یک مدتی خیلی می نوشتم، دیدم که این همه نوشتن حالم را خوب نمی کند، گفتم که کمتر بنویسم، باز همان آش و همان کاسه، گفتم شاید سر هم کردن این همه واژه، در کنار هم، هوای حوصله این روزهای من را خاکستری می کند، پس ننوشتم. آنقدر ننوشتم که یادم رفت چگونه می توان نوشت. چشمانم را که باز کردم،...

بعضی از آدم ها، جای چیزی در زندگی شان خالیست. یکی زندگی اش بی عشق است و به هر دری میزند عاشق شود، راه و رسم عاشقی را فرا بگیرد. یکی جای خالی عزیزش را احساس می کند و کمرش از شدت این همه سختی خم شده است. یکی دلش باغِ پروانه می خواهد. جایی که لابلای درخنان سر به فلک کشیده اش، پروانه هایی زیبا زندگی می کنند. یکی دلش می خواهد آسمان را با تمام رنگِ آبی اش، در آغوش بگیرد. یکی هم مثل من، تمام آرزویش این است که آرزویی داشته باشد.

این خانه عجیب سوت و کور است

اینکه چگونه نوشته هایم را آغاز کنم، همیشه ذهنم را درگیر خودش کرده و می کند. و یا اینکه چه کنم که این واژگان خسته، بر صفحه کاغذ یا مانیتور به آرامش برسند. و یا اینکه چه کنم که مخاطبانم، نوشته هایم را نظاره گر باشند. بخوانند مرا! نمی دانم اگر انتظامی و آهنگ های منحصر به فردش نبود، چگونه...

خیلی زور است، هوا ابری باشد و باران نیاید. مثل بغض های ناشکفته ای که خیال ترکیدن ندارند. مثل اشک هایی که نمی آیند. می خواهم قلمویی بردارم، تمام آسمان را رنگین کمان نقاشی کنم. سفره های پهن کنم میان این آسمان خاکستری ام تا که تمام رنگ ها گرد آن آیند. تا که زیبا شود تمامش. تا که شاد شود...