یک معلم می میرد. یک کارگر می میرد. یک دکتر و یک مهندس هم روزی می میرند. همه روزی خواهیم مرد اما گاهی یک مرگ، وزن ارزشی زمین را کم می کند. به یکباره همه چیز پوچ می شود وقتی یک دوست می میرد. یک دوستی که وزن ارزشی اش سنگین است و ارزشش نزد دوستان و همکارانش فراوان.
وقتی یک دوست ارزشی می میرد انگار که همه مرده اند.
++پی نوشت++
درگذشت آیت الله صفری تبار، یک دوست ارزشی و معلم اخلاق، امام جمعه اسلامشهر را تسلیت عرض می کنم.

فاصله گاهی اوقات بسیار عذاب آور است. مخصوصاً اینکه بین دو فصل قرار گیرد. یک فصلی که با تمام خوبی ها و دلتنگی ها و ناراحتی هایش سپری شد، و فصلی که با دلواپسی های فراوان به خاطر بیم از آینده قرار است رخ دهد.
درست مثل اینکه خارج از جو زمین، ثابت بایستی، همه بچرخند و در تکاپو باشند، از زمین و زمان و مریخ و مشتری و غیره گرفته تا اورانوس و دیگر سیارات. اما تو فقط بایستی در خلأ، در یک فضای تهی و فقط نظاره گر باشی.
فاصله گاهی یک حرف ساده نیست. فاصله گاهی تمام زندگی ات می شود!

داشتم در فیس بوک، این شبکه اجتماعی غول پیکر و مزخرف گشت می زدم و اطلاعیه ها (notifications) را بررسی می کردم... از بین 95 اطلاعیه، به صورت تصادفی از 4 تای آن میگذشتم و پنجمی را بررسی می کردم... (مثل بازی هوب)
از قضا تمام این مضارب 5 یا "هوب ها"، نوشته های دکتر مجید میرزا وزیری از اساتید...

كلامي نو، سطر و صفحه‌اي ديگر، كتابي تازه گشوده مي‌شود، تولدي رقم مي‌خورد و انسان چشم مي‌گشايد به سوي جهاني كه در انتظار اوست، تا او را در سرنوشت خويشتن سهيم كند. در روزگار شادي و اندوه، در كاميابي و رويش، در شكوه و شگفتي و در تلخكامي و غم. هستي آهنگ‌هاي بسيار دارد. پرده‌هاي بي...