البخاری ج ۲ ص ۸۰۳

http://l1l.ir/43ya

جابربن عبدالله مى‌گوید:

پیامبر به من فرمود: اگر اموال بحرین برسد به تو چیزى از آن خواهم داد؛ ولى از بحرین مالى نرسید و رسول خدا صلى الله علیه وسلم از دنیا رفت، وقتی که رسید، ابوبکر دستور داد هر کس که رسول خدا صلى الله علیه وسلم به او وعده‌اى داده و یا طلبى از آن حضرت دارد نزد من بیاید، من نیز نزد وى رفته و گفتم :رسول خدا صلى الله علیه وسلم به من چنین و چنان فرمود ،
او مشتى از درهم (یا دینار) به من داد وچون آن را شمردم پانصد درهم بود
وگفت: دو برابر آن را خودت بردار.

در این روایت می‌بینیم ابوبکر نه شاهدی میخواهد و نه مدرکی و اهل سنت گفتن چون صحابه عادل هستن و دروغ نمیبندن ،
ابوبکر قبول کرده اما میپرسیم چرا وقتی به حضرت زهرا رسید شاهد و دلیل میخواهد و میگوید نمیدانم راست میگویی یا نه!!!


در پایان به یک فضیلت از حضرت صدیقه کبری سلام الله علیها در کتب اهل سنت اشاره میکنیم؛

۴۷۲۱ حدثنا أبو العباس محمد بن یعقوب ثنا الحسن بن علی بن عفان العامری ثنا إسحاق بن منصور السلولی ثنا إسرائیل عن میسره بن حبیب عن المنهال بن عمرو عن زر بن حبیش عن حذیفه رضی الله عنه قال قال رسول الله صلى الله علیه وسلم نزل ملک من السماء فاستأذن الله أن یسلم علی لم ینزل قبلها فبشرنی أن فاطمه سیده نساء أهل الجنه تابعه أبو مری الأنصاری عن المنهال

المستدرک على الصحیحین ج ۳ ص ۱۶۴

… فاطمه علیها السلام، سرور همه زنان اهل بهشت…

عاقلان را اشارتی کافیست!

یا علی
#تقویم_شیعه
چهاردهم ربيع الاول



مرگ يزيد بن معاويه



در سال ۶۴ ه‍ در شب چهاردهم ربيع الاول يزيد بن معاويه بن ابى سفيان در سن ۳۹ سالگى يا ۳۷ سالگى به دركات جحيم شتافت (۱). اقوال ديگر در مرگ يزيد دوازدهم و پانزدهم اين ماه است (۲).

مادر يزيد ميسون دختر بجدل كلبى است. او كسى است كه غلام پدر خود را به خود متمكن ساخت و به يزيد ملعون بارور شد. از همينجاست كه طبق فرمايش ائمه (عليهم السلام) قاتل امام حسين (عليه السلام) ولد الزناست، كه اين كلام شامل شمر، عمر سعد، ابن زياد و غير آنها نيز مى شود.

او شارب الخمر، قمار باز، ميمون باز، ناكح با محارم ، صاحب اشعار كفرآميز
و تارك الصلوه بود.

او بود كه واقعه جانسوز كربلا را به وجود آورد و امام حسين (عليه السلام) و اهل بيت و اصحاب آن حضرت را به شهادت رساند و امام زين العابدين (عليه السلام) و عمه سادات زينب كبرى و ديگر علويات و فاطميات (علیهم السلام) را با آن وضع در كوچه و بازار به اسارت برد.

او بود كه خانه خدا را خراب كرد و پرده كعبه را سوزانيد. همچنين او بود كه در واقعه حره در مدينه كشف ستر زنان مهاجر و انصار كرد، و سه روز مال و جان و ناموس مردم را بر سربازان خود حلال كرد(۳).
بعد از اين ماجرا فرزندانى به هم رسيدند كه پدر معينى نداشتند. بعد از آن قتل و غارتى در مدينه شد و حرمت حرم شريف نبوى هتك گرديد، و مردم را داخل حرم مطهر كشتند.

در علت مرگ او چند قول است: يكى اين است که به بلاى ناگهانى هلاك شده است.
شيخ صدوق (رحمه الله) مى فرمايد: يزيد شب با حال مستى خوابيد و صبح او را مرده يافتند در حاليكه بدن او تغيير كرده، مثل آنكه قير ماليده شده باشد. بدن نحسش را در باب الصغير دمشق دفن كردند.

احمد بن حنبل و جماعتى از اهل سنت لعن يزيد را تجويز كرده اند و عده اى از آنان معتقد به كفر يزيد هستند، و ابن جوزى كتابى بر رد يزيد نوشته است (۴).
در اين روز زيارت امام حسين (عليه السلام) مناسب است (۵).

مرگ موسى خليفه عباسى

در اين روز و به قولى در ۱۵ و ۱۸ ربيع الاول موسى الهادى ، فرزند مهدى عباسى به دركات جحيم شتافت (۶).

در همان شب هارون خليفه شد و ماءمون نيز به دنيا آمد(۷). خلافت موسى الهادى يك سال و سه ماه طول كشيد و ۲۵ يا ۲۶ سال عمر كرد.
او به قساوت و قلب و قلت رحم و خشونت طبع و شرارت نفس مشهور بود(۸).

سيد بن طاوس (رحمه الله) در مهج الدعوات روايت مى كند كه موسى الهادى لشكر فرستاد حسين بن على بن حسن مثنى بن امام حسن مجتبى (عليهم السلام) صاحب فخ را با اصحابش شهيد كرد، و سر او را با اسيران به نزد او آوردند، چون نظرش بر آن سر افتاد اشعارى خواند.
پس اسيران را يكى پس از ديگرى مى آوردند، و او بعد از سرزنش و توبيخ امر به قتل آنها مى كرد.

در يك روز جماعتى از اولاد امير المؤ منين (عليه السلام) را به قتل رسانيد و طالبيين را دشنام مى داد تا رسيد به نام مبارك موسى بن جعفر (عليه السلام)، نسبت به آن حضرت بد گفت و فرياد كشيد كه حسين صاحب فخ خروج نكرد مگر به امر موسى بن جعفر (عليه السلام)، چون او صاحب وصيت در اين خانواده است. بخدا قسم او را به قتل مى رسانم. خدا بكشد مرا اگر او را زنده بگذارم و خدا بكشد مرا اگر او را عفو كنم و اگر نبود كه سفاح و پدر مهدى فضايل بسيار در حق جعفر بن محمد (علیهما السلام) از كثرت علم و دين و فضلش برايم نقل كرده اند، هر آينه قبر او را مى شكافتم و بدن او را به آتش مى سوزانيدم.

على بن يقطين نامه اى از بغداد براى حضرت كاظم (عليه السلام) فرستاد و صورت حال را شرح داد. چون نامه به حضرت رسيد، اهل بيت و شيعيان خود را خبر كردند و فرمودند: راءى شما در اين باب چيست؟
عرض كردند: صلاح اين است كه شما خود را از اين جبار ظالم پنهان دارى. حضرت فرمودند: اول نامه اى كه از عراق بيايد متضمن خبر مرگ موسى الهادى است و چنان شد كه آن حضرت خبر دادند(۹).

منابع:
۱. مسترك سفينه البحار، ج ۴
توقيم المحسنين، ص ۱۶
فيض العلام، ص ۲۱۵
زاد المعاد، ص ۳۴۵
بحار الانوار، ج ۹۵، ص ۱۸۹. و ج ۹۸، ص ۱۰۱
عوالم (مقتل)، ص ۲۲۴
توضيح المقاصد، ص ۷-۸
تتمه المنتهى، ص ۵۵
۲. مسار الشيعه، ص ۲۹
۳. تتمه المنتهى، ص ۵۵-۵۶
۴. فيض العلام، ص ۲۱۶
۵. بحاور الانوار، ج ۹۸، ص ۲۰۱
۶. قلائد النحور، ج ربيع الاول، ص ۸۹
فيض العلام، ص ۲۱۵
مستدرك سفينه البحار، ج ۵، ص ۲۲۳
۷. قلائد النحور، ج ربيع الاول، ص ۹۱
۸. تتمه المنتهى، ص ۲۲۲-۲۲۴
۹. قلائد النحور، ج ربيع الاول، ص ۹۲

#اللهم_عجل_فرجه_و_سهل_مخرجه

پست 2564


hosyn
دوست گرامی، واقعا نمیدانم به حال خودم تاسف بخورم یا شما؟! نگاه کردم اول تا آخر به آیات قرآن استشهاد کردم و شما آن را داستان‌سرایی میدانید! استشهاد به آیات قران یعنی داستان سر هم کردن؟! لا اقل یک کلمه این آیات را جواب بده!

آیا سابقه مردم مکه را که قرآن بیان میفرماید داستان‌سرائی است؟!

آیا رَبَّنا إِنِّي أَسْكَنْتُ مِنْ ذُرِّيَّتي‏ بِوادٍ غَيْرِ ذي زَرْعٍ عِنْدَ بَيْتِكَ الْمُحَرَّمِ(إبراهيم 37) داستان سرایی است؟!

آیا وَ إِذْ يَرْفَعُ إِبْراهيمُ الْقَواعِدَ مِنَ الْبَيْتِ وَ إِسْماعيلُ رَبَّنا تَقَبَّلْ مِنَّا إِنَّكَ أَنْتَ السَّميعُ الْعَليمُ(البقرة 127) داستان سرایی است؟!

آیا رَبَّنا وَ اجْعَلْنا مُسْلِمَيْنِ لَكَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِنا أُمَّةً مُسْلِمَةً لَكَ (البقرة 128) داستان سرایی است؟!

آیا مِلَّةَ أَبيكُمْ إِبْراهيمَ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمينَ مِنْ قَبْلُ وَ في‏ هذا لِيَكُونَ الرَّسُولُ شَهيداً عَلَيْكُمْ وَ تَكُونُوا شُهَداءَ عَلَى النَّاسِ(الحج 78) داستان سرایی است؟!

آیا دعای حضرت ابراهیم ع برای أمّ القری شدن مکّة توسط ذریة ایشان، داستان‌سرایی است: رَبَّنا إِنِّي أَسْكَنْتُ مِنْ ذُرِّيَّتي‏ بِوادٍ غَيْرِ ذي زَرْعٍ عِنْدَ بَيْتِكَ الْمُحَرَّمِ رَبَّنا لِيُقيمُوا الصَّلاةَ فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوي إِلَيْهِمْ وَ ارْزُقْهُمْ مِنَ الثَّمَراتِ لَعَلَّهُمْ يَشْكُرُونَ (إبراهيم 37)

hosyn
اگر دیانت با ملیت جمع نمیشود پس چگونه قرآن کریم ملّة أبیکم ابراهیم میگوید؟ سه کلمه: پدر شما، و ملّة، و مسلمان بودن، همه را جمع کرده است.

مثالی که شما زدید، در مورد ملیتی بود که رنگ دیانت نداشته باشد، حال به مثال من توجه کنید:

ده نفر از اهل سنت با ده نفر از ایرانیها مناظره کردند.

این مثال را به هر کس که آگاه است نشان دهید، چه میفهمد؟ آیا میگوید: این سخن اشتباه است؟ یا اینکه میگوید: ایراني در اینجا، نماد تشیع است، و منظور این است که دو گروه شیعه و سنی مناظره کردند؟

بلی در میان اهل مکة میتواند اهل کتاب باشد، همانگونه که در میان ایرانیها میتواند سني باشد، اما کسی در فهم جمله: ده نفر از اهل سنت با ده نفر از ایرانیون مناظره کردند، مشکلی ندارد، کما اینکه مکّي نماد قریش باشد مشکلی ندارد.

hosyn
خوشبختانه قرآن کریم با یک کلمه (منهم) جواب شما را داده است! میفرماید: بعضی از اهل کتاب، أمّیون هستند! و منهم أمّیون لا یعلمون الکتاب الا أمانيّ.

.

الخرائج و الجرائح، ج‏1، ص: 83
فصل من روايات الخاصة [في معجزاته‏]
135- فَمِنْ مُعْجِزَاتِهِ أَنَّ الصَّادِقَ قَالَ‏ نَشَأَ رَسُولُ اللَّهِ فِي حَجْرِ أَبِي طَالِبٍ حَتَّى إِذَا بَلَغَ قَرِيباً مِنَ الْعِشْرِينَ سَنَةً قَالَ يَا عَمِّ إِنِّي أَرَى فِي الْمَنَامِ رَجُلًا يَأْتِينِي وَ مَعَهُ آخَرُ «1» فَيَقُولَانِ هُوَ هُوَ فَإِذَا بَلَغَ فَشَأْنَكَ بِهِ وَ الرَّجُلُ لَا يَتَكَلَّمُ ثُمَّ قَالَ يَا عَمِّ إِنِّي قَدْ رَأَيْتُ الرَّجُلَ الَّذِي كُنْتُ أَرَاهُ فِي الْمَنَامِ قَدْ ظَهَرَ لِي فَانْطَلَقَ بِهِ أَبُو طَالِبٍ إِلَى عَالِمٍ كَانَ بِوَادِي مَكَّةَ يَتَطَبَّبُ فَصَوَّبَ الرَّجُلُ فِيهِ بَصَرَهُ وَ صَعِدَ وَ أَخْبَرَهُ رَسُولُ اللَّهِ بِمَا يَرَى فَقَالَ الطَّبِيبُ يَا ابْنَ عَبْدِ مَنَافٍ إِنَّ لِابْنِ أَخِيكَ شَأْناً إِنَّمَا هَذَا الَّذِي يَجِدُ ابْنُ أَخِيكَ النَّامُوسُ الْأَكْبَرُ الَّذِي يَجِدُهُ الْأَنْبِيَاءُ
136- وَ مِنْهَا:
أَنَّ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ قَالَ‏ لَمَّا بَلَغَ رَسُولُ اللَّهِ أَرْبَعِينَ سَنَةً قَالَ سَمِعْتُ صَوْتاً مِنَ السَّمَاءِ يَا مُحَمَّدُ أَنْتَ رَسُولُ اللَّهِ وَ أَنَا جَبْرَئِيلُ وَ لَمَّا تَرَاءَى لَهُ جَبْرَئِيلُ بِأَعْلَى الْوَادِي وَ عَلَيْهِ جُبَّةُ سُنْدُسٍ أَخْرَجَ لَهُ دُرْنُوكاً مِنْ دَرَانِيكِ الْجَنَّةِ وَ أَجْلَسَهُ عَلَيْهِ وَ أَخْبَرَهُ أَنَّهُ رَسُولُ اللَّهِ وَ أَمَرَهُ بِمَا أَرَادَ ثُمَّ قَالَ أَنَا جَبْرَئِيلُ وَ قَامَ فَلَحِقَ مُحَمَّدٌ بِالْغَنَمِ وَ كَانَ يَرْعَى غَنَمَ عَمِّهِ أَبِي طَالِبٍ قَالَ فَمَا مِنْ شَجَرَةٍ وَ لَا مَدَرَةٍ إِلَّا سَلَّمَتْ عَلَيَّ وَ هَنَّأَتْنِي‏ «2»
137- وَ مِنْهَا: أَنَّ جَبْرَئِيلَ أَتَاهُ وَ هُوَ بِأَعْلَى مَكَّةَ فَغَمَزَ بِعَقِبِهِ فِي نَاحِيَةِ الْوَادِي فَانْفَجَرَتْ عَيْنٌ فَتَوَضَّأَ لِيُرِيَهُ كَيْفَ وُضُوءُ الصَّلَاةِ ثُمَّ تَطَهَّرَ رَسُولُ اللَّهِ ثُمَّ صَلَّى جَبْرَئِيلُ‏
______________________________
(1) كذا في الأصل، و الظاهر أنّها «آخران».
(2) أورد قطعة منه في ثاقب المناقب: 36 (مخطوط) عن الباقر عليه السلام، مثله.
الخرائج و الجرائح، ج‏1، ص: 84
وَ صَلَّى رَسُولُ اللَّهِ وَ إِنَّهَا الظُّهْرُ فَهِيَ أَوَّلُ صَلَاةٍ افْتُرِضَتْ فَرَجَعَ رَسُولُ اللَّهِ إِلَى خَدِيجَةَ فَأَخْبَرَهَا فَتَوَضَّأَتْ وَ صَلَّتْ‏ «1»

قطب الدين راوندى، سعيد بن هبة الله، الخرائج و الجرائح، 3جلد، مؤسسه امام مهدى عجل الله تعالى فرجه الشريف - قم، چاپ: اول، 1409 ق.

جلوه‏ هاى اعجاز معصومين عليهم السلام ؛ ؛ ص64

رشد پيامبر در خانه ابو طالب‏

(1) 104- امام صادق- عليه السّلام- فرمود: پيامبر اكرم- صلّى اللَّه عليه و آله- در خانه ابو طالب رشد كرد تا نزديك بيست سالگى رسيد. روزى به ابو طالب گفت: عمو! در خواب دو مرد را مى‏ديدم كه مى‏گفتند: «او همان است!».


بعد از چند روز فرمود: «عمو! مردى را كه در خواب مى‏بينم در بيدارى نيز به سراغ من مى‏آيد!».

جلوه‏هاى اعجاز معصومين عليهم السلام، ص: 65
ابو طالب او را پيش مردى كه طبابت مى‏كرد برد. آن مرد وقتى ابو طالب را ديد، از بالاى دير به زير آمد. و به حضرت رسول نگاه كرد و حضرت آنچه را ديده بود به او گفت.

آن شخص طبيب گفت: اى فرزند عبد مناف! برادرزاده‏ات شأن والايى دارد ناموس اكبر بر اين فرزند نازل مى‏شود! چنانچه به انبياى قبلى نازل مى‏شد «1».

انس پيامبر با جبرئيل‏

(1) 105- امام صادق- عليه السّلام- مى‏فرمايد: هنگامى كه پيامبر به چهل سالگى رسيد فرمود: «صدايى از آسمان شنيدم كه گفت: اى محمّد! تو فرستاده خدا هستى و من جبرئيل هستم؛ وقتى كه جبرئيل خودش را به آن حضرت نشان داد، جبّه‏اى از حرير بهشتى بر تن داشت. حضرت را روى يكى از فرشهاى بهشت نشاند و فرمود:

تو رسول خدا هستى. و دستوراتى را به آن حضرت داد. سپس گفت: من جبرئيل هستم».

بعد حضرت پيش گوسفندانش آمد «2». سپس فرمود: «هيچ درخت و سنگريزه‏اى نماند مگر اينكه به من سلام و تهنيت گفت» «3».

(2) 106- در بالاى مكّه، جبرئيل خدمت پيامبر آمد و به تپه‏اى كه در جانب صحرا بود، اشاره كرد، در اين هنگام چشمه‏اى جارى شد. جبرئيل وضو گرفت تا پيامبر

____________________________
(1) اثبات الوصيه: ص 114.

(2) در حديثى آمده است كه تمام پيامبران شبانى كرده‏اند (سيره ابن هشام، ج 1/ 166). پيامبران مدتى از عمر خود را در چوپانى بسر مى‏بردند تا از اين طريق، تربيت انسانها را بياموزند؛ چون تربيت گوسفند به مراتب سخت‏تر از تربيت انسان است، چنانچه در حديثى ديگر آمده: خدا هيچ پيامبرى را بر نيانگيخت مگر اينكه او را بر چوپانى گمارد تا تربيت مردم را به او بياموزد «سفينة البحار ماده نبى» و علت ديگر آن، همان دقت و مطالعه در شگفتيهاى آفرينش در تنهايى صحراست؛ چون در تنهايى، انسان بهتر مى‏تواند در آيات درونى و بيرونى بينديشد.

(3) ثاقب المناقب: ص 36 (خطى).

جلوه ‏هاى اعجاز معصومين عليهم السلام، ص: 66
نيز وضو گرفتن را ياد بگيرد. سپس حضرت، وضو گرفت. بعد جبرئيل نماز خواند، حضرت نيز مثل او نماز خواند، و اين نماز، نماز ظهر بود و اولين نمازى بود كه واجب شد، سپس رسول خدا- صلّى اللَّه عليه و آله- به خانه آمد و وضو و نماز را به خديجه آموخت. او هم وضو گرفت و نماز خواند «1».

خبر معراج از زبان امام باقر
________________________________________
قطب الدين راوندى، سعيد بن هبة الله - محرمى، غلام حسن، جلوه‏هاى اعجاز معصومين عليهم السلام (ترجمه الخرائج و الجرائج)، 1جلد، دفتر انتشارات اسلامى - ايران ؛ قم، چاپ: دوم، 1378 ش.

الخرائج و الجرائح، ج‏1، ص: 83
فصل من روايات الخاصة [في معجزاته‏]
135- فَمِنْ مُعْجِزَاتِهِ أَنَّ الصَّادِقَ قَالَ‏ نَشَأَ رَسُولُ اللَّهِ فِي حَجْرِ أَبِي طَالِبٍ حَتَّى إِذَا بَلَغَ قَرِيباً مِنَ الْعِشْرِينَ سَنَةً قَالَ يَا عَمِّ إِنِّي أَرَى فِي الْمَنَامِ رَجُلًا يَأْتِينِي وَ مَعَهُ آخَرُ «1» فَيَقُولَانِ هُوَ هُوَ فَإِذَا بَلَغَ فَشَأْنَكَ بِهِ وَ الرَّجُلُ لَا يَتَكَلَّمُ ثُمَّ قَالَ يَا عَمِّ إِنِّي قَدْ رَأَيْتُ الرَّجُلَ الَّذِي كُنْتُ أَرَاهُ فِي الْمَنَامِ قَدْ ظَهَرَ لِي فَانْطَلَقَ بِهِ أَبُو طَالِبٍ إِلَى عَالِمٍ كَانَ بِوَادِي مَكَّةَ يَتَطَبَّبُ فَصَوَّبَ الرَّجُلُ فِيهِ بَصَرَهُ وَ صَعِدَ وَ أَخْبَرَهُ رَسُولُ اللَّهِ بِمَا يَرَى فَقَالَ الطَّبِيبُ يَا ابْنَ عَبْدِ مَنَافٍ إِنَّ لِابْنِ أَخِيكَ شَأْناً إِنَّمَا هَذَا الَّذِي يَجِدُ ابْنُ أَخِيكَ النَّامُوسُ الْأَكْبَرُ الَّذِي يَجِدُهُ الْأَنْبِيَاءُ
136- وَ مِنْهَا:
أَنَّ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ قَالَ‏ لَمَّا بَلَغَ رَسُولُ اللَّهِ أَرْبَعِينَ سَنَةً قَالَ سَمِعْتُ صَوْتاً مِنَ السَّمَاءِ يَا مُحَمَّدُ أَنْتَ رَسُولُ اللَّهِ وَ أَنَا جَبْرَئِيلُ وَ لَمَّا تَرَاءَى لَهُ جَبْرَئِيلُ بِأَعْلَى الْوَادِي وَ عَلَيْهِ جُبَّةُ سُنْدُسٍ أَخْرَجَ لَهُ دُرْنُوكاً مِنْ دَرَانِيكِ الْجَنَّةِ وَ أَجْلَسَهُ عَلَيْهِ وَ أَخْبَرَهُ أَنَّهُ رَسُولُ اللَّهِ وَ أَمَرَهُ بِمَا أَرَادَ ثُمَّ قَالَ أَنَا جَبْرَئِيلُ وَ قَامَ فَلَحِقَ مُحَمَّدٌ بِالْغَنَمِ وَ كَانَ يَرْعَى غَنَمَ عَمِّهِ أَبِي طَالِبٍ قَالَ فَمَا مِنْ شَجَرَةٍ وَ لَا مَدَرَةٍ إِلَّا سَلَّمَتْ عَلَيَّ وَ هَنَّأَتْنِي‏ «2»
137- وَ مِنْهَا: أَنَّ جَبْرَئِيلَ أَتَاهُ وَ هُوَ بِأَعْلَى مَكَّةَ فَغَمَزَ بِعَقِبِهِ فِي نَاحِيَةِ الْوَادِي فَانْفَجَرَتْ عَيْنٌ فَتَوَضَّأَ لِيُرِيَهُ كَيْفَ وُضُوءُ الصَّلَاةِ ثُمَّ تَطَهَّرَ رَسُولُ اللَّهِ ثُمَّ صَلَّى جَبْرَئِيلُ‏
______________________________
(1) كذا في الأصل، و الظاهر أنّها «آخران».
(2) أورد قطعة منه في ثاقب المناقب: 36 (مخطوط) عن الباقر عليه السلام، مثله.
الخرائج و الجرائح، ج‏1، ص: 84
وَ صَلَّى رَسُولُ اللَّهِ وَ إِنَّهَا الظُّهْرُ فَهِيَ أَوَّلُ صَلَاةٍ افْتُرِضَتْ فَرَجَعَ رَسُولُ اللَّهِ إِلَى خَدِيجَةَ فَأَخْبَرَهَا فَتَوَضَّأَتْ وَ صَلَّتْ‏ «1»

قطب الدين راوندى، سعيد بن هبة الله، الخرائج و الجرائح، 3جلد، مؤسسه امام مهدى عجل الله تعالى فرجه الشريف - قم، چاپ: اول، 1409 ق.

جلوه‏ هاى اعجاز معصومين عليهم السلام ؛ ؛ ص64

رشد پيامبر در خانه ابو طالب‏

(1) 104- امام صادق- عليه السّلام- فرمود: پيامبر اكرم- صلّى اللَّه عليه و آله- در خانه ابو طالب رشد كرد تا نزديك بيست سالگى رسيد. روزى به ابو طالب گفت: عمو! در خواب دو مرد را مى‏ديدم كه مى‏گفتند: «او همان است!».


بعد از چند روز فرمود: «عمو! مردى را كه در خواب مى‏بينم در بيدارى نيز به سراغ من مى‏آيد!».

جلوه‏هاى اعجاز معصومين عليهم السلام، ص: 65
ابو طالب او را پيش مردى كه طبابت مى‏كرد برد. آن مرد وقتى ابو طالب را ديد، از بالاى دير به زير آمد. و به حضرت رسول نگاه كرد و حضرت آنچه را ديده بود به او گفت.

آن شخص طبيب گفت: اى فرزند عبد مناف! برادرزاده‏ات شأن والايى دارد ناموس اكبر بر اين فرزند نازل مى‏شود! چنانچه به انبياى قبلى نازل مى‏شد «1».

انس پيامبر با جبرئيل‏

(1) 105- امام صادق- عليه السّلام- مى‏فرمايد: هنگامى كه پيامبر به چهل سالگى رسيد فرمود: «صدايى از آسمان شنيدم كه گفت: اى محمّد! تو فرستاده خدا هستى و من جبرئيل هستم؛ وقتى كه جبرئيل خودش را به آن حضرت نشان داد، جبّه‏اى از حرير بهشتى بر تن داشت. حضرت را روى يكى از فرشهاى بهشت نشاند و فرمود:

تو رسول خدا هستى. و دستوراتى را به آن حضرت داد. سپس گفت: من جبرئيل هستم».

بعد حضرت پيش گوسفندانش آمد «2». سپس فرمود: «هيچ درخت و سنگريزه‏اى نماند مگر اينكه به من سلام و تهنيت گفت» «3».

(2) 106- در بالاى مكّه، جبرئيل خدمت پيامبر آمد و به تپه‏اى كه در جانب صحرا بود، اشاره كرد، در اين هنگام چشمه‏اى جارى شد. جبرئيل وضو گرفت تا پيامبر

____________________________
(1) اثبات الوصيه: ص 114.

(2) در حديثى آمده است كه تمام پيامبران شبانى كرده‏اند (سيره ابن هشام، ج 1/ 166). پيامبران مدتى از عمر خود را در چوپانى بسر مى‏بردند تا از اين طريق، تربيت انسانها را بياموزند؛ چون تربيت گوسفند به مراتب سخت‏تر از تربيت انسان است، چنانچه در حديثى ديگر آمده: خدا هيچ پيامبرى را بر نيانگيخت مگر اينكه او را بر چوپانى گمارد تا تربيت مردم را به او بياموزد «سفينة البحار ماده نبى» و علت ديگر آن، همان دقت و مطالعه در شگفتيهاى آفرينش در تنهايى صحراست؛ چون در تنهايى، انسان بهتر مى‏تواند در آيات درونى و بيرونى بينديشد.

(3) ثاقب المناقب: ص 36 (خطى).

جلوه ‏هاى اعجاز معصومين عليهم السلام، ص: 66
نيز وضو گرفتن را ياد بگيرد. سپس حضرت، وضو گرفت. بعد جبرئيل نماز خواند، حضرت نيز مثل او نماز خواند، و اين نماز، نماز ظهر بود و اولين نمازى بود كه واجب شد، سپس رسول خدا- صلّى اللَّه عليه و آله- به خانه آمد و وضو و نماز را به خديجه آموخت. او هم وضو گرفت و نماز خواند «1».

خبر معراج از زبان امام باقر
________________________________________
قطب الدين راوندى، سعيد بن هبة الله - محرمى، غلام حسن، جلوه‏هاى اعجاز معصومين عليهم السلام (ترجمه الخرائج و الجرائج)، 1جلد، دفتر انتشارات اسلامى - ايران ؛ قم، چاپ: دوم، 1378 ش.

الخرائج و الجرائح، ج‏1، ص: 83
فصل من روايات الخاصة [في معجزاته‏]
135- فَمِنْ مُعْجِزَاتِهِ أَنَّ الصَّادِقَ قَالَ‏ نَشَأَ رَسُولُ اللَّهِ فِي حَجْرِ أَبِي طَالِبٍ حَتَّى إِذَا بَلَغَ قَرِيباً مِنَ الْعِشْرِينَ سَنَةً قَالَ يَا عَمِّ إِنِّي أَرَى فِي الْمَنَامِ رَجُلًا يَأْتِينِي وَ مَعَهُ آخَرُ «1» فَيَقُولَانِ هُوَ هُوَ فَإِذَا بَلَغَ فَشَأْنَكَ بِهِ وَ الرَّجُلُ لَا يَتَكَلَّمُ ثُمَّ قَالَ يَا عَمِّ إِنِّي قَدْ رَأَيْتُ الرَّجُلَ الَّذِي كُنْتُ أَرَاهُ فِي الْمَنَامِ قَدْ ظَهَرَ لِي فَانْطَلَقَ بِهِ أَبُو طَالِبٍ إِلَى عَالِمٍ كَانَ بِوَادِي مَكَّةَ يَتَطَبَّبُ فَصَوَّبَ الرَّجُلُ فِيهِ بَصَرَهُ وَ صَعِدَ وَ أَخْبَرَهُ رَسُولُ اللَّهِ بِمَا يَرَى فَقَالَ الطَّبِيبُ يَا ابْنَ عَبْدِ مَنَافٍ إِنَّ لِابْنِ أَخِيكَ شَأْناً إِنَّمَا هَذَا الَّذِي يَجِدُ ابْنُ أَخِيكَ النَّامُوسُ الْأَكْبَرُ الَّذِي يَجِدُهُ الْأَنْبِيَاءُ
136- وَ مِنْهَا:
أَنَّ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ قَالَ‏ لَمَّا بَلَغَ رَسُولُ اللَّهِ أَرْبَعِينَ سَنَةً قَالَ سَمِعْتُ صَوْتاً مِنَ السَّمَاءِ يَا مُحَمَّدُ أَنْتَ رَسُولُ اللَّهِ وَ أَنَا جَبْرَئِيلُ وَ لَمَّا تَرَاءَى لَهُ جَبْرَئِيلُ بِأَعْلَى الْوَادِي وَ عَلَيْهِ جُبَّةُ سُنْدُسٍ أَخْرَجَ لَهُ دُرْنُوكاً مِنْ دَرَانِيكِ الْجَنَّةِ وَ أَجْلَسَهُ عَلَيْهِ وَ أَخْبَرَهُ أَنَّهُ رَسُولُ اللَّهِ وَ أَمَرَهُ بِمَا أَرَادَ ثُمَّ قَالَ أَنَا جَبْرَئِيلُ وَ قَامَ فَلَحِقَ مُحَمَّدٌ بِالْغَنَمِ وَ كَانَ يَرْعَى غَنَمَ عَمِّهِ أَبِي طَالِبٍ قَالَ فَمَا مِنْ شَجَرَةٍ وَ لَا مَدَرَةٍ إِلَّا سَلَّمَتْ عَلَيَّ وَ هَنَّأَتْنِي‏ «2»
137- وَ مِنْهَا: أَنَّ جَبْرَئِيلَ أَتَاهُ وَ هُوَ بِأَعْلَى مَكَّةَ فَغَمَزَ بِعَقِبِهِ فِي نَاحِيَةِ الْوَادِي فَانْفَجَرَتْ عَيْنٌ فَتَوَضَّأَ لِيُرِيَهُ كَيْفَ وُضُوءُ الصَّلَاةِ ثُمَّ تَطَهَّرَ رَسُولُ اللَّهِ ثُمَّ صَلَّى جَبْرَئِيلُ‏
______________________________
(1) كذا في الأصل، و الظاهر أنّها «آخران».
(2) أورد قطعة منه في ثاقب المناقب: 36 (مخطوط) عن الباقر عليه السلام، مثله.
الخرائج و الجرائح، ج‏1، ص: 84
وَ صَلَّى رَسُولُ اللَّهِ وَ إِنَّهَا الظُّهْرُ فَهِيَ أَوَّلُ صَلَاةٍ افْتُرِضَتْ فَرَجَعَ رَسُولُ اللَّهِ إِلَى خَدِيجَةَ فَأَخْبَرَهَا فَتَوَضَّأَتْ وَ صَلَّتْ‏ «1»

قطب الدين راوندى، سعيد بن هبة الله، الخرائج و الجرائح، 3جلد، مؤسسه امام مهدى عجل الله تعالى فرجه الشريف - قم، چاپ: اول، 1409 ق.

جلوه‏ هاى اعجاز معصومين عليهم السلام ؛ ؛ ص64

رشد پيامبر در خانه ابو طالب‏

(1) 104- امام صادق- عليه السّلام- فرمود: پيامبر اكرم- صلّى اللَّه عليه و آله- در خانه ابو طالب رشد كرد تا نزديك بيست سالگى رسيد. روزى به ابو طالب گفت: عمو! در خواب دو مرد را مى‏ديدم كه مى‏گفتند: «او همان است!».


بعد از چند روز فرمود: «عمو! مردى را كه در خواب مى‏بينم در بيدارى نيز به سراغ من مى‏آيد!».

جلوه‏هاى اعجاز معصومين عليهم السلام، ص: 65
ابو طالب او را پيش مردى كه طبابت مى‏كرد برد. آن مرد وقتى ابو طالب را ديد، از بالاى دير به زير آمد. و به حضرت رسول نگاه كرد و حضرت آنچه را ديده بود به او گفت.

آن شخص طبيب گفت: اى فرزند عبد مناف! برادرزاده‏ات شأن والايى دارد ناموس اكبر بر اين فرزند نازل مى‏شود! چنانچه به انبياى قبلى نازل مى‏شد «1».

انس پيامبر با جبرئيل‏

(1) 105- امام صادق- عليه السّلام- مى‏فرمايد: هنگامى كه پيامبر به چهل سالگى رسيد فرمود: «صدايى از آسمان شنيدم كه گفت: اى محمّد! تو فرستاده خدا هستى و من جبرئيل هستم؛ وقتى كه جبرئيل خودش را به آن حضرت نشان داد، جبّه‏اى از حرير بهشتى بر تن داشت. حضرت را روى يكى از فرشهاى بهشت نشاند و فرمود:

تو رسول خدا هستى. و دستوراتى را به آن حضرت داد. سپس گفت: من جبرئيل هستم».

بعد حضرت پيش گوسفندانش آمد «2». سپس فرمود: «هيچ درخت و سنگريزه‏اى نماند مگر اينكه به من سلام و تهنيت گفت» «3».

(2) 106- در بالاى مكّه، جبرئيل خدمت پيامبر آمد و به تپه‏اى كه در جانب صحرا بود، اشاره كرد، در اين هنگام چشمه‏اى جارى شد. جبرئيل وضو گرفت تا پيامبر

____________________________
(1) اثبات الوصيه: ص 114.

(2) در حديثى آمده است كه تمام پيامبران شبانى كرده‏اند (سيره ابن هشام، ج 1/ 166). پيامبران مدتى از عمر خود را در چوپانى بسر مى‏بردند تا از اين طريق، تربيت انسانها را بياموزند؛ چون تربيت گوسفند به مراتب سخت‏تر از تربيت انسان است، چنانچه در حديثى ديگر آمده: خدا هيچ پيامبرى را بر نيانگيخت مگر اينكه او را بر چوپانى گمارد تا تربيت مردم را به او بياموزد «سفينة البحار ماده نبى» و علت ديگر آن، همان دقت و مطالعه در شگفتيهاى آفرينش در تنهايى صحراست؛ چون در تنهايى، انسان بهتر مى‏تواند در آيات درونى و بيرونى بينديشد.

(3) ثاقب المناقب: ص 36 (خطى).

جلوه ‏هاى اعجاز معصومين عليهم السلام، ص: 66
نيز وضو گرفتن را ياد بگيرد. سپس حضرت، وضو گرفت. بعد جبرئيل نماز خواند، حضرت نيز مثل او نماز خواند، و اين نماز، نماز ظهر بود و اولين نمازى بود كه واجب شد، سپس رسول خدا- صلّى اللَّه عليه و آله- به خانه آمد و وضو و نماز را به خديجه آموخت. او هم وضو گرفت و نماز خواند «1».

خبر معراج از زبان امام باقر
________________________________________
قطب الدين راوندى، سعيد بن هبة الله - محرمى، غلام حسن، جلوه‏هاى اعجاز معصومين عليهم السلام (ترجمه الخرائج و الجرائج)، 1جلد، دفتر انتشارات اسلامى - ايران ؛ قم، چاپ: دوم، 1378 ش.

اللهم العن اول ظالم ظلم حق محمد وآل محمد وآخر تابع له علی ذلک اللهم العنهم جمیعا بعدد ما احاط به علمک وبعدد فضائل امیرالمومنین علی بن ابی طالب علیه السلام وبعدد رذائل اعدائه
اللهم العن قاتلی فاطمة الزهراء
روز_شمار_تشکیل_سقیفه_تا_شها د ت_صدیقهء_کبری سلام الله عليها [12]

..در روز سه شنبه ، ۱۳ ربیع الاول سال ۱۱ هجری قمری ، ۲۶ خرداد سال ۱۱ هجری شمسی ، ۱۲ ژوئن سال ۶۳۲ میلادی چه اتفاقی افتاد⁉️

… سه روز از زمان اتفاقات مسجد：خطبه فاطمی سلام الله علیها و احتجاج ۱۲ هم پیمان میگذرد … و ابوبکر سه روز است که از منزل خارج نگشته‼️

در چهارمین روز , خالد بن ولید , سالم غلام ابوحذیفه و مُعاذ بن جَبَل , هر یک با گروه زیادی از افراد مسلح قبیلهء خود و هم پیمانانشان و هم چنین طلحه , عثمان , عبدالرحمان بن عوف , سعد ابن ابی وقاص , ابوعبیده و سعید بن عَمرو بن نُفَيل , هر یک به همراه عده ای از قبیلهء خویش ،
به کنار خانه ی ابوبکر می‌آیند و شمشیرها را بیرون می آورند و اعلام می‌کنند：

"جز ابوبکر کسی را خلیفه نمی‌دانیم " ؛ (۱)

ابوبکر , به همراه این گروه , از خانه خارج می شود و با عبور از کوچه های مدینه , وارد مسجد پیامبر صلی الله علیه و آله شده , از منبر بالا رفته و بر فراز آن قرار می‌گیرد ؛

عمر فریاد میزند：

" به خدا قسم , ای صحابهء علی ! اگر سخنی همانند آنچه قبلا از شما شنیدیم , بگویید , جانتان را خواهیم ستاند ."

برخی زبان به اعتراض می گشایند , اما عمر و اطرافیانش , برای کشتن آنان به سویشان حمله می‌کنند ؛
امیرمؤمنان علیه السلام برمی‌خیزند و عمر را به گوشه ای پرتاب کرده و از حملهء اطرافیان پر شمار عمر به معدود حامیان خویش جلوگیری می‌کنند ؛

ایشان یاران خویش را به سکوت دعوت کرده و رحمت خدایی را برای آنان طلب می‌نمایند .(۲)

غائله فرو می نشیند و اینک , بار دیگر ابوبکر بر منبر رسول خدا نشسته است‼️‼️

قدرت حاکمه , برای نشان دادن قدرت خویش , در همین روز , یعنی پانزدهمین روز پس از شهادت رسول خدا صلی الله علیه و آله ،
کارگزاران حضرت صدیقه کبری سلام الله علیها را از فدک اخراج می‌کنند (۳)

این تصمیم , به ظاهر در آغاز صبح و با فرستادن عناصر خلیفه به سوی منطقه خیبر و دهکدهء فدک صورت گرفته است؛

اینک دو هدف مهم , جامهء عمل به خود گرفته است：
اول ، تثبیت مجدد خلافت و در مرحلهء دوم غصب فدک …

1⃣ خصال شیخ صدوق صص۴۶۵-۴۶۱
2⃣ احتجاج طبرسی ص۵۰-۴۷ و بحارالانوار ج ۲۸ ص ۲۰۳-۱۸۹
3⃣ عده الأکیاس ۱۷۶/۲
کرکس دون پنجه زد بر روی طاووس ازل
عالمی از حسرت آن جلوه مستانه سوخت
آتشی آ تش پرستی در جهان افروخته
خرمن اسلام ودین را تا قیامت سوخته

#روز_شمار_تشکیل_سقیفه_تا_شها د ت_صدیقهء_کبری سلام الله علیها(9)

.در روز پنج شنبه ، ۸ ربیع الاول سال ۱۱ هجری قمری ، ۲۱ خرداد سال ۱۱ هجری شمسی ، ۷ ژوئن سال ۶۳۲ میلادی چه اتفاقی افتاد⁉️

.واقعهء امروز فوق العاده دردناک است و از محضر مولایمان امام عصر علیه‌السلام برای اینکه مجبور به بیان جسارات خلیفهء اول هستیم ،
شرمساریم


دستگاه خلافت اینک از تثبیت نسبی برخوردار شده است ؛

سقیفه گران با مصادرهء میراث پیامبر صلی الله علیه و آله و سهم ذی القربا (خمس) پیروزی دیگری را تجربه کرده اند ؛

اینک خبرها ، حکایت از تصمیم خلیفه برای مصادرهء دیگر اموال اهل بیت علیهم السلام می‌کند ؛
حاکمان سقیفه ، پس از مصادرهء ارث خاندان وحی و خمس متعلق به ایشان , چشم به فدک دوخته اند ؛

فدکی که "هِبه و هديه" رسول خدا به صدیقه طاهره سلام الله علیهاست و حکم ارث و خمس بر آن جاری نمی‌شود

این خبر به خانه وحی میرسد ……

آن بانوی الاهی مقنعه به سر می‌افکنند و خود را در چادری می پیچند و به همراه گروهی از زنان بنی هاشم به جانب مسجد رسولخدا گام می‌نهند …

فدک ، بهانه ای می شود تا آن حضرت ، پیام غدیر را بازگو کنند ، تا کسی نگوید : در نبود پیامبر کسی ما را به صراط مستقیم که همانا امیرالمومنین علیه السلام است متذکر نکرد.


ورود صدیقه کبری سلام الله علیها , هم زمان با حضور ابوبکر در مسجد است ؛
آن حضرت ، در پس پرده می نشینند و خطبه ای رسا ، علیه دستگاه حاکم ایراد می فرمایند , خطبه ای که بعدها به "خطبه فدکیه" شهرت می یابد .(۱)

در این سخنرانی , صدیقه طاهره سلام الله علیها , پس از حمد و ثنای الاهی و معرفی پدر بزرگوارشان ،
از گسترش روند نامسلمانی و برخاستن پرچم نفاق , سخن راندند ؛
و در پی آن ، به استناد آیات قرآن کریم ، خود را میراث دار رسول خدا معرفی کرده و به شدت به مصادره ارث خویش توسط خلیفه ی وقت انتقاد می‌کنند.

……سخن حضرت زهرا سلام الله علیها در اوج خویش ، چندین بار زیرکانه توسط خلیفهء وقت , قطع می گردد تا از تأثیر آن کاسته گردد ؛
اما در نهایت ، آن چنان تاثیر می گذارد که در تاریخ نقل می کنند：

تا به آن روز دیده نشد که مردمان ، چنین ناله و گریه ای سر دهند " (۲)

خطبهء فدکیه به پایان می رسد و مردمان که به خود آمده اند ، زبان به توجیه می گشایند：

" ای دخت پیامبر ! اگر این سخنان را پیش از بیعت با ابوبکر گفته بودی ,
با علی بیعت می‌کردیم "‼️

آن حضرت در پاسخ قاطعانه فرمودند：

و هَل تَرَكَ أبي يَوْمَ غَديرِ خُمٍ لِأحَدٍ عُذراً
و آیا پدرم پس از غدیر خم ، برای اَحَدی از مردمان جای عذر (و بهانه تراشی) گذاشت ؟ (۳)

کار آنچنان سخت گردید که خلیفه که تا آن لحظه همواره به نرمی و محترمانه سخن می گفت و حتی گاهی با سر خم کردن و گریان شدن ، عواطف خویش را از جنایات اطرافیانش متأثر نشان می داد و خشونت های لفظی و عملی را بر عهدهء دیگران می گذاشت ،
این بار خطر را به روشنی دریافته و زبان خود را از بند سیاست بازی بیرون کشید و پرده از ذات پلید خویش برداشت‼️


…وی با اشاره به امیرالمؤمنین علیه السلام که در مسجد حضور داشتند , برای سرکوب احساسات برانگیختهء مردم ، بر روی منبر رفت و گفت：


این چه سر و صدایی است که راه انداخته اید ؟ همانا او روباهی است که شاهد او دُم اوست (‼️‼️) ؛ برپا کنندهء فتنه است ؛
کمک از ضعفا می خواهد و یاری از زنان می طلبد (او اینجا زنش را جلو انداخته است) ؛
او مانند اُمِّ طِحال است (زنی که در بدکارگی در جاهلیت شهره بود!! ) که عزیزترین کسان نزد وی افراد فاحشه بودند ."(‼️‼️‼️)


…این حکایت به قدری تکان دهنده و توهین آمیز است و عنان سخن آنچنان سیاستمدارانه از دست خلیفه رها شده که "ابن ابی الحدید سنّی" نیز متعجبانه از استاد خویش ،
"ابویحیی , جعفر بن یحیی بن ابو زید بصری" میپرسد：

ابوبکر , تمام این کلمات را به علی نسبت داده است⁉️
و استاد پاسخ میدهد：
آری پسرم , مُلك و سلطنت است که کار را بدین جا می کشاند !!

سخنان خلیفه با تهدید شدید انصار به سرکوب توسط نظام خلافت , پایان می‌پذیرد…
و حضرت صدیقه طاهره و امیرمومنان علیهما السلام به منزل باز می‌گردند (۴)

…ابوبکر نیز از منبر پایین می‌آید …

سخنان صدیقهء کبری سلام الله علیها تأثیر شگرفی بر روند وقایع بعدی داشته است ؛

۱۲ نفر از مهاجر و انصار تصمیم می گیرند که به هر صورت ممکن ، ابوبکر را از منبر پایین کشیده و خلافت را به صاحب اصلی آن تحویل دهند؛

در این میان ، ترس از بی نتیجه ماندن این کار و خطر جانیِ چنین عملی , آنان را به مشورت با امیرالمؤمنین فرا می خواند.

امیرالمومنین علیه السلام چنین عملی را نامناسب می بینند و می فرمایند:

"اگر بخواهید ابوبکر را از منبر پایین بکشید , شما را تار و مار می کنند و به جایی نخواهید رسید ، چرا که این امت , سخن پیامبر خویش را رها کرده اند ؛ اما به سراغ آن مرد بروید و آن چه را از پیامبر شنیده اید به او بگویید ؛
که این بهترین اتمام حجت برای اوست ؛ تا روز قیامت ، او را با دست خالی در برابر خداوند قرار دهند."

این دوازده تن , هم پیمان میشوند که فردا , حجت را بر ابوبکر تمام کنند …

۶ نفر از مهاجرین : مقداد , سلمان , ابوذر , عمار , بُرَيده أسلَمی و خالد بن سعید .

۶ نفر از انصار：خُزيمه بن ثابت , سَهل بن حُنَيف و برادرش عثمان , اُبَيّ بن كَعب , ابو ایوب انصاری و ابو هَيثُم بن تَيَهان . (۵)

1⃣ شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید ۲۶۳/۱۶
2⃣ شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید ۲۱۲/۱۶
3⃣ خصال ۱۷۳/۱ و بحارالانوار ۱۲۴/۳۰
4⃣ شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید ۲۱۵،۲۱۴/۱۶
5⃣ خصال ۴۶۱/۲ و بحارالانوار ۲۰۸،۲۰۹،۲۱۰/۲۸


کرکس دون پنجه زد بر روی طاووس ازل
عالمی از حسرت آن جلوه مستانه سوخت
آتشی آ تش پرستی در جهان افروخته
خرمن اسلام ودین را تا قیامت سوخته